Norðurljósið - 01.01.1978, Blaðsíða 37

NORÐURLJÖSIÐ
37
að öruggt sé, að engu skeiki hjá honum. En niður-
staða höfundar bókarinnar er að lokum sú, að mann-
kynið geti ekki átt mjög háan aldur.
Höfundur bendir á þá staðreynd, sem er Flóðið mikla,
sem er nefnt Nóaflóð, af því að Guð lét Nóa smíða
°rkina. Eigi að síður hefur mannkyninu fjölgað svo
'geysilega sem raun ber vitni nú. Hefði mannkynið
orðið til á þeim ævalöngu liðnu tímum, sem þróunar-
kenningin gerir ráð fyrir, þá væri jörðin fyrir löngu
orðin svo troðfull af fólki, að ekki væri lengur nokk
Urt fyrir það á jörðinni.
HLGUR OG HJARTA
MERKISMAIMIMS
18. sálmurinn í Sálmunum í biblíunni.
Hverjir yrkja, semja Ijóð og sögur? Skáldin að
sjalfsögðu. Hugsanir sínar geta þau skráð á pappír,
^álað þær á léreft, höggvið þær í marmara, sett þær
1 smíðajárn, tjáð þær í útprjóni eða vefnaði. Áður fyiT
v°ru þær skráðar á skinn.
Tjáðar með orðum verða þær eintal eða samtöl. Sum
!r tata yið Guð. En allir þeir, sem ekki er varnað máls-
ins munu tala þær, túlka þær með orðum. Stundum
eru þær rímaðar, en oftast nær ekki. Rím og stuðl-
ar tsteirskra ljóða hjálpa til að festa þau í minni.
Hebrear notuðu aðra aðferð á tímum þeim, sem
epög ritning varð til. Ein ljóðlína var orkt. Hún túlk-
a i ákveðna hugsun. Annarri línu var þá bætt við,
Sem endursagði hugsun fyrri línunnar og jók við
hana.
Mesta Ijóðskáld Hebrea var án efa Davíð konung-
Ur- Skáldgáfan hefði getað fært honum Nóbels-verð-
aun nú á dögum. Efni Ijóða hans mundi þó líklega
a a komið í veg fyrir það, að hann hefði hlotið
Pau. Hann orkti svo mörg trúarljóð. En heimurinn
rum fyrir þau, af því að hann hefur svo
* n r^m ^rir Iesum Kr'st sem son hans.
avíð átti marga óvini og varð að heyja margar
orrustur. En úr öllum hættum frelsaði Drottinn hann
g gaf honum marga og mikla sigra. Fyrir þá og
re sun sína frá óvinum sínum lofar Davíð Drottin
serstaklega í 18. sálmi sínum.
éo- ^ ^retn segir hann: „Lofaður sé Drottinn, hrópa
o, °g ég frelsast frá óvinum mínum. ... I angist
-'nni kphaði ég á Drottin og til Guðs míns hrópaði
b ’ ! smn> heyrði hann raust mína og óp mitt
rs til eyrna honum.“ Viðbragði Drottins lýsir Davíð
a Þessa leið:
>Jörðin bifðist og nötraði,
undirstöður fjallanna skulfu;
þær bifuðust, því að hann var reiður,
reykur gekk fram úr nösum hans,
og eyðandi eldur af munni hans,
glóðir brunnu út frá honum.
Hann sveigði himininn og steig niður,
og skýsorti var undir fótum hans.
Hann steig á bak kerúb og flaug af stað,
og sveif á vængjum vindarins.
Hann gjörði myrkur að skýli sínu,
regnsorta og skýþykkni að fylgsni sínu allt um kring.
Frá ljómanum fyrir honum brutust
hagl og eldglæringar gegnum ský hans.
Þá þrumaði Drottinn á himnum,
og hinn Hæsti lét raust sína gjalla.
Hann skaut örvum sínum og tvístraði þeim,
lét eldingar leiftra og hræddi þá.
Þá sá í mararbotn,
og undirstöður jarðarinnar urðu berar
fyrir ógnun þinni, Drottinn,
fyrir andgustinum úr nösum þínum.
Hann seildist niður af hæðum, greip mig,
dró mig upp úr hinum miklu vötnum.
Hann frelsaði mig frá hinum sterku óvinum mínum,
frá fjandmönnum mínum, er voru mér yfirsterkari.
Þeir réðust á mig á mínum óheilladegi,
en Drottinn var mín stoð;
hann leiddi mig út á víðlendi,
frelsaði mig, af því að hann hafði þóknun á mér. .
Ég var lýtalaus fyrir honum
og gætti mín við misgjörðum. . . .
Gagnvart ástríkum ert þú ástríkur,
gagnvart ráðvöndum ráðvandur,
gagnvart hreinum hreinn,
en gagnvart rangsnúnmn ert þú afundinn.
Þú hjálpar þjáðum lýð,
en gjörir hrokafulla niðurlúta.
Já, þú lætur lampa minn skína,
Drottinn, Guð minn, lýsir mér í myrkrinu.
Því að fyrir þína hjálp brýt ég múra,
fyrir hjálp Guðs míns stekk ég yfir borgarveggi.
Vegur Guðs er lýtalaus,
orð Drottins er skírt,
skjöldur er hann öllum þeim, sem leita hælis hjá
bonum.“ 8, —31. grein.
Davíð hefði aldrei lært að þekkja, hve máttugur,
náðugur og umhyggjusamur Drottinn er, ef hann hefði
lifað áfram sem fjárhirðir í Betlehem. En það var
hann, þegar Drottinn kjöri hann til konungs yfir Israel.
Þeir, sem vilja lesa fyrri Samúelsbók 18, —30. kafla,
geta séð, hve hræðilega sótst var eftir lífi hans. En
einmitt þær raunir þrosloiðu trú Davíðs. Sömuleiðis
allar þær styrjaldir, sem hann varð að heyja. Þá var
hann lýtalaus fyrir Guði, þótt hann væri ofsóttur af
Sál konungi, tengdaföður sínum. Nágrannaþjóðir Isra-
els háðu líka ófrið við hann.
„Barátta hið ytra, ótti hið innra,“ ritaði postulinn
Páll. Þetta var líka sálarástand Davíðs. En það knúði