Norðurljósið - 01.01.1978, Síða 49

NORÐURLJÓSIÐ
49
Er hún gekk upp þrepin að dyrunum, tók hún upp
sólgleraugun og smeygði þeim á sig. Henni varð dálítið
dimmra fyrir augum, en hún sá alveg greinilega til,
svo að hún gat komist út í horn. Ef einhverjir tækju
eftir gleraugum hennar, mundu þeir víst halda, að eitt-
hvað gengi að henni í augunum, svo að hún þyrfti að
nota þau.
Söfnuðurinn beið þess, að samkoman hæfist. Jenni-
fer beið líka með einkennilegri tilfinningu ótta og kvíða.
Setjum nú svo, að hún „sneri sér?“ Þá hugsun rak hún
ákveðið frá sér. Hún reyndi að hlæja að sjálfri sér
fyrir hana. Hún var of siðfáguð, of viljasterk, of jafn-
lynd til þess að slíkt henti hana.
4. kafli.
Slysið.
Forvitin og hrifin horfði Jennifer á, þegar fólkið
streymdi inn í salinn. Sætaraðirnar fylltust. Það hélt
áfram að koma. Þeir, sem þegar voru sestir, voru
beðnir að færa sig saman. Til allra heilla var góð loft-
ræsting í salnum, þótt þétt væru setnir bekkir. Sam-
ræðukliðurinn hljóðnaði, er lítill hópur gekk upp á
ræðupallinn. Prestur þar á staðnum, sem virtist vita
dá’ítið af sér, þótt elcki væri hann montinn, settist i
formanns sætið. Aðrir prestar og klerkar sátu sín hvoru
megin við hann. Jón Williams settist í sætið við hægri
hlið formannsins. Hann laut höfði, krosslagði arma og
horfði ekki á fólkið. Hann var sem lokaður inni í
sjálfum sér. Hann er að biðja, auðvitað, hugsaði Jenni-
fer. Hún velti fyrir sér, hverju það mundi líkt að biðja
þannig. Einu bænirnar, sem hún mundi eftir, voru úr
barnæsku hennar, setningar, sem sátu svo fastar í
minni hennar, að þær voru orðnar merkingarvana end-
urtekningar.
Samkoman hófst. Sunginn var fyrst sálmur, sem
Jennifer hafði aldrei heyrt. Orðin voru mjög blátt
áfram, lagið létt og ljúft, viðlagið, kórinn hreif fólk
með sér, og söfnuðurinn söng það af hjarta. Jafnvel
formaðurinn virðulegi söng af hjarta og sló taktinn
með sálmablaðinu og brosti með uppörvunarbrosi til
fólksins. Jón söng, en augu hans störðu á eitthvað,
hrifningar svipur var á andliti hans eins og hann
sæi eitthvað — eða Einhvem — utan takmarka sals-
ins.
Jennifer leiddist þetta, sem hún kallaði „kynning-
arnar“. Lesið var úr biblíunni, bæn var flutt, sem
presturinn, er flutti hana „var sjáanlega að búa til
jafnóðum og hann hélt áfram,“ var lýsing sú, er
Jennifer gaf sjálfri sér af henni. Hann þagnaði til
að leiðrétta sig, stundum endurtók hann orð sín —
en Jennifer gerði sér ljóst, að þetta væri bæn í raun
og veru. Einhver talaði sem væri hann nákunnugur
Guði og bæri meir fyrir brjósti, um hvað hann var
að biðja heldur en orðaval í bæn sinni. Bæði frá þeim
á ræðupallinum og frá fólkinu í salnum heyrðust inni-
leg „Amen,“ þegar hann lauk bæn sinni.
Síðan kom annar sálmur, svipaður hinum fyrsta,
nokkrar tilkynningar, áskoranir um fjárhagslegan stuðn
ing. Samskot yrðu ekki tekin, en kassi yrði við dyrnar.
Formaðurinn mælti þá nokkur inngangsorð. Þá var
kominn tími fyrir Jón Williams að tala. Hann steig
fram, leit yfir söfnuðinn andartak, hóf upp arminn og
mælti hljóðlega: „Við skulum hafa stutta bæn.“
Jennifer laut höfði sem aðrir og hlustaði á sterka,
hljómmikla rödd mannsins, er hún eitt sinn hafði þekkt
svo vel. Hve breyttur hann var! Jafnvel rödd hans. Hún
gat ekki annað en dáðst að nýjum þrótti hennar og
þroskunar parsónuleika hans. En þetta gerði hana dálít-
ið hrædda við hann. Henni fannst hún vera þróttlaus
og áhrifalaus, var hrædd um, að hann gæti sveigt
sig eins og hann vildi.
Jón lauk bæn sinni. Síðan hóf hann ræðuna. Orð
hans komu hægt, hikandi fyrst, eins og hann fyndi
sér þrýst niður undan þunga þeirrar ábyrgðar, sem á
honum hvíldi. Þá fór hann að tala hraðar, röddin
varð þróttmeiri, rómurinn hækkaði á þann hátt, sem
Wales-búar einir ná, uns frá honum streymdi til fólks-
ins sterk og heit áskorun .Þetta var samt ekki tilraun
að hrífa með sér áheyrendur með tómri mælsku, tilfinn-
inga hita. Jennifer varð að kannast við það. Hann tal-
aði um fyrir þeim svo einlæglega, svo blátt áfram
svo hjartanlega einfalt, að Jennifer sjálf fann, að
það heillaði hana. tJr ríku safni af smásögum tók hann
fram myndir. Sumar voru úr biblíunni, aðrar frá
reynslu hans sjálfs eða fólks, er hann hafði kynnst.
Hann virtist hafa kraft til að segja það, er náði til
einkadjúps hvers hjarta fyrir framan hann Jenni-
fer sjálf fann, að hún varð þurr í kverkunum og heitt
á vöngunum, er hann sagði frá fornkonungi, sem lét
konu sína fara til Ahía spámanns. „Hún kom í dular-
búningi," hrópaði þrumandi rödd Jóns, „og jafnskjótt
og hann heyrði fótatak hennar, kallaði gamli, blindi
spámaðurinn til hennar: Kom þú inn, kona Jeróbómas,
hvers vegna Iæst þú vera önnur en þú ert?“
Jennifer skalf, titraði. Hvers vegna hafði Jón sagt
þetta? Hafði hann séð í gegnum dularbúning hennar?
Hún sá þá, að hann leit í aðra átt, ekki beint á hana.
Hún náði sér skjótt eftir þessa andartaks hræðslu.
Ræðu sinni lauk Jón með hljóðlegri, rólegri áskor-
un, sem var alveg laus við sýndarmennsku eða æsingu
tilfinninga. Hann sárbað fólkið að gefa Kristi líf sitt,
ef bað hefði ekki þegar gert það, og byrja nýtt líf með
Kristi. Hann bauð þeim, er fyndu hvöt hjá hér til
þess, að koma upp að ræðupallinum. Einn maður eða
ein kona, piltur eða stúlka risu hér og þar úr sæti og
gengu til ræðupallsins. Gagntekin horfði Jennifer á
fólkið. Hvernig skyldi því líða? velti hún fyrir sér.
Hver var þessi einkennilega knýjandi hvöt, sem fólk-
ið hafði fengið? Sjálf var hún ósnortin af þessu, þótt
hún hefði hrifist af mælsku Jóns.
Meðan sungin var síðasti sálmurinn, smeygði hún
sér út. Hún vildi ekki lenda í mannfjöldanum, sem
bráðum mundi fylla alla útganga. Er hún var komin
út og laus við áhrif raddar Jóns, fann hún, að hún