Norðurljósið - 01.01.1978, Side 55

N ORÐURLJ ÓSIÐ
55
hélt hann með titrandi hendi og sneri sér snöggt að
frú Biggs.
„Þetta — þetta er ekki Jana Ascott, mælti hann
stamandi.
„Það er hún áreiðanlega.“ andmælti frú Biggs. „Littu
á það, sem hún hefur skrifað neðst á myndina."
Aftur leit hann á myndina, en allra neðst á hana í
þetta sinn. Þar sá hann ritað þetta, sem virtist slá á
tvo strengi í minni hans: „Þín mjög einlæg, Jana
Ascott.“
„Hvar á hún heima?“ ruddist með hásum rómi fram
úr Jóni.
„2b, Hilderley Court,“ svaraði frú Biggs. „Hvað er
þetta, þú lítur út eins og eitthvað gangi að þér, herra
Williams. Hvað er að?“
Hún varð undrandi. Jón muldraði einhver kveðjuorð
í flýti, sem voru óskiljanleg. Hann þaut út úr húsinu.
Hann hljóp ofan strætið. Hann náði í leigubifreið.
„2b Hilderley Court!“ nærri því hrópaði hann. „Og
flýttu þér.“
9. kafli.
Saman upp frá þessu.
Jón þrýsti bjölluhnappinn í nr. 2b og beið. Mundi
hún vera heima? Jú, hann heyrði mjúkt fótatak, sá
skugga bærast inni fyrir. Hurðinni var hægt lokið upp.
Jennifer varð blóðrjóð í kinnum og hörfaði aftur á
bak eins og utan við sig. Jón gekk inn og lokaði hurð-
inni á eftir sér. Með lotningu lagði hann armana utan
um hana. Hún veitti enga mótspyrnu. Hún var svo
hamingjusæl að vera hjá honum aftur.
„Ó, Jennifer, Jennifer mín,“ hvíslaði hann slitrótt.
„Minn indæli, andlegi félagi. Guð hefur tengt okkur
saman nú með böndum, sem ekkert á jörðu eða himni
megnar að rjúfa.“
„Ó, Jón, Jón.“ var hið eina, sem hún gat sagt og
skýldi höfði sínu við brjóst hans.
„Komdu, við skulum krjúpa niður og biðja. Það
verður fyrsta sambænin okkar."
Með tengdum örmum krupu þau niður hlið við
hlið. Jón bað fyrst, síðan hún. Þau úthelltu hjörtum
sínum fyrir Drottni, þakklát fyrir veginn, sem hann
hafði leitt þau. Þau helguðu sig honum á ný til sam-
einaðrar þjónustu. Svo krupu þau lengi enn í þögn, dá-
samlega sæl og sameinuð frammi fyrir Drottni, eins
og þau væru hrifin upp í sjöunda himin saman. Þá
risu þau á fætur og horfðu lengi hvort á annað. Jón
gat ekki haft augun af andliti hennar. „Ó, hve blíð
og indæl og helguð þú ert orðin, Jennifer, tilvonandi
eiginkona mín.“ Jennifer varð heldur ekki þreytt, með
endurheimtri sjón sinni í tvenns konar skilningi, að
horfa á karlmannlega, sterka andlitssvipinn, sem hún
hafði svo lengi þráð að sjá.
Þau komu að lokurn aftur niður á jörðina. „Við
verðum að fara og segja henni frú Biggs frá þessu.
Komdu, við skulum fara undir eins.“ Þetta geislandi
par gelck síðan út á strætið, náði sér í leigubifreið,
og þau voru senn farin að knýja á dyrnar hjá frú
Biggs.
I óumræðilegri gleði sinni var Jón nærri því búinn
að ryðja henni um koll, þegar hún opnaði fyrir þeim,
og hann þrýsti Jennifer áfram í arma hennar.
„Hjá'pi mér! Hvað hefur gripið ykkur bæði?“ hróp-
aði hún.
„Ó, frú Biggs!“ hrópaði Jón glaður. „Jana — Jenni-
fer — þú skilur, Jana er Jennifer — ég á við, Jennifer
er Jana — ó, við höfum fundist aftur loksins eftir svo
langan tíma!“ Óðamála sagði hann frú Biggs alla sög-
una. Hún varð fyrst ráðþrota, þá fór hún að ná sam-
henginu og varð yfir sig hrifin, er hún skildi til fulls
alla söguna. Hún vissi ekki, hvort hún ætti heldur
að hlæja eða gráta, er hún horfði á geislandi hamingju
þeirra.
„Og nú, frú Biggs,“ sagði Jón og hélt fast í Jennifer,
eins og hann gæti aldrei látið hana fara. — „Nú ætlum
við að starfa saman fyrir Krist — í eigin söfnuði okk-
ar, á okkar eigin prestssetri, eigin heimili okkar, eða
hvar, sem Drottinn vill, ferðast saman, þjóna Drottni
saman, óendanlega til eilífðar.“ (Endir.)
Lofgerð
Stytsti sálmur biblíunnar byrjar á þessa leið:
„Lofið Drottin, allar þjóðir,
vegsamið hann, allir lýðir,“ (Sálm.117.1.)
Þetta var ritað á tímum gamla testamentisins. Fyrir
hvað áttu allar þjóðir að lofa Drottin? Ástæðan, sem
er gefin þar, er þessi:
„Því að miskunn hans er voldug yfir oss,
og trúfesti Drottins varir að eilífu.“
í sí-breytilegum heimi og á umskiptaríkri ævi er
gott að eiga eitthvað, sem er varanlegt. Sálmaskáldið
ónafngreinda fær frá Guði skilning á því, að trúfesti
Drottins breyti sér aldrei, hún vari að eilífu.
Hverjir eru þeir, sem eiga að lofa Drottin?
Við lesum í Postulasögunni 2. kafla, að lama maður
var læknaður. Fyrst stóð hann, er hann var reistur
á fætur, þá gekk hann, en síðan hljóp hann og lofaði
Guð. Allir þeir, sem fá einhverja sérstaka líkn eða
velgerð frá Guði, eiga því að lofa hann.
Blindur maður sat við veginn, sem lá til Jeríkó. Hann
heyrði, að mannfjöldi mikill fór framhjá. Hann spurðist
fyrir og fékk að vita, að Jesús frá Nasaret væri þar á
ferð. Jesús frá Nasaret. Hann sem læknaði sjúka og gaf
blindum sýn. Tækifærið mátti hann ekki missa. Hann
tók að hrópa hástöfum: „Jesús, sonur Davíðs, miskunna
þú mér!“ Hróp hans báru þann árangur fyrst, að menn
sögðu honum að þegja. Átti hann að hlýða þessu? alls