Norðurljósið - 01.01.1978, Side 56

56
NORÐURLJÓSIÐ
ekki. Tækifærið var nú, svo að hann hrópaði því meir
á Jesúm. Drottinn heyrði hróp hans og bauð að leiða
hann til sín.
Er hann kom til Drottins Jesú, fékk hann að heyra
þessa spurningu, sem virðist hafa verið svo margoft á
vörum frelsarans: „Hvað vilt þú, að ég geri fyrir þig?“
Ekki stóð á svarinu: „Herra, það, að ég fái aftur sjón
mína.“ Þá sagði Drottinn við hann: „Verð þú aftur
sjáandi, trú þín hefur gjört þig heilan.“ Hann fékk þegar
sjónina, fylgdi Jesú og lofaði Guð.
Lofgerð er leið til sigurs.
Konungurinn í Júda-ríki, Jósafat, var hræddur. Erfða-
féndur ísraels Móabítar og Ammónítar ásamt nokkrum
Meúnítum, höfðu myndað hernaðarbandalag til að ráð-
ast á land Júda. Hvað eiga menn að gera, þegar kring-
umstæðurnar eru slíkar, að hvergi er unnt að eygja
nokkra Iausn?
Jósafat vissi það. Hann fór að leita Drottins. Hann
lét einnig boða föstu um allt ríki sitt. Þá tóku margir
að fylgja fyrirmynd konungsins og fóru að leita Drott-
ins. Þá vakti Drottinn þeim upp spámann, er færði
þjóðinni og konungi boðskap frá Guði. Hann hljóðaði
þannig:
„Hræðist eigi né skelfist fyrir þessum mikla mann-
fjölda, því að eigi er yður búinn bardaginn, heldur Guði
Óttist eigi og skelfist eigi. Farið á móti þeim á
morgun, og Drottinn mun vera með yður.“
Sannkristið fólk á mikinn og voldugan óvin, sem er
Satan. Markmið hans með freistingum er að fe’la
manninn, koma honum til að syndga eins og þeim
Adam og Evu forðum. Eða hann vill beygja hann með
erfiðleikum eins og Job. En sé þessum erfiðu kring-
umstæðum mætt með lofgerð, er herbragði þessa óvinar
vors snúið upp í sigur fyrir oss, en ósigur fyrir hann.
Lofgerðin, sem fyllir hjarta mannsins í erfiðleikum
hans, sýnir bæði eng’um og mönnum, að sá maður
treystir Guði.
Við munum eftir því, þegar þeir Páll og Sílas voru
teknir höndum í Filippí. Allur múgurinn reis í gegn
þeim. Yfirvöld staðarins létu berja þá með stöfum. Þeim
var fleygt í fangageymslu og jám sett á fætur þeim.
Hvað gerðist þarna? Grátur og örvinglun hjá þessum
þjónum Drottins? Bænagerð og Guði sungið lof um mið
nætti. Eflaust hefur þetta truflað svefn annarra band-
ingja, sem voru þama. Þeir hlustuðu samt á þá, sögðu
þeim ekki að þegja. Hvað gerðist þá?
Guð sendi jarðskjálfta. Allar dyr opnuðust. Fjötr-
arnir féllu af öllum. Þar á eftir frelsaðist fangavörð-
urinn og allt hans heimafólk. Næsta dag komu svo
boðin að láta þá lausa.
Hvað hefði gerst, ef þeir Páll og Sílas hefðu farið
að kvarta og kveina yfir hlutskipti sínu? Hefðu þeir
möglað og sagt: „Hvers vegna, Drottinn, lætur þú fara
svona með okkur? Eigum við ekkert betra skilið en
þetta?“ Osfrv. Þeir gerðu það ekki. Þeir tóku á móti
þessari reynslu sem einhverju, er kæmi beint frá
Drottni í þeim tilgangi, sem hann vissi um. Þess vegna
voru þeir reiðubúnir, er svara þurfti spurningu fanga-
varðarins og leiða hann til trúar á Drottin Jesúm. Og
ekki hann einan og heimili hans allt, heldur líka alla
þá, sem trúað hafa síðan á Drottin Jesúm og meðtelc-
ið hjálpræðisboðskapinn, sem Páll boðaði þarna.
Guðs barn, láttu ekki erfiðleika ræna þig trúargleði
og samfélagi við Drottin. Lofaðu Guð og vegsamaðu
hann. Þá kemur eitthvað gott fram úr erfiðleikum þín-
um.
Stundum hverfa erfiðleikarnir ekki, heldur jafnvel
versna, þegar farið er að lofa Guð. Sagan af Job sýnir
það. Hann var stórríkur maður og átti engan sinn líka
á jörðu. Svo dundi ógæfan yfir hann á einni stundu.
Hann missti allar eigur sínar og öll bömin sín. Hvað
gerði Job þá, er hann fékk þessar hræðilegu fréttir?
Hann féll til jarðar og tilbað og sagði: „Nalcinn kom ég
af móðurskauti, og nakinn mun ég aftur þangað (í gröf-
ina, til heljar) fara. Drottinn gaf, og Drottinn tók, lofað
veri nafn Drottins. í öllu þessu syndgaði Job ekki, og
ekki átaldi hann Guð heimskulega.“
Lagður var síðan á hann hræðilegur sjúkdómur.
Þá var trú Jobs sannarlega reynd. En ,,þótt hann deyði
mig, skal ég samt halda áfram að treysta á hann.“ (Job.
13.15. ensk þýðing) Jafnvel þótt lofgerðin þagnaði,
hélt trúartraustið áfram. En hve smár hann var, vissi
Job ekki fyrr en Guð talaði til hans, rakti fyrir honum
sum af undrum sköpunar sinnar. Þá varð hann að
segja: „Ég þekkti þig af afspurn, en nú hefur auga mitt
litið þig. Fyrir því tek ég orð mín aftur og iðrast í dufti
r>2 öskn."
Á tímum gamla sáttmálans vom Guði færðar
fómir. Það gátu verið nautpeningur, sauðfé, geitur,
fuglar, hveiti, baðmolía og vín. Þær átti að færa Guði
í musteri hans, er það hafði verið reist, en í sambandi
við tjaldbúðina þar áður. Engar slíkar byggingar eru
til nú, þar sem Guð hefur látið reisa sér altari til að
brenna þar slíkum fórnum. En það eru aðrar fórnir, sem
við eigum að bera fram nú: „Fyrir hann (Jesúm) slcul-
um vér óaflátanlega frambera lofgerðarfórn fyrir Guð,
það er: ávöxt vara, er játa nafn hans.“ (Hebr.12.15.)
I frumkristninni lofuðu menn Guð. Þeir neyttu
fæðu með fögnuði og einfaldleik hjartans, og lofuðu
Guð. Hér er lofgjörð nefnd í sambandi við máltíðir.
„Liggi vel á einhverjum, þá syngi hann lofsöng," seg-
ir Jakob í bréfi sínu (5.3.) „Ávarpið hver annan með
sálmum, lofsöngvum og andlegum ljóðum, — syngið
og leikið Drottni í hjörtum yðar.“ (Efes.5.19.) Sama á-
minning er endurtekin í Kólossu-bréfinu. Svo margar
og fjölbreyttar eru velgjörðir Guðs við börnin hans, að
við ættum að láta stöðugt hljóma lofsöng um Guð vorn,
eins og segir í einum sálmi heilagrar ritningar.
Á himni verður lofgerð og lofsöngur, sem við færum
Guði, mikill þáttur í lífi okkar þar. „Og út gekk rödd
frá hásætinu og sagði: „Lofsyngið Guði vorum allir
þér þjónar hans, þér sem hann óttist smáir og stórir.“