Norðurljósið - 01.01.1978, Síða 57

NORÐURLJÓSIÐ
57
Þá heyrði Jóhannes „rödd sem mikils fjölda, og sem
rödd margra valna og sem rödd frá sterkum þrumum.
Þær sögðu: Halelúja! því að Drottinn Guð vor, hinn
alvaldi, er konungur orðinn. Gleðjumst og fögnum og
gefum honum dýrðina.“ (Opinb.l9.5.-7.)
Lesið hef ég sögur af því, er fólk lenti í miklum
erfiðleikum eða sýktist af sjúkdómi, sem gat verið
hættulegur heilsu og lífi, að það brást þannig við
þessu, að það fór að lofa og vegsama Drottin fyrir
þetta, sem dunið hafði yfir það. Fólkið þakkaði fyrir
erfiðu kringumstæðurnar. Þá brá svo við, að erfiðleik-
ar og jafnvel sjúkdómar hurfu á skömmum tíma. Ein
af fleiri skýringum á þessu er vafalaust sú, að Satan
getur hafa fengið leyfi að leggja þetta á Guðs bamið.
En er það gerði ekki annað en lofa Guð hástöfum, í
stað þess að fara að mögla, þá gafst hann upp og hætti
árásinni. önnur skýring er sú, að „glatt hjarta veitir
góða heilsubót.“ (Orðskv.17.27.)
Guð gefi, að við öll, sem erum böm Guðs fyrir
trúna á Drottin Jesúm, verðum auðug af lofgerð, einn-
ig á þeim stundum, þegar við skiljum ekki, hvers vegna
Guð neitar okkur um það, sem hugurinn girnist og
hjartað þráir. Megi það verða svo, að við treystum
Guði ávalt, svo að við lofum hann og vegsömum, líka
þegar hann af kærleika sínum verður að segja ,,Nei“
við óskum okkar og eftirþrá hjartans.
S. G. J.
Þakkargerð
„Verðið þakklátir," ritaði postulinn ICólossumönn-
um. (Kól.3.15.) Þakkargerð á að spretta upp úr þeim
jarðvegi, sem er þakklátt hjarta. Trúaðir menn í Kól-
ossu áttu að „skara fram úr í þakklátssemi" (Kól.2.7.)
Við getum oft verið í vafa um, hver sé vilji Guðs í
einhverju efni. Hér kemst enginn vafi að. „Gerið
þakkir í öllum hlutum, því að það hefur Guð kunn-
gjört yður sem vilja sinn fyrir Krist Jesúm.
Þakkargerð „í öllum hlutum“ verður ekki fram-
kvæmd nema í trú. Hún verður að spretta upp og
streyma fram af bjargfastri vissu, að „þeim, sem Guð
elska, samverkar allt til góðs.“ (Róm.8.28.) Guðs
barn, sem í sannleika trúir þessu, getur þjáðst af því,
sem komið getur fyrir það eða ástvini þess. En reynsl-
an bitra er samt einn af þessum „öllum hlutum." Fyrir
hana ber því að þalcka. Guð er enn sá Guð, „sem
stýrir stjarnaher og stjórnnar veröldinni.“
Israelsmenn fengu til foma þessi fyrirmæli: „Gangið
inn um hlið hans með þakkargerð." (Sálm.104.4.)
Þá bjó dýrð Drottins í musterinu í Jerúsalem. Menn
komu til að birtast fyrir augliti hans.
Þakkargerð er ekki sprottin af eigingirni. Bænin
getur átt slíka rót, þegar hún er beiðni um eitthvað.
Þakkargerðin gefur Guði dýrðina.
Hver em helstu þakkarefnin? Þau skulu nú talin
hér á eftir:
1. Við eigum að þakka Guði fyrir Drottin Jesúm
Krist. Dæmi þessa verða þegar fyrir oss í Lúk. 2. kafla,
þegar þau Símeon og Anna spákona komu í helgi-
dóminn og sáu kornabarnið Jesúm. Andi Guðs sýndi
þeim, að þarna var fyrirheitni lausnarinn kominn. Þau
lofuðu Guð og vegsömuðu hann.
Sálm. 103. 1, —13. grein sýna okkur þetta: „Lofa þú,
Drottin, sála mín, og allt, sem í mér er, hans heilaga
nafn. Lofa þú, Drottin, sála mín og gleym eigi neinum
velgerðum hans, sem fyrirgefur allar misgerðir þínar,
læknar öll þín mein.“ Hér er það fyrirgefning synd-
anna, sem er þakkarefnið og lækning meina sálarinn-
ar. Þetta kemur enn betur fram í næsta texta:
Róm.7.24.,25. Postulinn hefur þar á undan ritað
um vandamálið mikla, valdið, er syndin getur haft
yfir líkama mannsins. Sigur virðist ófáanlegur. En þá
ritar postulinn: „Ég aumur maður, hver mun frelsa
mig frá þessum dauðans líkama? Ég þakka Guði fyrir
Jesúm Krist Drottin vorn.“ Sigurinn, lausnin, kemur
fyrir Jesúm Krist. Lofgerð veitir sigur, eins og ritað
hefur verið hér á undan. Þakkargerðin á að taka við.
Guði ber að þakka fyrir allar velgerðir hans.
„Læknar öll þín mein.“ Þetta á við fyrst og fremst
um sálrænu meinin. En oft eru þau rótin að líkamleg-
um meinum. Stundum eru þau komin frá hinum vonda,
Satan. Ætlun hans er, að við fyllumst uppreisnarhug
gegn Guði, þegar blæs á móti. En þetta hefur verið
rætt áður í greinunum í sambandi við Job.
„Guði séu þakkir, sem gefur oss sigurinn fyrir
Drottin vorn Jesúm Krist.“ Þannig ritar Páll í 1 Kor.
15.57. Hann hefur þar á undan í kaflanum staðið sem
á fjallstindi og skyggnst yfir svið lífsins og dauðans.
Fyrir mannlegum augum virðist lífið dæmt til ósigurs
í baráttu sinni við dauðann. Þannig hafði tilveran
alltaf skreiðst áfram í þúsundir ára. Var nokkur von
um sigur lífsins?
Sú von kom með Jesú Kristi. Hún varð að vissu,
þegar hann sjálfur reis frá dauðum. Ó, hvílíkt þakkar-
efni; upprisa Krists!
Bréf sitt til Kólossumanna byrjar postulinn Páll
með lofgerð og þakkargerð til Guðs. Hann biður um,
að þeir verði „styrktir með hvers konar krafti eftir
mætti dýrðar hans, svo að þér fyllist þolgæði í hvívetna
og umburðarlyndi og getið með gleði þakkað Föðum-
um, sem hefur gjört yður hæfa til að fá hlutdeild í
arfleifð heilagra í ljósinu.“
Guð hefur gjört jörðina, sem við búum á, aðdáan-
lega fagra, eins og sögðu geimfarar er fengu að sjá hana
álengdar. Hve ólýsanlega fögur hlýtur að vera arfleifð
heilagra í ljósinu!
Ef við gætum séð börn Guðs í öllum heimi, eins og
Guð sér þau mundum við fá að skygnast inn í ríkmann-
legar íbúðir, horft á fögur klæði og velmegun. En við
mundum líka sjá allt þar fyrir neðan niður í sárustu