Norðurljósið - 01.01.1978, Qupperneq 77

NORÐURLJ ÓSIÐ
77
ins í nasir hans, og þannig varð maðurinn lifandi sál.“
(1 Mós. 2.7. Bókstafleg þýð.)
Þekking á heimi efnisins kemur frá sálinni, einnig
hugmyndir og minni, einnig kærleikslífið, því að manns-
sálin er tengd anda mannsins. Líkaminn er húsið, sem
andinn dvelur í. Hann er talinn fyrstur í 1 Þess. 5.23.:
„Gervallur andi yðar, sál og líkami.“ Hann er æðstur
í mannlegri persónu. I honum starfar Guð. Þar er
mannsins andlega líf. Þar starfar Guð. Þar upplýsir
hann manninn með sannleika Orðs Guðs og heilögum
Anda. Þar er „andi mannsins lampi frá Drottni, sem
rannsakar hvern afkima hjartans." (Orðskv. 20.27.)
Hjá endurfæddrun manni á sálin að vera undir
stjórn heilags Anda. Hebreabréfið 4.12. segir svo:
„Orð Guðs er lifandi og kröftugt og beittara hverju tví-
eggjuðu sverði, og smýgur inn í innstu fylgsni sálar og
anda, liðamóta og mergjar, og er vel fallið til að dæma
hugsanir og hugrenningar hjartans,“
Þegar vér biðjum fyrir öðrum frelsingjum Krists,
skulum vér biðja, að „gjörvallur andi þeirra, sál og lík-
ami varðveitist ólastanlega" fyrir kraft heilags Anda.
Að þeim verði Ijóst það, sem ritað er í 1 Kor. 6.19.-20.:
„Eða vitið þér ekki, að líkami yðar er musteri heilags
Anda í yður, sem þér hafið frá Guði? Og ekki eruð þér
yðar eigin, því að þér eruð verði keyptir. Vegsamið því
Guð í líkama yðar.“
Sá, sem trúir þessu og heldur sér fast við það, mun
ekki láta hafa áhrif á sig heimspekilegar fræðslugrein-
ar um sjálfsræktun sálar og líkama. í óendurfæddum
manni stjórnar sálin hugsanagangi hans. Sá maður, sem
ekki er endurfæddur af heilögum Anda, sem lætur ekki
stjórnast af honum, he'dur sál sinni, hann er sálarleg-
ur. (1 Kor. 2.14. nm.) En sá'arlegur maður veitir ekki
viðtöku því, sem Guðs anda er. Trú hans veitir þá enga
þekkingu á Guðs orði, né hinum eina sanna Guði og
syni hans Jesú Kristi. 1 allflestum atriðum er þá sálin
í myrkri, og girndir holdsins ráða. (Júdasar br. 19. gr.)
Við ættum að biðja í heilögum Anda fyrir bræðrum
og systrum í Kristi, að þau verði ekki dregin á tálar,
heldur leyfi heilögum Anda að stjórna sál þeirra og
líkama, svo að þau megi varðveitast ólastanlega við
komu Drottins vors Jesú Krists.
Við ættum einnig að biðja þess, að óendurfædda
fólkið mætti vakna fyrir kraft heilags Anda og taka á
móti Jesú sem frelsara. Andi vor manna er hinn raun-
verulegi aflgjafi sálarinnar, þegar hann hefur endur-
fæðst og Andi Guðs fyllt hann. Upp frá því eiga andi
vor og sál að stjórna gerðum líkamans, bæði fyllt af
heilögum Anda.
Ég er að byrja nýtt líf. Sál mín er hin sama. En í anda
mínum koma önnur áhrif í ljós, þegar Andi Guðs sam-
einast mínum anda. Þá er ég samstundis orðinn sam-
einaður lífi, sem hefur í för með sér algera umbreyting
fyrir mig. Mitt fyrra líf, sem heyrði heiminum til, er
horfið, og heimurinn undrast þessa breytingu, sem orð-
in er á mér. (1 Þess. 5.23.)
(Lítið eitt stytt á köflum. Ritstj.). EgiII Egilsson.
Sjáifsálit flakkarans
Fyrir utan borgina S. sá ég mann, sem þrammandi
kom eftir veginum. Hann reyndist vera gamall flakk-
ari. Eftir örskamma stund var hann kominn að hlið
mér. Skóna sína hengdi hann yfir öxlina. Öhreinir tré-
skór skýldu elcki berum fótum nema til hálfs. Honum
var létt um mál, og ævisögu hans fékk ég brátt að
heyra. Er hann sá, að ég hélt á smákassa í hendinni,
hélt hann, að ég ynni fyrir mér með því að selja smá-
varning.
Ég spurði: „Hvað eruð þér gamall?“
„Rúmlega sjötugur, herra,“ svaraði hann.
,Jæja eigið þér nolckra von um betri heim?“
„Ég á ekki von á neinu öðru en því, að ég lcomist
í himininn,“ svaraði hann með fullvissu.
„Haldið þér það?“ sagði ég. „Hvernig getið þér verið
svona fullviss um það?“
„Ó, ég hef aldrei gert neitt rangt, og ég hef gert eins
mikið gott og ég hef getað.“
„Sé þetta svona,“ var athugasemd mín, „þá veit ég
ekki hvað ég á að gjöra? Ég hef ekki gert allt hið góða,
sem ég hef getað. En ég hef gert allmargt rangt. Ég hef
verið talsvert vondur.“
„Hafið þér verið það, herra? Þér lítið ekki þannig
út.“
„Þér megið ekki dæma um fólk eftir útliti þess. Ég
hef framið stór afbrot oftar en einu sinni.“
Orðin þessi skelfdu gamla manninn. Hann horfði á
mig og sagði: „Hvernig getið þér verið hér?“
„Við fáum ekki alltaf það, sem við eigum skilið,
annars væri ég ekki hér. Ég er ekki eins og þér, skiljið
þér. Hvað á ég að gjöra?“
Hann horfði á mig og sagði: „Þetta var merkilegt.
Ég veit ekki af neinu ráði nema því, að þér reynið að
verða betri héreftir. Þá verðið þér ekki barðir eins
mörg högg. Þér vitið, að það stendur í biblíunni, að
sumir munu verða barðir mörg högg, en sumir fáein.“
„Hvar verða þeir þá, þegar þeir fá þessi högg?“
„Ó, sagði aldraði maðurinn alvarlega, „í helvíti."
„Þegar þeir svo hafa fengið verðskulduð högg,
komast þeir þá út þaðan aftur?“
„Nei, þeir verða þar til eilífðar."
„Já, örugglega. En ég vil ekki vera í helvíti. Ég vil
komast í himnaríki. Getið þér sagt mér, hvernig ég
get komist þangað?"
„Nei, herra minn. Það get ég ekki. En er það þá
alveg satt, að þér hafið verið svo afleitur?"
Ég beið andartak, meðan ég horfði framan í hann.
Síðan sagði ég með fyllstu alvöru: „Þetta er satt, og ég
segi yður, þér eruð alveg jafnafleitur. Þetta skal ég
sanna.“
Hann var bæði undrandi og espur, þegar hann svar-
aði:: „Nei, ég er fullviss um, að það getið þér ekki. Ég
er ekki bannig maður.“
„ó-jú, og ég skal sanna það. „Þótt einhver héldi