Norðurljósið - 01.01.1980, Síða 9

NORÐURLJÓSIÐ
9
Hvernig koma yndislegustu eiginleikar kristins trú-
arlífs? Ur dimmustu skuggum mannlegrar reynslu.
Heldur þú ekki, að Guð hafi verið mjög vitur og líka
góður, þegar hann lét kirsuberin vaxa á trjám, en
vatnsmelónur niðri á jörð? Hvernig mundi ykkur líka,
ef höfð væru hausavíxl á þessu? Bóndinn yrði að setja
girðingu umhverfís tréð til þess að böm og kjúklingar
færu ekki inn undir greinar trésins, því að ávöxtur,
sem niður dytti, gæti deytt þau. Þetta mundi hækka
verð þeirra. Guð gerir allt af visku, og við ættum að
tilbiðja hann fyrir gæsku hans.
Er það ekki einkennilegt, að trjárætur virðast hafa
heila. Vatnið sýnist draga þær til sín með ómótstæði-
legu afli. Þær fara allt um kring vatnsþró, uns þær
fínna einhverja sprungu. Þá kalla þær á alla sína ná-
granna og vini að skríða þangað, koma og njóta vatns-
ins. Þær skríða meðfram skólpræsum og leita inn-
gangs. Finni þær hina minnstu sprungu, þrýsta þær
sér inn svo margar, að ræsið stíflast alveg að lokum,
svo að það kostar stórfé og gera við það.
Allt líf kemur frá Jesú Kristi. Hann skapaði sér-
hverja plöntutegund, gaf sérhverri sitt eðlisfar. Hefur
þú gefíð honum ævi þína?
2. KAFLI
Maurar afla sér fæðu.
Salómó var mikill konungur. Tvisvar beinir hann at-
hygli vorri að maumum litla, til þess að vér gætum
haft gagn af því. „Far þú til maursins, letingi, skoða
háttu hans og verð hygginn.“ (Orðskv. 6.6.) Síðar í
sömu bók ritar hann: „Maurarnir, kraftlítil þjóð, og
þó afla þeir sér fæðunnar á sumrin.“ (Orðskv. 30.25.)
Fyrst þessi góði og vitri konungur mælir með því, að
við förum í skóla hjá maurnum, skulum við gjöra það.
Það vekur bæði ánægju og áhuga, það er ég viss um.
Einhver hefur sagt, að annríki maursins sé meira en
hjá nokkurri annarri skepnu. En hvar sem fólk neytir
matar úti við að sumrinu, þangað gefur hann sér tíma
til að fara. Þeir heimsækja líka matargeymslur.
Ávaxtahlaup þykir þeim gott og sulta. Þeir fagna yfír
sykri og sírópi. Það er ekki létt verk að halda þeim frá
að komast inn. Áhugasamir eru þeir mjög og kapp-
samir í öllu sínu starfí, iðnir og árvakrir í leit að fæðu.
Óþreytandi sýnast þeir í erfíði sínu. Þeir vinna, „með-
an dagur er,“ og eru heima á nóttunni, eins og öll góð
börn eiga að vera.
Dag nokkurn tók ég áminningu Salómós alvarlega
og fór út í skemmtigarðinn með fólki mínu til að neyta
matar þar. Stækkunargler tók ég líka með mér. Eg
fann örsmáa götu gegnum grasið, er maurar höfðu
búið til. Eg lagðist niður í grasið hjá þessari götu og
beið þess, að maurafrú kæmi. „Látið konurnar
vinna,“ en karlmauramir eru kyrrir niðri í jörðinni.
Þeir annast litlu bömin og sjá um öll heimilisverkin.
Auðvitað þurfti Salómó aldrei að gjöra þetta. Hann
átti nógu margt hjálparlið.
Ég þurfti ekki að bíða lengi. Yndisleg, lítil maur-frú
kom labbandi eftir götunni í leit að kvöldverði. í
skyndi lét ég litla ögn af brauði á götubrúnina. Minn
litli gestur fann hana brátt. Hún tók eins mikið og hún
gat borið og lagði af stað heim aftur með dýrmætu
byrðina sína. Önnur maurfluga mætti henni bráðlega.
Mér var unun að sjá, hvað þá fór fram. Fyrri maurinn
lagði niður brauðögnina og með framfótunum snan
hún mjúklega líkama hinnar. Gaf hún henni til kynna
á einhvern hátt, hvar hún hafði rekist á þennan ágæta
„fund“ sinn. Mér til undrunar gerði síðari maurflug-
an enga tilraun að ná brauðmolanum, sem hin hafði
lagt á jörðina. Þannig endurtók þetta sig, og alltaf var
molinn á jörðinni ósnertur af hinni.
Þetta er námsefni handa hjörtum okkar. Hænsni,
hundar eða grísir flýta sér að ná í matarbita, sem ein-
hver annar hefur lagt frá sér, og hlaupa af stað með
það. Maurinn þekkir ekki slíka ósvífni. Maurinn virð-
ir eignarrétt annarra. Hann er laus við alla eigingirni.
Maurarnir héldu heimleiðis og báru sínar dýrmætu
byrðar. Þær sögðu svo mörgum frá, hvað þær höfðu
„fundið“, að brátt streymdu aðrir maurar að. Bráð-
lega var brauðið allt farið og komið í óhulta geymslu
neðan jarðar yfír veturinn.
Hver maur hefur fjögur pör eyrna (sumir drengir
halda, að kennarinn þeirra hafí sextán pör.) Eitt parið
er á framfótunum, annað á kviðnum, þriðja á brjóst-
inu og hið fjórða í höfðinu. Guð er náðugur. Skordýr-
ið er lítið, og hann hefur gætt það eiginleikum heyrn-
ar, sem óvenjulegir eru. Það er svo smávaxið, að það
getur lítið séð frá sér og ekki varast hættu með sjón-
inni.
Guð sýnir maurum jafna umhyggju og fílum. Hann
ber umhyggju fyrir þér líka, hve smávægilegur, sem
þú ert, í eigin augum. Hvert andartak á ævi þinni ann-
ast hann um þig, og hann langar til að sjá hjá þér guð-
rækni og traust.
Maurar eru iðnir og athafnasamir á sumrin, af því
að þeir vita, að veturinn kemur. Þá geta þeir ekki farið
út og aflað sér fæðu. Einhvers staðar að hafa þeir lært,
að frosna fæðu er ekki hægt að bera né losa hana frá
jarðveginum.
Hvar lærðu maurarnir allt þetta, sem þeim er svo
nauðsynlegt? .. . Eigum við ekki að safna saman kenn-
urum úr nokkrum af stóru háskólunum okkar og fá þá
til að skýra þennan leyndardóm. „Guð hefur gert að
heimsku speki heimsins.“ Allir löggjafar,... íþrótta-
fréttaritarar, fjáraflamenn, . . . háskólakennarar,
stjórnmálamenn og vantrúaðir predikarar í landinu