Norðurljósið - 01.01.1980, Qupperneq 18

18
NORÐURLJÓSIÐ
Farfuglar hafa bústaðaskipti með árstíðum. Úr
norðlægum löndum fljúga fuglar á haustin til suðlæg-
ari landa og hlýinda. Á vorin koma þeir aftur á norður-
slóðir og dvelja þar yfír sumarið. Gefa verður gaum
því, sem er áhugavert, að fiskar í norðlægari höfum
flytja sig suður á bóginn þangað, sem hlýrra er, á sömu
árstímum og fuglarnir. Þeir koma líka norður aftur
um svipað leyti og fuglarnir.
Hvemig vita fuglar og fiskar þetta fyrirfram,
hvemig veðurfar breytist? Hvar lærðu þeir landa-
fræði (og haffræði, þýð.). Hvar hafa þeir siglingatæki
til ferðar í lofti eða legi? Þeir koma samt aftur á stað-
inn, sem þeir fóru frá. Guð, sem skapaði þá, sá Drott-
inn, er gaf þeim þessar eðlishvatir, hann er persónu-
legur, lifandi Guð. Hann getur framkvæmt slíkt
kraftaverk. Láttu hann gefa þér nýtt eðlisfar vegna
frelsandi trúar á Jesúm Krist, son hans.
Sjórinn er saltur. Mikið af þeim físki, sem við neyt-
um, kemur úr þessu saltvatni. Hefur þú gefíð því
gaum, að saltbragð fínnst ekki af neinum físki? Þegar
hann er matreiddur eða niðursoðinn, verður að salta
hann, svo að hann verði hæfur til manneldis. Hvemig
stendur á því, að fiskurinn getur lifað alla ævi í söltu
vatni án þess að verða saltur? Þetta er líka eitt af
handaverkum Guðs.
Þetta minnir sannkristinn mann á það, að við til-
heyrum ekki heiminum, þótt við séum í honum.
Heimurinn ætti heldur ekki að vera í okkur. Vér get-
um lifað Guði í mörg ár, en verið þó greind frá heim-
inum með skemmtunum hans, aðdráttarafli og tál-
drægni.
Hver kennir fuglunum að búa sér til hreiður? Ung-
arnir vom ekki viðstaddir, þegar hún móðir þeirra bjó
til hreiðrið, þar sem þeim var ungað út.... Ég tók eftir
því hér um daginn, að spör var að byrja hreiðurgerð
undir þakskegginu rétt hjá glugganum mínum. Vind-
ur var byljóttur þennan dag. Jafnskjótt og fuglinn kom
með gamspotta eða grasstrá upp að þakskegginu, þá
blés vindurinn því á brott.
Litli fuglinn lét þetta ekki buga sig. Hann gerði
eitthvað óvanalegt. Hann kom með strá á staðinn, þar
sem það átti að vera. Síðan stóð hann á því, meðan
hvassast var. Þá þaut hann niður og náði sér í annað
strá. Þannig var unnið á milli vindhviðanna, uns
hreiðrið var tilbúið og fast. Þetta lærði hann frá Guði,
sem gerir alla hluti vel.
Fugl, sem ungað hefur verið út í útungunarvél, og
hefur aldrei séð hreiður gert, býr til ágætt hreiður af
sömu gerð og tegund hans býr til. Það er engin furða,
að Drottinn sagði við Job: „Er það fyrir þín hyggindi,
að haukurinn lyftir flugfjöðrunum?“ (39.26.) Og: „Er
það eftir þinni skipun, að öminn flýgur svo hátt og
byggir hreiður sitt hátt uppi?“ (Job. 39.27.)
Guð framkvæmir verkfræðilegt afrek, sem menn
mundu mjög gjarnan vilja skilja. Trjágrein, sem er 23
sm að þvermáli, vex beint út frá tré, sem er 81,7 sm að
þvermáli. Greinin verður meira en 15 metra löng og
vegur um 454 kg. Margir menn gætu setið á greininni
og aukið þyngdina um önnur 454 kg. Trétrefjarnar ná
ekki nema miðja leið inn í stofninn.
Ef menn vildu reyna það, að leika þetta eftir, veistu
þá af nokkrum þeim verkfræðingi, sem gæti það, eða
nokkru efni, sem þyldi annað eins álag?
„Hve dásamleg eru verk þín, ó, Guð.“
12. KAFLI
Við ættum að vera þakklát . . ,
að við höfum ekki kúlulið í olnbogunum. Hvernig gæti
húsmóðirin lyft skaftpottinum upp af eldavélinni, ef
olnboginn hefði ekki „stöðvara“ aftan á sér. Hefur þér
komið þakklæti til hugar, af því að ekki er kúluliður í
hnjánum á þér? Hvemig gætir þú gengið, ef ekki væri
„stöðvari“ þér í knjám?
Hve þakklát ættum við að vera, af því að tennur
okkar eru gerðar þannig, að þær mætast. Ekki stjórn-
aðir þú því, ekki heldur góða mamma þín. Ekki kom
forsetinn fram með þessa hugmynd. Þetta varð svona
vegna þess, að kærleiksríkur, persónulegur Guð, sem
hugsar og veit, hvernig haga skal hlutunum, kom því
til vegar, að fólkið skyldi fæðast þannig!
Niðurraðað er tönnum þínum nákvæmlega rétt. Þú
tyggur ekki niðursoðna ávexti með jöxlunum (texta-
breyting hér var nauðsynleg. Þýð.). Ekki bítur þú í
sundur seigt kjöt með vísdómstönnunum. Vísdómur-
inn mundi kenna þér að reyna það ekki!
Heldur þú ekki, að Guð hafí verið mjög góður, þeg-
ar hann lét digra endann á nefínu á þér snúa niður? Ef
digri endi nefsins sneri upp, þá mundir þú drukkna,
þegar rigndi mikið. Eins ef þú þyrftir að hnerra, þá
mundi blásturinn feykja hattinum af þér! Guð ætlað-
ist aldrei til, að nefíð á þér yrði ryksuga, svo að hann lét
það vera í réttri stellingu.
Guð einn gat gjört líffæri, sem fínnur bragð. Með
tungunni getur þú dæmt um, hvort það, sem þú lætur
upp í þig, er jarðarber eða eplakaka. Bragðið er hið
sama ævilangt og alstaðar í heiminum eins. Appelsín-
ur og sítrónur eru aldrei eins á bragðið. (Höf. nefnir
aðra ávexti, sem fólk hér þekkir ekki.)
Vandræði mikil yrðu það, ef grænmeti, ávextir,
kornmatur og kjöt breytti sínu bragði árlega. Eða
hefðu ólíkt bragð alstaðar um heiminn. Aðeins Guð
getur látið bragðið haldast. Einungis lifandi, persónu-
legur Guð, sem elskar okkur, gat eða vildi gefa okkur