Norðurljósið - 01.01.1980, Blaðsíða 22

22
NORÐURLJÓSIÐ
Orð dagsins:
Sími 96-21840, Akureyri
Er frá Postulasögunni, 16. kafla 25. og 26. grein:
„En um miðnætti báðust þeir Páll og Sílas fyrir og
lofsungu Guði, og bandingjarnir hlustuðu á þá. Þá
varð skyndilega landskjálfti mikill, svo að grundvöllur
fangelsisins titraði, og jafnskjótt opnuðust allar dyr,
og fjötramir féllu af öllum.“
Þeir Páll og Sílas sátu í fangelsi vegna trúar sinnar,
sakfelldir fyrir að kunngjöra það, sem þeir höfðu reynt
í samfélaginu við Drottin Jesúm hinn upprisna.
Stundum virðist sem þagni hreinir tónar lofgjörðar
og þakklætis til Drottins, þegar syrtir að í lífinu, raun-
veruleikinn blasir við í dökkum litum. Þá erum við
ekki í skapi, sem lofar Guð í vonlausum kringumstæð-
um. En það var heldur annað, sem fór fram í myrkr-
inu í fangelsinu í Filippíborg. Þaðan bárust voldugir
tónar lofgjörðar og þakklætis út í myrkrið. Kringum-
stæðumar umbreyttu þar engu. Sár eftir barsmíðar,
fjötranir og náttmyrkrið, - allt þetta andstreymi gat
ekki breytt þeirri staðreynd, að í hjörtum Páls og Síl-
asar skipaði Drottinn Jesús það öndvegi, sem ekkert
fékk haggað honum úr. Lofgerðin í myrkrinu var
leidd af Anda Guðs. Meðan hún fór fram, opnuðust
allar dyr, og fjötrarnir féllu af öllum.
Hjartað, sem lofar Guð, verður hafíð yfir hörm-
ungar og mótlæti í hvaða myndum, sem þetta birtist.
Það bíður fagnandi í forsal þeirrar dýrðar, sem í
vændum er. I Drottni sínum og frelsara á það fagnað-
ar efnið, sem varanlegt er, og ekkert fær yfirbugað.
Erfíðleikar þurfa ekki að loka fyrir straum lofgjörð-
ar þeirra, sem elska Guð, þeirra, sem reynt hafa um-
skapandi lífgjöf hans fyrir trúna á Drottin Jesúm og
samfélagið við hann. Því að „sá, sem hefur soninn,
hefur lífíð.“ Ekkert getur haggað þeirri staðreynd.
„Lát því óma gleðihljóm og kveða við fagnaðaróp,
þú, sem býr á Zíon, því að mikill er hinn Heilagi í
Israel á meðal þín.“
I erfíðleikum hressir ekkert meir sálu mannsins en
lofgerðin. Reyndu hana stöðugt, þú, sem átt í erfið-
leikum. J.S.
Allt orðið nýtt
Sögð hefur verið saga lítils drengs, er fæddist blindur.
Einkabam var hann og augasteinn móður sinnar.
Alltaf vom þau saman auðvitað. A sumrin reyndi
móðririn að láta augu sín vera sem glugga á sál drengs-
ins ógæfusama. Hún fór með hann út á grasvelli, talaði
við hann um græna litinn á þeim, einnig um bláan
himin og marglit blóm, sem alls staðar voru um-
hverfis. En drengurinn hafði aldrei séð lit og gat ekki
hugsað sér, hvernig litir væru.
„Hvað er litur, mamma?“ spurði hann stundum.“
„Getur þú fundið lykt af lit?“
„Nei,“ svaraði hún. Síðan reyndi hún að lýsa lit
fyrir þeim, sem ekkert hafði séð nema svart myrkrið.
„Getur þú þreifað á honum, smakkað á honum eða
heyrt hann?“ spurði drengurinn stundum.
„Nei, sonur minn, ekkert af þessu getur þú gert,“
var hún vön að svara. „Litur er - jæja, hann er bara
litur!“ Hún varð að gefast upp og reyna ekki að skýra
þetta fyrir drengnum sínum.
Þá gerðist eitthvað dásamlegt. Skurðlæknir fannst,
er sagðist halda það, að hann gæti gefíð drengnum
sjónina. Síðan kom að því, að hver uppskurðurinn
eftir annan var gerður á augum drengsins. I langan
tíma voru augun umbúðum vafín, svo að hann var
sem í algeru myrkri. Þá var farið að fjarlægja umbúð-
imar smátt og smátt. Drengurinn fór að geta greint
birtu frá myrkri. Seinast gat hann séð alla hluti skýrt.
Þá var vordagur. Mæðginin gengu út í garðinn hjá
húsinu. í fyrsta sinn leit barnið bláan himin, blóma-
dýrð og dásamlega hvíldarlitinn græna á trjánum og
grasinu. Frá sér numinn sneri hann sér að móður sinni
og mælti:
„Ó, mamma, hvers vegna sagðir þú mér ekki, að allt
þetta væri svona yndislegt?“
Heimurinn er í myrkri syndar. Kristur er gæddur
yndisleik og fegurð. Hjálpræði hans og lífíð í honum
skapa gleði, þegar hann dvelur í hjarta mannsins. Ó,
að við gætum útskýrt þetta fyrir heiminum, því að allt
breytist er Kristur dvelur í hjarta mannsins, þegar vér
erum hans, og hann er vor. Fagurlega er þessu lýst í
versi sálms, er margir elska:
Aldrei loftið eins var blátt,
aldrei jörðin grænni að sjá,
aldrei ljóssins litaskraut
ljóma fyrr svo skært ég sá.
Blómið hvert svo skært nú skín,
skærri er söngur vorboðans,
því nú hljómar huggun mín:
Hann er minn, og ég er hans.
Mig langaði mjög til að geta sungið þennan sálm.
Tók þá að myndast sönglag í kolli mér. Söng ég það
oft, sérstaklega þetta erindi, sem tilfært er hér að
framan. Sálmurinn var í lítilli bók, sem var gefín út
fyrir 1920, eða það minnir mig, því að ég gætti þá enn
fjár föður míns.
Annar sálmur var í sömu bók, sem hét Söngbók
æskunnar. Hafði frú Anna Thoroddsen í Reykjavík
átt mestan þátt í sálmavali og útgáfu.