Norðurljósið - 01.01.1980, Page 28

28
NORÐURLJÓSIÐ
nú sem forðum, svo að „hann brýtur ekki brákaðan
reyr, né slökkur rjúkandi hörkveik, þangað til hann
hefur leitt réttinn fram til sigurs.“
3. Ahrifamáttur bænarinnar.
Gídeon bar fram bænir fyrir Drottin. Hann gerði
það með mikilli auðmýkt og viðkvæmum anda. Sömu-
leiðis spámaðurinn Jesaja, er hann bað um tákn handa
Hiskía Júdakonungi, er staðfesta skyldi orð Drottins,
að hann yrði heilbrigður. Guð hefur líka af miskunn
sinni heitið okkur bænheyrslu. Oss er tjáð, að kröftug
bæn réttláts manns megnar mikið.“
Það er dregin upp mynd handa oss af Elía spá-
manni. Hann bað fyrst um, að ekki skyldi rigna. Þá
rigndi ekki í þrjú ár og sex mánuði, segir í bréfi Jakobs.
En svo bað hann aftur þá gaf himinninn regn, og
jörðin bar sinn ávöxt,“ þetta getum við fengið að reyna
á stundum sérstakrar reynslu. Ég verð að segja, að
jafnvel í tímanlegum efnum er bænum okkar svarað.
Og þegar beðið er um andlegar blessanir, má segja, að
svörin við þeim bænum séu sýnileg.
Hvað á ég að segja meir? Látið trú yðar á blessað
Orð Guðs vera staðfasta og óbreytanlega. Munið
eftir, að almætti Guðs er ekki neitt um megn.
Nú vill þýðandinn bæta við fáeinum orðum. Vera
má, að einhver hlusti á þetta, andvarpi og segi: „Ég
vildi, að ég ætti þetta, þessa trú.“ Komdu þá til Drott-
ins Jesú í bæn. Þú getur beðið á þessa leið: „Kæri
herra Jesús, ég á við efasemdir að stríða eins og
Gídeon. Ég bið þig að sýna mér sömu náð og honum,
gefa mér fullvissu í hjarta mitt og frið. Láttu mig læra
að þekkja þig og veita þér viðtöku sem frelsara mínum
og svo gjöfum þeim, er þú gefur öllum, sem leita þín.
Heyr þetta fyrir þíns nafns sakir. Amen.“
HAGNÝT TRÚ....
Sæir þú bréf, sem ritað er utan á til þín, mundir þú þá
ekki opna það? Það mundi ég halda. Hér um daginn
var fátæk kona, sem var send smágjöf til styrks í
bréfí. Gjörði það vinur hennar. Hún var í miklum
örðugleikum efnalega. Fór hún nú til þessa vinar síns
og beiddist hjálpar, fáeina skillinga. „Hvað er
þetta?“ sagði hann, „ég sendi þér ávísun í bréfí í
gær!“ „Hamingjan góða!“ sagði vesalings konan,
„þetta hlýtur að vera bréfíð, sem ég fékk í gær, og
setti á bak við spegilinn.“ Þannig var það. Og til er
margt fólk, er stingur bréfum Guðs á bak við spegil-
inn og hagnýtir ekki fyrirheitin, sem því eru ætluð.
(Þýtt).
Sál í Endór
Eftir C. H. Simeon
Við lesum í I. Samúelsbók, 28. kafla, 15. grein:
„Þá sagði Samúel við Sál: „Hví hefur þú ónáðað
mig og látið kalla mig fram?“ Sál mælti: „Ég er í mikl-
um nauðum staddur. Filistar herja á mig, og Guð er
frá mér vikinn og svarar mér ekki lengur, hvorki fyrir
milligöngu spámannanna né í draumum. Fyrir því lét
ég kalla þig, til þess að þú segir mér, hvað ég á að
gjöra?“
Vér getum ekki efast um, að galdrar hafí verið til.
Hvaða töfraþulur voru notaðar, vitum vér ekki. Víst
er um það, að á dögum Drottins Jesú hér á jörðu, virð-
ist Satan hafa haft meira vald yfír líkömum manna en
hann hefur á þessum dögum. Guð virðist hafa leyft
það, til þess að kraftur Krists yrði enn meir augljós. A
það, sem aðrar bækur en biblían segja, getum vér ekki
lagt mikinn trúnað. Stafar það af því, að jafnvel
góðir og gegnir menn geta verið haldnir trúgimi og
veitt því viðtöku, án þess að það sé nægilega rannsak-
að, á hvaða rökum það er reist.
Hins vegar getum vér ömggt trúað því, sem ritn-
ingamar segja frá. Það er birt af honum, sem aldrei
getur skjátlast. Frásagan sjálf er ein af hinum mark-
verðustu í ritningunni. Til þess að þetta sé framreitt á
auðskilinn og fræðandi hátt, skulum vér athuga sögu
Sáls í sambandi við hana. Við skulum þá gefa þessu
gaum.
1. Hvernig ástand hans var orðið.
Hann lýsir því sjálfur í frásögninni.
Lengi og með þrákelkni hafði hann syndgað gegn
eigin samvisku, uns hann hafði komið Guði til að yfír-
gefa hann. Meðan hann var yfirgefinn af Guði, hófu
Filistar ófrið gegn honum. Þeir gerðu innrás í landið.
Þá fann hann þörf á almáttugum verndara og leitaði
hjálpar hjá Guði, sem hann hafði móðgað. Nú vildi
Guð ekki láta hann fínna sig né gefa beiðnum hans
gaum. Guð gat með ýmsu móti kunngjört hugsanir
sínar. En nú svaraði hann ekki „hvorki með úrím eða
túmmím eða fyrir milligöngu spámannanna, né í
draumi.“ Því miður kemur það fyrir ofmörgum sinn-
um, að þetta er ástand óguðlegra manna.
Því miður eru margir, sem að staðaldri syndga gegn
röddu samvisku sinnar, er hún býður þeim eitthvað.
Þeir „móðga“, ,,hryggja“ og að lokum „slökkva“ til
fulls heilagar hræringar Andans við samvisku þeirra.
Það er engin furða, þó að mæti þeim erfiðleikar á
slíkum tímum. Allt hið skapaða virðist tilbúið að
hefna brota á sáttmála Guðs, hvenær sem hann dreg-
ur að sér vernandi hönd sína. Hverjar svo sem þreng-
ingar vorar eru, og úr hvaða átt, sem þær koma, stenst