Norðurljósið - 01.01.1980, Blaðsíða 29

NORÐURLJÓSIÐ
29
það engan samanburð, hve miklu þyngri þær verða, ef
meðvitundin segir: „Guð er orðinn óvinur vor.“ Þá
munu þeir úthella bæn, þegar þeir finna, að Guð agar
þá. En þá geta þeir rekið sig á það, „hve illt og beiskt
það var,“ að þeir yfirgáfu Drottin, eins og ritningin
segir. Þeir ákalla Drottin, en fínna þá, að hann svarar
þeim ekki, „af því að hendur þeirra eru fullar af
synd.“ (Ensk þýðing.) Jafnvel getur fariðsvo, að hann
gjöri það, er segir í Orðskviðunum: „Eg mun hlæja í
ógæfu yðar og draga dár að, er skelfingin dynur yfír
yður.“ Guð hefur margsinnis lýst yfír því, að þannig
breyti hann gagnvart þeim, er setja upp skurðgoð í
hjarta sínu. Sannarlega er dapurlegt ástand þeirra,
sem ekki eiga aðgang að Guði, þegar þeir eru í erfíð-
leikum. En mjög erum við ókunn sorgarhúsum, ef við
höfum ekki kynnst þeim.
Þannig var þá hið vansæla ástand Sáls. Næst skul-
um við fara að gefa því gaum, hvað hann tók til bragðs.
Hann vildi leita ráða hjá þessum þjóni Guðs, sem
hann hafði óhlýðnast og fyrirlitið. Til þess að ná sam-
bandi við hann, varð hann að leita til konu, sem hafði
þjónustu-anda.
Fyrr á ævi sinni hafði Sál hagað sér eins og Drott-
inn bauð, og hafði útrýmt slíku fólki sem þessari konu
úr landinu. Hann gat ekki látið þessa konu gera þetta,
sem hann bað hana fyrr en hann hafði svarið eið, að
engin sök skyldi falla á hana fyrir þetta. Fyrir sár-
beiðni hans tókst henni þetta: að Samúel kæmi. Marg-
ir lærðir menn hafa haldið því fram, að Samúelsjálfur
hafí ekki birst, heldur að Satan hafi tekið á sig mynd
hans og búning. Sagan sjálf gefur ekkert slíkt til
kynna, heldur hið gagnstæða. Það virðist, að konan
sjálf hafí orðið undrandi og hrædd, er hún sá, hve vel
þetta hafði heppnast.
A móti þessu er þá talið, að galdrakona gæti aldrei
náð Samúel upp úr dánarheimum (gröfínni, segir
höf.).En Guð gat hafa sent hann til að staðfesta þær
hótanir, sem hann hafði haft í frammi, meðan hann
lifði. . . . Þegar hann segir svo, að á morgun muni Sál
og synir hans vera hjá sér, þá getur það merkt það eitt,
að þeir fari daginn eftir inn í ósýnalega heiminn.
2. Vér getum lært af þessari sögu:
Hvílíka eymd Sál leiddi yfír sál sína. Gefið gaum,
hvað kom á eftir: kjarkleysi, örvænting, sjálfsmorð.
Hann lagðist á gólfíð. Með erfiðismunum var hann
talinn á: að neyta fæðu, svo að hann kæmist þaðan.
En ekki bryddi á auðmykt í sál hans né bar hann fram
nokkra bæn til Guðs. í örvæntingu ákvað hann að
mæta örlögum sínum. Hann reyndi ekki að öðlast
miskunn hjá Guði. Orrustan fór eins og Samúel hafði
sagt. Sjálfur kaus hann að láta fallast á sverð sitt held-
ur en sæta háðulegri meðferð af óvinum sínum.
Hvað eigum vér að læra af þessu? Margir hlýða
hvorki Guði né samvisku sinni, alveg eins og Sál. En
syndin mun ræna þá sálarfriði, svipta þá því: að vona á
Guð og framtíðar horfum góðum í eilífðinni. Hvaða
synd, sem loðir við oss, þá unnum oss engrar hvíldar,
uns vér höfum iðrast hennar, þvegið hana brott í blóði
Lausnarans og öðlast sigur yfír henni fyrir náð Guðs.
Sé hún ekki hreinsuð burt, mun hún saurga og tor-
týna sálum vorum.
3. Vér skulum forðast að leita hjálpar hjá hinu
skapaða.
Guð er eina hæli syndugs manns. Hvorki menn né
illir andar geta orðið oss að liði. Jafnvel allir englar
himinsins gætu ekki veitt þá hjálp, sem dygði. Vér
verðum að segja í öllum erfiðleikum hið sama og Jósa-
fat konungur: „Vér erum máttvana gagnvart þessum
mikla mannfjölda, sem kemur á móti oss. Vér vitum
eigi, hvað vér eigum að gjöra, heldur mæna augu vor
til þín.“
4. Vér megum aldrei ganga örvæntingu á
vald.
Örvænting innsiglar andlegan dauðadóm vom.
Hefði Sál sjálfur sannarlega iðrast og sárbænt Guð
um miskunn, mundi Guð ekki hafa útskúfað honum.
Aheyrandi minn, vonandi veist þú, hvort þú ert
búinn undir brottför þína af þessum heimi. Ef ekki,
þá getur þú orðið það. Gerðu eftirfarandi orð að
þínum orðum, taktu þau upp eftir mér:
„Drottinn Jesús, ég vil vera viðbúinn, þegar ég fer
úr þessum heimi. Ég játa fyrir þér, að ég hef marg-
sinnis syndgað gegn Guði og mönnum. Ég bið þig að
fyrirgefa mér og veiti þér viðtöku sem Drottni mínum
og frelsara. Styrktu mig til að hafna synd, lifa Guði
og vitna um þig fyrir öðrum mönnum. Bænheyr þetta
fyrir þíns nafns sakir. Amen.“
Góð ráðlegging
Lítið yfír liðna ævidaga. Rifjið upp, hvernig þið
hafði breytt á vegferð lífsins. Berið ævina saman við
kröfur lögmáls Guðs. Gáið að, hvort nokkru sinni hafi
dagur liðið - eða jafnvel ein klukkustund - sem ekki
gæfi ykkur einhverja ástæðu til að auðmýkja ykkur
fyrir Guði.
Þótt þið viljið ekki minnast synda ykkar, man Guð
alveg vissulega eftir þeim. Hann segir fyrir munn
Amosar spámanns: „Drottinn hefur svarið . . . :
„Aldrei skal ég gleyma öllu, sem þeir hafa gjört.“
(8.7.)
Þegar dagur dómsins kemur, mun hann líka
minnast þeirra, því að þæreru allar skráðar í bók hans.
Þegar þú svo síðar meir sérð þær eins og þær eru, þá
munu þér ekki virðast þær litlar og smávægilegar eins