Norðurljósið - 01.01.1980, Síða 54

54
NORÐURLJÓSIÐ
gá að götunni, þegar hann hrapaði. Hann hafði verið
kærulaus &g lenti þá í þessu. Hve miklu meir alvarleg
væri þá andleg hnignun, þær hrasanir, sem þá mundu
henda hann, ef hann gætti ekki þess: að ganga með
Guði. Þetta vakti hjarta hans algerlega. Meir en
nokkru sinni áður leitaðist hann við að vaka og biðja,
meðan hann gekk veginn, sem liggur til himinsins.
Nokkru síðar varð hann fyrir mjög auðmýkjandi
reynslu, er hann tók sem aðvörun. Virðist hann ekki
hafa gætt sín nógu vel og lét draga sig inn í málaferli á
milli heiðinna ættingja hans. Flæktur í þetta mál,
breytti hann þannig, að það varð Guði til mikils van-
heiðurs.
Er hann hélt heimleiðis, varð honum ljóst, að hann
hafði breytt ranglega. Skyndilega réðst á hann sterkur
og grimmur hundur, sem fleygði honum til jarðar og
virtist ætla að rífa hann í sundur. A hættustundinni
flaug honum í hug, hve hættulegri miklu væru árásir
Satans, er gengur um sem öskraandi ljón, er leitar
þess, er það geti gleypt. I einlægni hrópaði hann til
Drottins um hjálp. Hljóp þá hundurinn á brott án
nokkurrar sjáanlegrar ástæðu til þess. En þessu fylgdi
mjög djúptæk iðrun, sem hrakti mikla óvininn á flótta.
Áhorfendur vildu elta hundinn og berja hann. Það
vildi Hsi ekki leyfa. Hann sagði af öllu hjarta: „Nei,
þetta er ögun míns himneska föður. Ég þurfti á þessari
lexíu að halda. Hvað kom þetta hundinum við?“
Okkur getur virst þetta mjög frumstætt allt saman.
En er það svo í raun og veru? Sjálf eigum við að vaxa í
náð og ganga stöðugt nálægt Guði. Gæti ekki farið svo,
er við gerðum það, þótt það yrði með öðru móti, að við
fyndum meir til nálægðar hans, en vissum betur af
því, ef hann hylur auglit sitt fyrir okkur?
Hvað sem þessu líður, geta ekki jafnvel þeir, sem
gamalreyndir eru í trúnni, lært eitthvað af því, sem hér
kemur næst. Það er tekið af fyrstu síðum handrits sögu
hans Hsi.
„Vegna tíðra árása Satans fórum við hjónin sjaldan
úr fötunum, er við gengum til hvílu, um þriggja ára
skeið, svo að við yrðum þeim mun betur búin undir að
vaka og biðja. Stundum fór ég á afvikinn stað og var
heilar nætur á bæn, og heilagur Andi kom niður. Oft
var það, sem móðir mín tók eftir því, að ljós lifði í
svefnherbergi okkar framundir miðnætti. Vissi hún,
að þá vorum við enn að bíða frammi fyrir himneskum
Föður okkar.
Ávallt höfðum við leitast við: í hugsunum, orðum
og athöfnum, að vera himneskum Föður okkar vel-
þóknanleg. Nú gerðum við okkur betur grein fyrir
veikleika okkar, að við værum í raun og veru ekkert.
Því aðeins gætum við framkvæmt það verk, sem okkur
var ætlað, með því að reiða okkur á heilagan Anda,
hvort sem við værum í friði eða hættu, nytum alls-
nægta, eða liðum skort. Ef árangurinn var góður, gáf-
um við okkar himneska Föður allan heiðurinn af því.
Mistækist eitthvað, kenndum við sjálfum okkur um
það. Þetta var stöðug afstaða hjartna okkar.“-
5. KAFLI
Skurðgoð þorpsbúa svelt.
Líklega fæst engin betri sönnun fyrir því, að kristna
lífið hans Hsi var engin uppgerð, heldur en sú breyt-
ing, sem varð á framkomu þorpsbúa gagnvart honum.
Nágrannar vita nógu vel, hvernig maðurinn breytir,
ekki hvað síst í Kína.
Aðeins var liðið eitt ár eða tvö frá því, að kunn-
ingjahópur hans allur sneri við honum bakinu. Spáð
var honum alls konar ógæfu sakir trúskipta hans. En
staðreyndir eru rökfræði. Þær voru teknar að sann-
færa. Glappaskot hans hafði ekki verið svo alvarlegt,
er alls var gáð. Maðurinn sjálfur var að minnsta kosti -
það gátu þeir séð - léttari í lund og betri en hann hafði
verið árum saman. Hamingjusöm var fjölskylda hans,
og hann leit vel eftir eigninni. Auk þess var kraftur,
einkennilegur, umhverfis hann. Þrátt fyrir hógværð
hans og hógláta framkomu fundu allir einhver áhrif,
sem ekki var hægt að útskýra. Meir en lítið var rætt um
þetta á sumardögum og vetrarkvöldum. Leiddi af
þessu, að menn báru aukna virðingu fyrir þessum
kristna fræðimanni, þótt hún næði ekki til þeirrar
trúar, sem hann játaði.
Sá tími tók að nálgast, er kosinn skyldi maður sem
öldungur þorpsins eða forseti sóknarráðsins. Hann
þurfti að sinna málum, sem voru talsvert mikilvæg.
Öldungurinn bar ábyrgð á innheimtu skatta, líka því
að halda uppi lögum og reglu, gæta réttar þorpsbúa,
sjá um musterin og opinberar byggingar, einnig um
hátíðahöld á réttum tímum ársins. Framtakssemi og
reynslu þurfti við, ásamt heiðarleik í siðferði sam-
kvæmt kínverskum mælikvarða. í rauninni, því meir
sem þeir hugsuðu málið, því ljósar varð þeim - samt
var það alveg fráleitt! En ekki varð komist hjá því.
Smám saman varð það einróma álit, að enginn væri
hæfari til að skipa þessa stöðu en fræðimaðurinn Hsi,
þar sem hann var ekki lengur ópíums neytandi.
Niðurstaðan var einkennileg. En Kínverjar eru
skynsamt fólk. Hagnýtt gildi kristinna siðvenja hafði
ekki farið framhjá þeim. Helstu menn þorpsins
óskuðu samtals við Hsi. Þeir komu fram með furðu-
lega beiðni sína, að hann - vegna velferðar þorpsins -
vildi fórna sér svo mikið, að hann tækist á hendur
öldungsstarf þorpsins.
„En virðulegu öldungar!“ hrópaði fræðimaður-
inn, „hafið þið gleymt, að ég er nú kristinn og því