Norðurljósið - 01.01.1980, Síða 62

62
NORÐURLJÓSIÐ
Kom hann hvenær sem var vini sínum til aðstoðar.
Smám saman var ekki kristniboðunum unnt að hafa
yfirumsjón með starfinu. Fan fór þá að halla sér meir
að Hsi, sem bar byrðina með honum, veitti hverju
smáatriði náinn gaum. Hann gat talað við og beðið
stundum saman með leitendum og sjúklingum, rætt
við gesti, hughreyst hina þjáðu og gefið viturleg ráð í
erfiðleikum. En hvorki honum né Fan datt í hug, að
hvaða takmarki þetta stefndi.
Það var loksins snemma árs 1883, sem atvik kom
fyrir, er opnaði augu þeirra. Hælið hafði starfað allt
árið á undan. Margir tugir manna höíðu læknast. Enn
var hópur til meðferðar, hálfnaður með tímann. Þá
varð þörf á meiri lyfjum. Fan sendi til borgarinnar og
bjóst við að fá þaðan birgðir. Honum til skelfingar
voru þær þrotnar, en kristniboðarnir í langri
kristniboðsferð.
Einmitt er hér var komið, fór Hsi að langa til að
heimsækja hælið. Hann vissi ekkert um kringumstæð-
urnar og varð undrandi, hve ákaft honum var fagnað.
„Ó, eldri bróðir! hrópaði Fan, „vissulega hefur
Drottinn sent þig hingað til að bjarga okkur. Við erum
eins og menn, sem eru að skríða upp úr forarpytti með
erfiðismunum. Nú komumst við hvorki upp eða
niður. Eg bið þig að upphugsa fljótt eitthvað, sem
getur hjálpað okkur.“
Satt var það, miklir voru erfiðleikarnir. Hsi vissi
ekki meira en Fan, hvað taka ætti til bragðs. En eitt var
hann fullviss um:
„Starfið er komið frá Guði, vertu ekki hræddur.
Láttu mennina fá þau lyf, sem þú hefur hjá þér. Ég
fer heim og sé, hvað unnt er að gera.“
Það voru langir 32 km. daginn þann. Tíminn var
notaður mest til bænar. Hsi vissi það ekki, að nú stóð
hann á vegamótum ævi sinnar. Mönnunum varð að
hjálpa, og það þegar í stað! - Þetta var byrðin þunga.
Vissulega mundi Guð gefa honum skilning á þessu,
því að ekki virtist völ á öðrum, sem hjálpaðgæti þeim.
Meðan hann var í þessari óvissu, hafði hvarflað að
honum, að ef til vill mundi Drottinn nota þekkingu
hans á innlendum lyfjum, svo að hann gæti búið til lyf,
er kæmi í stað hinna útlendu. Þetta virtist djarfleg
hugmynd. En honum leist betur á hana, er hann tók að
velta henni fyrir sér. Hugsanir runnu hratt um huga
hans. Er hann kom heim, var hann búinn undir að
gera tilraun.
„Með bæn og föstu,“ ritar hann, „sárbað ég
Drottin að styrkja mig og hjálpa mér, svo að ég yrði
fljótur að búa töflurnar til, og ég gæti farið með þær
aftur í Hælið, til þess að þeir, sem voru að hætta við
ópíum, gætu fengið þær og liðið vel.“
Alveg blátt áfram kom í huga hans, hvernig hann
ætti að búa þessar töflur til. Efnin voru í geymslunni
hjá honum. Fastandi enn tók hann fyrirsögnina um
gerð þeirra, bjó lyfin til og flýtti sér aftur í Hælið.
Hann og Fan voru fullvissir um, að þetta væri frá
Guði og gáfu lyfin sjúklingunum. Þau reyndust eiga
alveg við. Með þakklátum hjörtum gáfu þeir Drottni
alla dýrðina.
Töflurnar reyndust vera nákvæmlega það, sem þörf
var á. Ódýrar og auðvelt að búa þær til. Framleiða
mátti þær í stórum stíl og með litlum fyrirvara.
Gerbreytti þetta viðhorfinu, er um hjálparstarf var að
ræða. Engin þörf var á lyfjum frá útlöndum.
Framleiðslunni mátti koma svo fyrir, að hún stæði
undir sér sjálf. Þetta vakti aðra spumingu hjá Hsi:
„Höfum við ekki hér með öðlast skilning á því
vandamáli, sem við höfum svo lengi glímt við? -
Hvemig er best að ná til fólks alls staðar, fá það undir
áhrif gleðiboðskapar Krists, veita þar með atvinnu
kristnum mönnum, sem þurfa að sjá fyrir sér?“
Þetta fékk allt framgang á alveg eðlilegan hátt.
Lykillinn átti við læsinguna, lauk upp dymnum að
tækifæmm og árangri alstaðar.
Starfið í Fan-st’uen varð nú eins konar rannsókna-
stofnun, þar sem fyrstu tilraunimar voru fram-
kvæmdar. Fan var nú vini sínum þakklátari en hann
hafði verið nokkm sixmi fyrr vegna þeirrar hjálpar,
sem hann hafði hlotið. Hsi var frá upphafi
auðkenndur sem leiðtogi. Hæfileiki hans að leiða aðra
var í óvenjuríkum mæli. Þeir unnu saman, áformuðu
og báðu. En Hsi var bæði læknir og lyfjafræðingur.
Aðalþungi ábyrgðarinnar hlaut að hvíla á honum.
Ekki leið á löngu áður en lyfin, sem búin vom til
fyrir hælið, öðluðust sína verðskulduðu frægð. Fan
var í vandræðum með að vita, hvemig hann ætti að
hýsa alla sjúklingana, sem leituðu hjálpar. Fjárhags-
lega og andlega heppnaðist starfið vel. Það bjó menn-
ina, sem unnu því, undir stærri framkvæmdir á kom-
andi dögum.
Var þörf á slíku starfi? í Shan-si voru ekki skiptar
skoðanir um það. Eftir almennri skoðun reyktu
ellefu af hverjum tíu ópíum!
Liðin var nálega öld, síðan reykingar ópíums
breiddust út um Kína. Á henni höfðu alið erlendir
kaupmenn. Hraðfara náði hún geysilegum mann-
fjölda. Sérhver tilraun til að banna þessa verslun hafði
orðið árangurslaus. Hún var knúin fram með valdi
hervopna frá Evrópu. Geysilegt magn var flutt inn. (Á
60 ára stjómarárum Victoríu drottningar var hálf
smálest flutt inn á hverri klukkustund dags og nætur,
og nálega öll notuð í Kína. Hver hálf lest nægði til að
eitra 30.000 manns.) Kínverska stjórnin neyddist því
til að leyfa ræktun ópíums í Kína. Frjósöm hveiti-
ræktarlönd vom þá tekin til ræktunar ópíums.
Shan-si hafði orðið eins illa úti, ef ekki verr, en