Norðurljósið - 01.01.1980, Blaðsíða 63

NORÐURLJÓSIÐ
63
nokkurt annað hérað í upplöndum Kína. Frá borgun-
um barst hún til þorpanna og frá karlmönnum til
kvenna. Ungböm fæddust jafnvel meðlöngun í eitrið.
Vanabundnum reykingamönnum tókst sjaldan að
losna úr þessum þrældómi, er var svo skelfilegur,
orðinn svo almennur á dögum Hsi. Fólkið í héraði
hans hefði vel getað tekið undir orðin, er send voru
sem ávarp til fræðimanna, fylgjenda Konfúsíusar í
Kanton:
„Við, aldraðir Ustamenn,“ rituðu öldungar þorps í
því héraði, „erum komnir í hreinustu vandræði með
að sjá fyrir fjölskyldum okkar. Þessi beiska fátækt,
sorg og sársauki er algerlega ópíum að kenna.
Aumkunarlega biðjum við yður, kennarar, að sýna
meðaumkun hinum fátæku og setja lög, er banni sölu
þess í þorpunum."
„Hvað okkur viðvíkur þá gátum við lifað á
stjómarárum Hien-fung af erfiði okkar. A stjórnarár-
um Tun-Chi (Hann ríkti frá 1862-1875) var erfitt að
hafa ofan af fyrir sér. Hvernig stóð á því: A stjórnarár-
um Hien-fungs vom fluttir inn af reykingaskítnum
áttatíu eða níutíu þúsund kassar frá enskum
nýlendum, og út voru flutt frá Kína meira en ein
milljón kg. af silfri . . .
„Ennfremur, þeir, sem reykja þetta útlenda eitur-
lyf, leiðast oft út í saurlifnað og fjárhættu spil, sem
eykur árlega eyðslu í Canton um margar milljónir. Sé
silfrið talið, sem út er flutt, nemur það meiru en
tuttugu milljónum. Hvernig getur þá nokkuð orðið
eftir til lögmætra nota?
„Þegar viðskipti og versltm em svo lítil, hvemig
getum við, aldraðir listamenn, fengið nokkuð aðgera?
„Skaðann, sem leiðir af ópíum, má telja beiskasta
fátæktarvald, sorglegastan og eitraðastan. Við lútum
niður og sárbiðjum yður, Kennarar, að þið fræðið
fólkið í þorpunum, og af þorps-yfirvöldunum skuluð
þið heimta, að þau banni reykingar ópíums. Þá koma
peningarnir aftur inn í landið, verslun mun smám
saman blómgast, og við frelsumst frá tötmm og betli.
Þá munu allir, gamlir sem ungir, karlar sem konur í
borgum og þorpum þakklátir verða í raun og
sannleika.“
„Við konur staðhæfum opinberlega,“ rituðu konur
og mæður, hrjáðar og fullar örvæntingar, „að við
flýtum okkur að úthella sorglegri umkvörtim okkar.
Við beygjum okkur niður og sárbiðjum, að settar verði
reglur, sem banni sölu ópíums í þorpunum.
„Þegar við í æsku fórum heim til eiginmanna okkar,
þjáðumst við hvorki af kulda né hungri. En síðan
menn okkar og synir fóru að reykja ópíum, hafa
börnin, sem voru klædd - synir okkar í rauð, dætur
okkar í græn klæði - á andartaki orðið tötrum búin.
Skrautlegir salir og stórhýsi hafa horfið í reyk. Þeir,
sem áður vemduðu fjölskyldur sínar, eru nú komnir í
búning betlara. Yfir rúmunum eru engar ábreiður. í
pottunum er enginn matur. Hungraðar erum við, en
ekkert til að eta, kaldar, en föt em engin til að klæðast í.
Opíum er áreiðanlega þetta að kenna. I neyð okkar er
erfitt að tjá þær tilfinningar, sem rífa brjóstið. Við
grátum engum tárum, sem ekki eru rauð af
blóði.“
En hvaða kraft hafði Konfúsíusar-trúin til að hjálpa
þjáðum í neyð þeirra? í ráðandi stéttunum voru of
margir, er sjálfir voru þrælar ópíums-reykinga.
Löggjöf var gagnslaus, meðan erlendar þjóðir otuðu
sverðsoddi fram og kröfðust þess að fylla landið
„erlendu eitri“. Var þá nokkur von til þess, að
þrælbundinn neytandi ópíums gæti frelsast?
En Hsi hafði frelsast frá allri þessari eymd og
niðurlægingu. Og inn í hana var hann sendur með von
og hjálp handa þúsundum.
8. KAFLI.
Hsi uppgötvar œvistarf sitt.
Starfið í Fan-ts’uen-hælinu var fullt af erfiðleik-
um, en líka af uppörvun. Hsi og félagar hans komust
að því, að trú þeirra og kjaikur voru reynd til
hápunkts. Bænin var athvarfið mikla. Mörg úrlausnin
kom sem svar við beiðnum þeirra.
An þess að þeir vissu, gátu sumir sjúklingar verið
með aðra sjúkdóma alvarlega auk ópíumsins. Fengju
þeir ekki vanaleg lyf sín, gat það haft alvarleg eftirköst.
Aðrir höfðu bjrjað nautn ópíums, er þeir höfðu bráð-
veikst. Fengju þeir ekki venjulegan skammt, gat sá
sjúkdómur tekið sig upp aftur. Ekki var unnt að segja,
er svona tilfelli bar að höndum, hvað komið gæti fyrir.
A hverri stundu dags og nætur gat það viljað til, að
einkenni banvæns sjúkdóms kæmu í ljós.
Ef sjúklingur hefði dáið í Hælinu, þegar starfið var
að hefjast, gæti þetta hæglega hafa lagt það í rúst.
Kæmu slíkir erfiðleikar, gaf Hsi sig að bæn og föstu,
stundum dögum saman. Greinilega birtist kraftur
Guðs, er slíkt kom fyrir. Margir þeirra, sem þjáðust
mest, er mannleg hjálp virtist gagnslaus, læknuðust.
Eftir því sem orðstir þessara lækninga spurðist um
sveitirnar fór fólk að koma langt að, er þjáðist af alls
konar sjúkdómum, og bað um fyrirbæn.
„Um þetta leyti notaði Drottinn mig oft,“ ritaði
Hsi, „í Hælinu og í nágrannasveitunum til að lækna
sjúkdóma fyrir bæn og til að reka út illa anda. A milli
50 og 60 menn tóku trú á Drottin Jesúm og komu
saman reglubundið í Fan-ts’uen til að tilbiðja hann.
Þetta var á fjórða ári kristilegs lífs míns.“
En Hirðir Hsi og samstarfsmenn hans voru ekki