Norðurljósið - 01.01.1980, Side 64

64
NORÐURLJÓSIÐ
ánægðir með, að þeir bæðu einir. Gerðu þeir allt, sem í
þeirra valdi stóð, til að koma s júklingunum til að biðja.
Allir, sem komu í Hælið, áttu að vera viðstaddir
guðræknistundir kvölds og morgna.
„Séuð þið ekki fúsir til að vera með á guðrækni-
stundum kvölds og morgna, berum við ekki
ábyrgðina, ef þið læknist ekki.“
Hsi hafði enga trú á því, að lyfja-meðferð ein gæti
veitt varanlega lækningu. Af eigin reynslu var hann
viss um, að kraftmeiri máttur en ópíum væri á bak við
vald þess. Syndin var honum greipatak djöfulsins, og
ópíum-ávaninn einn af sterkustu fjötrunum, er hann
bindur með sálir manna. Menn gæddir járnvilja gætu
brotið hlekki lyfsins, en ekki frelsaði þetta þá undan
harðstjóm Satans. Níu af hverjum tíu mundu fljótlega
komast í greipar hans aftur. Lyf var ágætt, samúð og
hjálp á slíkri stundu ómetanleg. En Hsi þekkti aðeins
einn Frelsara, og hann brást aldrei.
Hið fyrsta, sem hann gerði, var því það: að benda
mönnum á Krist, gera ekkert úr trausti á Hsi sjálfan
eða lyf-meðferð án máttar hins lifandi Frelsara. Allur
þeirra eiginn styrkur eða veitt hjálp, hlyti að verða
gagnslaus, er hæfist sjálf megin baráttan. Vesalings
mennimir áttu að vera tilbúnir að trúa, þegar harðasta
baráttan hæfist. Það var prófraunin. Hið fyrsta, sem
dró marga til Jesú, var lausn frá kvölum. Hún var það
kraftaverk, sem dró að fótum Jesú marga þessara
fimmtíu eða sextíu manna.
I sannleika var það dásamlegt að sjá, hve svarið kom
oft skjótt, sem fylgdi þessum blátt áfram barnslegu
bænum. En Hsi og félögum hans fannst það alveg
eðlilegt, því að: var ekki bænin í nafni Jesú?
Sanna má þetta með sögp af þremur mönnum. Þeir
komu saman úr nágrannaþorpi og beiddust þess, að
þeir væru teknir í Hælið. Hsi var þar, er þetta gerðist.
Var hann í vafa, hvort hann ætti að taka þá aldurs
vegna. Hinn yngsti var yfir sextugt. Allir höfðu þeir
lengi reykt ópíum. En þeir vom svo ákafir í að láta
lækna sig, að þeir vom teknir, er gmndvallar-reglur
Hælisins höfðu verið gerðar þeim sérstaklega ljósar.
í einn eða tvo daga gekk allt vel. Þeir fengu mikinn
áhuga fyrir fagnaðarboðskapnum. Þriðja kvöldið leið
einum þeirra mjög illa. Um miðja nótt kallaði hann til
hinna og bað þá að vekja Hsi eða Fan til að fá eitthvað
við kvölum sínum.
„Hvers vegna ættum við að bíða eftir því,“ hrópuðu
vinir hans. „Það er ekki lyf, sem þú þarfnast. Krjúptu
niður, og við skulum biðja.“
Þarna var aðeins fátæklegt hella-herbergi inni í
miðju Kína. Þrír gamlir menn kmpu þama niður
aleinir um miðnætti. Var hann þarna, dásamlegi
frelsarinn? Mundi hann hjálpa eins fljótt og til
forna?
Titrandi óp steig upp úr myrkrinu: „Ó, Jesús,
hjálpaðu mér. Frelsaðu mig, frelsaðu mig nú!“
Fáeinar mínútur liðu. Þá lá þjáði maðurinn hljóður
og kyrr, vafínn innan í bómullarteppið sitt aftur.
Stunur hans þögnuðu. Óþægindin hurfu. Litlu síðar
var hann steinsofnaður.
Arla voru þeir á fótum. Ákafír sögðu þeir sögu sína.
Með broshýmm ásjónum sögðu þeir við hvem þann,
er þeir hittu:
„Satt? Auðvitað er það satt! Við vitum það alveg.
Jesús ykkar heyrir bænir áreiðanlega og svarar þeim.“
Gleðin rann út af börmunum hjá þeim. Fögnuður-
inn og traustið reyndist smitandi. I mörgum hjörtum
styrktist trúin. Vitnisburði - slíkum sem þessum -
verður ekki á móti mælt.
Meðal þeirra, sem leiddir voru til Drottins á fyrstu
tímum starfsins í Fan-ts’uen, voru nokkrir menn, er
síðar urðu dýrmætir leiðtogar í ópíums-hæla starfínu.
Erfítt hafði verið að vinna suma þeirra, en árangurinn
galt erfíðið. Slíkur maður var Song, sem átti heima í
þorpi Fans. Hann vann hundruð manna til trúar á
Krist. Eða þá Liu frá So-pu, síðar meir velkunnur sem
djákni Hung-tung safnaðarins.
8 km. fyrir norðaustan Hælið átti þessi frægi
fjárhættu-spilamaður heima. Það var í litlu þorpi á
milli hæðanna. Lengi hafði hann verið ópíumsþræll.
Hann virtist eins djúpt sokkinn í synd og nokkur
maður getur verið. Konan hans þjáðist stöðugt og
virtist naumast geta borið byrði tilveru sinnar frá degi
til dags. Þau áttu engan son til að annast þau, er
árunum fjölgaði. Fréttir af því, sem var að gerast í
Fan-ts’tuen bárust Liu í aumlegu lífi hans. Fjarri fór
því, að þær drægju hann þangað. Hann varð fokreiður,
er hann heyrði að „útlendu djöfla kenningin” skyldi
hafa eignast fylgismenn í nágrenni hans og haft svo
mikil áhrif.
Dag nokkurn heyrði hann, að vinur hans einn, sem
reykti ópíum, hafði orðið svo afvega leiddur af áhuga-
mönnum í Fan-ts’uen, að hann fól sig þeim á hendur
til meðferðar. Hann hafði farið í Hælið og unnist þar
til hinnar ókunnu trúar.
En það var ekki nóg með þetta. Fáum vikum síðar
kom Chang sjálfur. Andlit hans ljómaði, ópíums-
löngunin horfín, og hjarta hans var fullt af kærleika
Krists. Með fýlulega afskiptaleysi hlustaði Liu á sögu
hans. En Chang kallaði upp yfír sig:
„Eldri bróðir, hvers vegna hættir þú ekki líka
ópíums-reykingum og biður um, að syndir þínar verði
fyrirgefnar?" Reiðilega hreytti hann út úr sér: „Hvað,
láta töfra mig eins og þú hefur verið töfraður og
táldreginn af þessum útlendu djöflum? Vilt þú láta
draga mig í snöruna?“ I reiðikasti rak hann gestinn frá
húsinu.