Norðurljósið - 01.01.1980, Síða 68

68
NORÐURLJÓSIÐ
sem yfírgaf Shanghi á brúðkaupsdaginn sinn til að
deyja í héruðunum, sem lágu að Burma og Tíbet.
Þetta kostaði mikið, en var ekki árangurslaust. Þarna,
lengst inni í landi, höfðu konur sem karlar verið dreg-
in að Frelsaranum upphafna, og lifðu til þess eins: að
gera hann kunnan.
Starfíð hafði vaxið svo hratt, að liðsauka var sár þörf
á öllum kristniboðsstöðvunum, til að hægt væri að
ganga inn um opnu dymar.
Af þessu spratt það, að snemma árs 1882, var farið
að biðja ákveðið um, á öllu kristniboðssvæðinu, að
sjötíu nýir kristniboðar kæmu innan þriggja ára.
„Aðrir sjötíu líka.“ Þeirra var þörf, og þeir voru
gefnir. Bænin, er þannig steig upp frá öllum kristni-
boðsstöðvunum, sem svarað var svo dásamlega, átti
eigi lítinn þátt í að dýpka andlegt líf kristniboðanna í
einangrun þeirra. Sömuleiðis trúskiptinganna, sem
voru umhverfís þá.
Inn í þessa hreyfingu hafði Hsi verið leiddur þegar
við afturhvarf sitt. Þótt hann vissi ekkert um, að út-
breiðslan mundi ná til fjarlægra fylkja, þá eignaðist
hann þann anda og þá trú, sem ekki átti lægra mark-
mið en það: að láta fagnaðarerindið ná til „allrar
skepnu“ í Upplöndum Kína.
Þótt hann vegna kringumstæðna væri að mestu
sjálfstæður, var hann þó meðlimur í söfnuðinum í
P’ing-yang. Opinberlega var starf hans í sambandi
við þá kristniboðsstöð. Ennþá fór hann þangað, þegar
hann gat komið því við á sunnudögum, og hann lét sig
aldrei vanta, er haldnar voru samfélags-samkomur.
Ársfjórðungslega var haldin hátíð í kristniboðshús-
inu gamla í P’ing-yang. Við það mikla tækifæri söfn-
uðust allir kristnir menn saman. Átti þetta mikinn þátt
í: að móta líf vaxandi safnaðar. Hsi kom þá úr þorpi
sínu og hafði með sér hóp kristinna manna, sem allir
voru logandi af áhuga eins og hann sjálfur. Fan kom
frá Hælinu með frelsaða ópíums-neytendur og sam-
starfsmenn. - Liu frá So-pu, Song, Chang og alla hina.
Syngjandi þrömmuðu þeir langa dagleið yfír sléttuna
eða yfír fjöllin. Litlir hópar söfnuðust saman úr mörg-
um stærri og smærri þorpum, uxu að fjölda til, er þeir
nálguðust borgarveggina. Hvílíkar kveðjur, er trú-
boðshúsinu var náð. Komu svo að kvöldi seinust
kunnuglegu andlitin til að fullna hópinn.
Þar sem þeir voru of margir til að rúmast í kapell-
unni eða gestaherbergjunum, settust þeir glaðir að í
görðunum bak við húsið og voru sem heima hjá sér.
Margir höfðu með sér rúmföt og mat. Karlmennimir
komu sér fyrir í einum garði, konumar í öðmm. Var
annast um þær á gestrisinn hátt af heimilisfólki
kristniboðanna. Sóltjöld vom strengd yfir innri garð-
inn, fest á sterkar bambus-stangir. Stólar og bekkir
fylltu þennan rúmgóða áheyrendasal. Upphækkuð
gata var allt um kring. Opnuðust íbúðarherbergin að
henni. En hún var líka á öðmm endanum ræðupallur
þeirra, sem töluðu, en á hinum endanum var staður,
þar sem konurnar gátu verið án þess að láta sjá sig.
Þetta var sjónarsvið, fullt af lífsfjöri og litum. Þama
voru saman komnir ungir og gamlir, fræðimenn,
kaupmenn, bændur, konur úr bæjum og sveitum.
Bömin voru í bestu fötunum sínum. Skrýtilega út-
skomar veggsvalir og þakskegg mynduðu skugga-
kenndan bakgmnn þessar skemmtilegu myndar ....
Minnisstæðar mjög voru þessar samkomur, er
haldnar vom á þessum fyrstu dögum. Andrúmsloft
þeirra var kærleikur og áhugi. Alls konar spumingar
voru teknar til athugunar, t.d. um safnaðaraga og
inntöku nýrra meðlima, allt niður að trúlofunum og
hjónaböndum hinna kristnu og til daglegrar stjómar á
heimilunum. En best af öllu var þó að njóta heilagrar
kvöldmáltíðar, þegar þeir, sem ungir voru í trúnni,
söfnuðust í fyrsta sinn umhverfis borð Drottins. Á
sumarkvöldum, í svala og kyrrð, voru þessar sam-
komur sérlega áhrifamiklar. Tjöldin yfír þögulum
garðinum vom dregin á brott. Ljósker, sem hengu hér
og þar, vörpuðu birtu á hneigð höfuð og geislandi
ásjónur. En uppi yfir þessu ljómuðu stjörnur á skaf-
heiðum himni.
Ársfjórðungsmót var haldið í apríl 1883. Fyrir Hsi,
og hans nánustu í fjölskyldunni, var þetta mót sérlega
mikilvaígt. Kona hans og frú Liang, móðir hennar,
ásamt aldraðri stjúpu hans, ætluðu að taka skím. Ann-
að eins hafði aldrei átt sér stað í öllu Shansi fylki.
Meðal eldra fólksins í söfnuðinum vom fáar - en þó
fáeinar - konur. Allar heyrðu þær fátækari stéttunum
til. Skím þeirra hafði ekki vakið mikla athygli. Við-
horfíð var nú annað mjög. Eiginkona og móðir fræði-
manns, herramanns, er fylgdi áður kenningu Kon-
fúsísar, ætluðu nú að rjúfa þá einangmn, sem þær
höfðu áður verið í á heimilum sínum. Þær ætluðu að
láta sjá sig opinberlega í borginni og taka þátt í ein-
kennilegum helgisiðum þessarar útlendu trúar. - Þetta
var umtalsvert sannarlega.
Engin smáræðis sjálfsafneitun var konunum þetta:
að yfirgefa þá einangmn sem þær höfðu vanist. Sam-
band, það, er þær höfðu við umheiminn, var eingöngu
fyrir milligöngu manna þeirra. Ferðalag þetta, 16km.,
var alvarlegt fyrirtæki. Skírn með niðurdýfingu var
kristnuðum Kínverjum, hvort heldur körlum eða
konum, alvöruþrungið fyrirtæki. En einmitt þetta jók
gildi þessarar skímar. Játningu trúar á Krist gerði
hún miklu raunvemlegri og ákveðnari. Hún dró skýra
markalínu á milli leitandi fólks og fólks í félagi safnað-
arins. Hún kostaði fólkið eitthvað. En „sökum Jesú“
var hún verðsins virði.
Frú Hsi og tengdamóðir hennar höfðu veriðkristn-