Norðurljósið - 01.01.1980, Síða 72

72
NORÐURLJÓSIÐ
er yfírþyrmandi vonbrigði mæta, af því að sumir reyn-
ast óstöðugir. Þá kemur þessi hugsun: „Æ, þetta getur
ekki hafa verið verk Guðs, annars hefði þetta aldrei
endað svonaa.“
En hefur þetta misheppnast í raun og veru, eða er
það nauðsynlegur áfangi á þroskabraut? Kraftmikið,
kristilegt eðlisfar fæst ekki án ögunar. Sérhvers
manns, er fylgja vill Jesú í raim og veru, bíður kross.
Sumir þeirra, sem bjartastar vonir voru tengdar við,
falla alveg áreiðanlega frá, þegar koma þessar erfíðu
prófraunir. En „Hann daprast ekki og gefst ekki upp.“
En^in er þörfín á óróleik og hræðslu.
I Kína jafnt sem heima er það vafasöm manngæska,
sem skjólgarð hleður um nýfrelsað fólk og skýlir því
fyrir hverjum freistingar gusti og reynslu eins og
Drottni sé ekki treystandi til að meðhöndla rétt þær
plöntur sínar, sem viðkvæmar eru. Það er langtum
betra, að hann láti hrjúfan vind blása, sjái hann, að
þess sé þörf. Þörf er á kulda og stormi alveg eins og
sólskini. Drottinn veit best, hvemig á að styrkja þá,
sem em hans.
Þeir, sem Drottinn þjálfar, verða á réttum vegi að
lokum. Engu máli skiptir það í raun og veru, hve fá-
fróðir og skilningsdaufir, óstyrkir og gallaðir þeir em,
séu þeir aðeins í hendi hans. Pétur og kjömir vinir
hans hinir, mennimir, sem áttu að setja „heiminn á
annan endaim,“ voru alveg eins mannlegir og við.
En með öllum sínum veikleikum voru þeir menn, er
heilagur Andi gat komið yfir.
Lexíur þessar var Hsi að nema um þetta leyti, bæði í
Hælunum og við samkomumar í þorpunum. Þar var
Drottinn að nota hann í þjónustu sinni um þessar
mundir. í fyrstunni skildi hann það ekki og var nærri
niðurbrotinn maður, er þrætur og ofsóknir hófust, er
tvístmðu litlu söfnuðunum, sem vonir vom bundnar
við, svo að kærleikur margra kólnaði. En smám saman
fór hann að skilja, að „ekki getur farið hjá því, að
hneykslanir komi.“ Hann lærði að varðveita sál sína í
þolinmæðinni og afhenda Guði hans eigið starf.
Tugir leitandi manna voru umhverfis hann. Þeir
voru alls ekki fáir, sem gæddir vom nauðsynlegum
hæfileikum og gátu þroskast svo, að þeir gætu unnið
sálir fyrir Krist með blessun Guðs. Þessir urðu Hsi til
huggunar eftir andvökunætur á bæn, tárin öll og
angistina, sem orsakað höfðu þeir, sem bmgðust von-
um hans. Ekki brást það, að úr sorglegustu reynslu
hans leiddi Drottinn fram blessun. Oft virtist sem
djöfullinn hefði gengið svo langt, að hann beið skaða
við það. Starfið óx við erfiðleikana, ennþá betur rót-
fest í trú og bæn. Hsi sjálfur lærði af mistökum sínum.
Sérhvert fall gerði hann háðari Guði, skóp honum
meira vantraust á sjálfum sér, og þar með varð hann
sterkari.
Þannig tók starfið framfömm og starfsfókið líka.
Illt var sigrað með góðu. Sést það af atburðum, er
gerðust um þetta leyti.
Meðal margra sjúklinga, sem læknuðust í Fan-
ts’uen vom nokkrir menn frá litlu þorpi í
Ts’ao-seng. Var það um 16 km. norðar. Meðan þessir
menn voru í hæhnu, höfðu þeir talsvert innbyrt af
kristilegum sannindum og höfðu hætt dýrkun skurð-
goða án þess að virkileg umbreyting hjartans ætti sér
stað. Er þeir komu aftur heim í þorp sitt, gáfu þeir
gaum að því, hve margir voru þar reykjendur ópíums,
fyrrverandi kunningjar þeirra og aðrir, sem komu til
að spyrjast fyrir um þessa dásamlegu læknismeðferð.
Sjáanlega væntu þeir, að eitthvað væri unnt að gera
fyrir sig. í stað þess að menn þessir hrærðust til með-
aumkunar, eygðu þeir þarna tækifæri til að auðga
sjálfa sig.
Hví skyldu þeir færa þessa væntanlegu sjúkhnga til
Fan-ts’uen eða senda eftir Hsi til að opna Hæli þama
ennþá lengra norður frá? Höfðu þeir ekki tekið eftir
því, hvemig Hsi fór að og lært að nota töflumar?
Þeir skyldu greiða Hsi vel fyrir lyfin og stofna Hæli
upp á eigin spýtur og láta borga hærra gjald, sem greitt
væri fyrirfram. Með því að selja þeim lyfin beint,
mundi Hsi fá sína peninga með minna ómaki heldur
en ef hann læknaði mennina sjálfur.
Sjö úr þessum litla hópi hófust þá handa, fengu lán-
aða talsverða fjárhæð og fóru til Hælis Fans. Honum
var ekki frjálst að selja lyfin. Fara varð til hans Hsi
sjálfs. Einhvern veginn fór það svo, er þeir stóðu and-
spænis honum, að þeir urðu óvissir um sig. Hsi skildi
undir eins hættuna og svaraði harðlega:
„Hvemig ætti ég að þora að líta á þetta lyf, sem
Drottni hefur þóknast að nota til að frelsa sálir manna,
sem verslunarvöru til að græða á? Ef ég gerði þetta,
mundi starf okkar ekki lengur blessast. Töflumar eru
ekki til sölu, hve hátt sem verðið er.“
Auðvitað urðu svikararnir ofsareiðir. Þeir fóm brott
til að breiða út alls konar óhróður um Hsi og starf
hans. En ekki voru allir þessir sjö svikarar. Þótt þeir
væru afvegaleiddir, voru sumir þeirra sannir í sér.
Áminningar Hsi höfðu áhrif á þá. Æsktu þeir að vera
undir áhrifum hans og læra meir. Þessa tvo eða þrjá lét
Hsi vera hjá sér. Er hann sá að lokum, að þeim var
alvara, sendi hann þá til eins Hælisins til þjálfunar.
Þeir þroskuðust vel og urðu staðfastir, sannkristnir
menn. Þegar svo Hsi sjálfur var leiddur til að opna
Hæli í Ts’ao-seng, setti hann þá þar sem forstjóra, og
traust hans á þeim var ekki á röngum stað.
Árangurinn varð merkileg hreyfing í því nágrenni.
Fjöldi manna dvaldi í Hælinu. Áður en fyrsta árið var
liðið höfðu meira en fimmtíu manns viðurkennt
afturhvarf. Voru alls ekki fáir af þeim teknir í söfnuð-