Óðinn - 01.07.1935, Blaðsíða 11

Ó Ð I N N
59
önnum, sem ekki var óvenjulegt, svo sem þá hlóðust
á hann störfin; en svo var hún áhugasöm að sjaldan
fjell henni verk úr hendi; í því, sem öðru, var hún
fyrirmynd og einnig í hagsýni og nýtni, því það mátti
heita að hún gæti látið sjer verða eitthvað úr öllu.
Og skarpskygn var hún á hæfileika stúlkna sinna og
gætti þess ávalf, að taka tillit til þeirra, svo að sem
best not yrðu verka þeirra, enda gat hún ekki gert
sjer að góðu nema vandvirkni og snyrtimensku, jafnt
utan húss og innan.
Þeim hjónum varð 12 barna auðið, þar af eru nú
aðeins 3 á lífi. Þrjú dóu ung en 6 fulltíða og voru
þau öll hin mannvænlegustu, 4 börn ólu þau upp
sem sín eigin og nutu þau í öllu hins sama ágæta
uppeldis og þeirra eigin börn. Uppeldi barnanna í
Olafsdal var að öilu leyti hið besta sem jeg get hugs-
að mjer. Þeim voru snemma kend öll þau vinnubrögð,
sem um hönd voru höfð þar á heimilinu, bæði úti
og inni, og svo nutu þau að vetrinum kenslu bæði
handar og tungu, enda hef jeg aldrei þekt betur
uppalin ungmenni en þau systkinin og unni þeim
hvert mannsbarn á heimilinu og þeir aðrir, er þeim
kyntust.
Frú Ouðlaug er kona höfðingleg og þótti fríð á
sýnum yngri árum, sviphrein og djarfmannleg, ætíð
glöð í viðmóti og kát og skemtileg í tali. Þótt frú
Guðlaug hafi orðið fyrir þeirri nriklu reynslu að verða
að sjá á bak öllum þessum efnilegu uppkomnu börn-
um sínum og þeim ágætis maka sem Torfi sál. var
og sem jeg þarf ekki að lýsa, þá hefur hún borið
allar þessar sorgir með einstakri stillingu og sálar-
þreki og þannig í því sem öðru verið öðrum til fyrir-
myndar.
Hún hefur altaf stutt heimili sonar síns, sem hún
dvelur á, og haldið sálargáfum sínum, glaðlyndi og
hugrekki, þó líkaminn að líkum fari að bila, því aldur-
inn er orðinn hár, þar sem hún er fædd 19. okt. 1845.
Vil jeg nú enda mál mitt með því að biðja guð að
blessa mína ágætu húsmóður og vinkonu bæði lífs
og liðna og gefa okkar fátæku og fámennu þjóð sem
flestar ágætiskonur slíkar sem frú Guðlaug Zak-
aríasdóttir er.
Byltingin.
Leikur í einum þætti, eftir öuttorm J. Guttormsson.
Persónur:
Biskupinn. — Þingmaðurinn. — Borgarstjórinn. — Kölski.
fStofa á neðsta gólfi í gistihöll Veggirnir rauðir,
loftið rautt, rauður dúkur á gólfinu. Dyr til vinstri
handar. Stórir gluggar úr hrjúfu gleri sinn hvoru
megin við dyrnar, inn um þá leggur daufa dagsbirtu.
Arinn úr rauðum múrsteini til hægri, á honum glittir
í glóð fallna í fölskva. Vfirleitt er skuggalegt inni.
Útvarpstæki og viðtæki, með nokkru millibili, við vegg-
inn í baksýn. Nokkrir stólar úr rauðum tágum —
auðsjáanlega gerðir af vitfirringum — standa í hálf-
hring á miðju gólfi. Þeim er þannig raðað, að þeir,
sem í þeim sitja, geti hæglega talað saman. Leik-
sviðlð er autt. Það er barið á dyrnar. Þögn — svo
er aftur barið.
Borgarstjórinn, þingmaðurinn og biskupinn koma
inn. — Þeir eru allir í frakkafötum, með silfurbúna
göngustafi og háa hatta í höndunum. Þeir líta í kringj.
Þingmaðurinn: Hjer er ekki nokkur maður.
Borgarstjórinn: Hjer er enginn enn þá.
Biskupinn: Fundarsalurinn er þá tómur!
Þeir setjast, án þess að slíta talið.
Borgarstjórinn: Við mundum ekki þekkja
þennan Gyðing, þó við sæjum hann. Enginn kannast
við hann. Enginn þykist vita hvaðan hann hefur komið.
Það er eins og honum hefði alt í einu skotið upp.
Þingmaðurinn: Ollum almenningi virðist kunn-
ugt að hann sje afar-auðugur að fje, eigandi að höfuð-
stólum allra peningastofnana í landinu, þó þess sje
ekki getið opinberlega — og að allir auðkýfingar,
hversu óháðir sem þeir eru, sjeu meira og minna
honum háðir.
Borgarstjórinn: Borginni gæti heldur en ekki
orðið hagur að komu þessa Gyðings.
Biskupinn: Eins og allir vita er auðurinn í eðli
sínu hvorki illur nje góður. Hvort borginni yrði hagur
eða skaði að komu Gyðingsins færi eflir því, hverníg
hann verði auðnum.
Borgarstjórinn: Að hann skyldi boða einmitt
okkur þrjá á sinn fund, bendir til þess að hann hafi
eitthvað mjög mikilsvert fyrir augum.
Kölski kemur inn. Hann er lágur maður, rauð-
skeggjaður, prúðmannlegur í framkomu, blátt áfram,
hreinn og beinn — langt frá því að vera ísmeygi-
legur, — í gráum jakkafötum, með hvitan kraga og
blóðrautt hálsbindi, hárið skift í miðju og greitt upp
til hliðanna. Hinir þrír, sem fyrir eru, standa upp til
að heilsa honum.
Kölski: Gerið það fyrir mig að segja ekki »sæll«