Óðinn - 01.07.1935, Síða 32

80
Ó Ð I N N
vel fram að því er jeg fjekk að vita seinna. Jeg
fann straumana frá fundinum og hafði enn sælli
stund en jeg jafnvel mundi hafa haft líkamlega við-
staddur. Jeg predikaði við setningu þingsins, en tók
annars lítinn þátt í því, því að jeg var ekki fulltrúi.
— En öll samveran bæði við fulltrúana og eins
fólkið á Seyðisfirði varð mjer hin nautnaríkasta. —
Svo var ráð fyrir gjört að við skyldum fara norð-
ur um land á heimferðinni. Skipið, sem var eitt af
Thoreskipunum, jeg man ekki hvert, átti að koma við
á ýmsum stöðum. Komið var til Akureyrar og dvalið
þar á annan sólarhring. Var þar samsæti mikið fyrir
fulltrúana og stórstúkunni fagnað sem best. Á leið-
inni frá Siglufirði til Sauðárkróks sáum vjer mið-
nætursólina og var það mikil sýn. Veður var hið inn-
dælasta og vorum við Skagfirðingarnir ekki lítið
hrifnir að sigla á Skagafirði í slíkri fegurð. Þótti
sumum hinna fulltrúanna nóg um hrifningu vora og
gáfu oss nokkrar glósur um skagfirskt mont. En við
Indriði Einarsson og Pjetur Zóphóníasson skipuð-
umst þjett til varnar, ef á oss og Skagafjörð var leit-
að. Jeg man sjerstaklega eftir hve áfjáður var í sókn-
inni Þorvarður Þorvarðsson prentsmiðjustjóri. Jeg
spurði, hvort honum þætti ekki undursamleg miðnæt-
ursólin rjett hjá Þórðarhöfða. Hann kvaðst ekki hafa
vitað fyrri að miðnætursólin væri algjörlega skagfirsk
og bæru þessi orð mín vott um mikillæti o. s. frv.,
varð alt þetta reiptog til mikillar skemtunar, því alt
var í góðindum gert. Til Sauðárkróks var fyrst kom-
ið kl. um hálftvö. Samt voru nokkrir bátar komnir út
að flytja það fólk á land, er vildi.
Jeg sá þar lítinn bát, með tveimur róðrarmönnum
á fermingaraldri eða svo; jeg þekti þá, það voru syn-
ir sjera Árna Björnssonar prófasts og fór jeg í land
með þeim. Þeir vísuðu mjer á það hús, er frændi
minn, Jón Björnsson kennari, átli heima í. Hann var
þá ókvæntur. Hann var sofnaður. Jeg sá að gluggi
stóð galopinn í fremra herbergi og vatt mjer þar
inn, en sökum æfingarleysis í innbroti, gjörði jeg víst
þrusk nokkurt, svo að Jón vaknaði við vondan draum,
en draumurinn snerist samt í fögnuð, er fundum okk-
ar bar saman. Jón klæddi sig skjótt og svo fórum
við út að ganga. Veðurblíðan og morgunfegurðin, og
útsýnið yfir hjeraðið, var þannig, að mjer fanst þessi
stund gefa öllu ferðalaginu gildi sitt. Síðan fórum
við að heimsækja prófastinn, og þótt kl. væri aðeins
5, var þar fult af gestum og glaðværð mikil. En tím-
inn leið fljótt, þar til fara átti út á skip. Svo var siglt
af stað áleiðis til ísafjarðar. Þangað komum vjer um
kvöldið, kl. um 11 eða heldur seinna, og tóku stúk-
urnar á ísafirði móti oss og var haldið beina Ieið
upp í Goodtemplarahús. Hófst þar fjörugt og skemti-
legt samsæti og var þetta aftur vökunótt. Um morg-
uninn fyrir fótaferðartíma fór jeg út að ganga og var
einn; jeg var að bera saman fegurðina á Skagafirði
og ísafirði, en alt er svo ólíkt í umhverfi og lands-
lagi að þetta verður ekki borið saman, og sagt hver
staðurinn beri af öðrum. Á ísafirði finst mjer meiri
hátign í fegurðinni, alt er hrikalegra, stórskornara, og
gnæfir upp yfir manni. Jeg varð gripinn af hamra-
beltunum og sólskininu, sem fór að öllu alt öðru vísi
en sólskinið morguninn áður á Skagafirði. Aðeins fór
nú hrollur um mig, er jeg leit yfir til Snæfjallastrand-
arinnar, sem var fannhvít niður að sjó, með fáeinum
auðum skellum. Mjer fanst jeg sjá inn í einhvern jöt-
unheim, og þetta var þó 6. júní, er grænn gróður
hefði átt að vera kominn í hverri sveit. — Þegar kl.
var orðin átta og alment farið að rjúka í húsunum
fór jeg í morgunheimsókn til vinafólks míns, sem jeg
heimsótti altaf. Jeg minnist þess, að nákvæmlega sama
dag hafði jeg komið á ísafjörð og í hús þetta fyrir
13 árum, og sjeð þar lítinn dreng alveg nýfæddan,
er jeg kom þar. (Jeg hef getið um þetta í sambandi
við ferð mína til Sauðárkróks á prestafundinn árið
1898). Nú kom jeg þar aftur á fæðingardegi hans
og var hann nú orðinn stór og fallegur drengur,
Höskuldur að nafni Árnason. Mjer var tekið vel að
vanda og sat jeg þar og naut vináttunnar meðan
tími entist. Höskuldur fylgdi mjer um borð. Þegar
skipið var að því komið að leggja af stað og múgur
og margmenni stóð þar á bryggjunni, sá jeg koma
hlaupandi ofan bryggjuna dreng, ákaflega kvikan á
fæti, og veitti jeg honum athygli mína. Hann var fall-
egur drengur með skínandi augu, og fjör og táp lýsti
sjer í hverri hreyfingu. Tvær stúlkur stóðu rjett hjá
mjer við borðstokkinn, önnur úr landi auðsýnilega.
Hún benti hinni stúlkunni á drenginn og sagði:
»Þetta er ódælasti drengurinn á ísafirði!* Þá kann-
aðist jeg við hann; jeg hafði hjá góðum vin heyrt
um dreng á ísafirði, sem þótti nokkuð mikill fyrir
sjer, en allar sögurnar um hann voru þannig, að út
úr þeim mátti lesa lýsingu á ágætu mannsefni, og
hafði mig langað til að kynnast honum. Jeg stökk í
land og rjetti honum höndina, nefndi hann með nafni
og sagði: »Þú ert prýðisdrengur, og getur orðið á-
gætismaður, ef þú nær valdi yfir þjer. Vertu blessað-
ur og sæll og guð veri með þjer«. Jeg komst nauð-
uglega út í skip, það var rjett að losna við bryggj-