Óðinn - 01.07.1935, Blaðsíða 29

Ó Ð I N N
77
Til brúðhjónanna
Árna Sveinssonar og frú Jóhönnu Gísladóttur (Olgeirsson)
20. sepi. 1935.
Þótt haustið fölva blómskrúð yfir breiði,
það brennir töfra-fagran lita-eld
í bjarka- og reyni-lundi, hlíð og heiði,
en hlýjast logar vogum sólarkveld.
Sjálf gráköld borgin kennir kinna roða
þau kvöld, sem Röðull býður faðminn sinn.
Og út við sjónhring blossar himins boða
þá bláu stjörnu-nótt, sem gengur inn.
Og hún á okkar dýrðardrauma flesta,
sem daga spegla’ í hugans lygna sæ.
Hún opnar hjörtum alt það geymda, bezta,
svo upprís jörðin græn und tímans snæ.
Sje innra vor og æska’ í muna hlýjum,
það árstíð hverja skapar hússins sól,
sem Ijómar skært þótt loft sje þrungið skýjum
og lítil birta styzta dags um jól.
Og kæru brúðhjón! ykkar eigið veldi
í eldinn þann og máttinn bezta’ er sótt,
sem eigið vorsins yl á haustsins kveldi,
og æsku-Ijósið fram á rauða nótt.
Jeg brúði þekti á björtum sólskins löndum
í borg með skógum luktri svanatjörn,
þá allur heimur lá í ljóðsins böndum
og litlu kvæðin þóttu’ hin góðu börn.
Jeg guma brúðar miklu minna þekki,
en mætan dreng og góðan þegn hann veit,
fyrst verjast honum vildi frúin ekki,
en valdi hann úr þeirri miklu sveit.
Á öllum stundum æfidaga vorra,
er örin vís að lama hjartans þrótt.
Hún hittir jafnt í hríðarbvljum Þorra
sem hæsta sólardag og lengstu nótt.
Nú góðir hugir inn til ykkar streyma
úr öllum bygðum þessa fagra lands,
sem minninganna gersemarnar geyma
í gæfu-framtíð konu’ og eiginmanns.
Og ykkur tengjast yfir hafið hendur,
og hlýjar kveðjur berast vinum frá,
sem byggja yngstu æsku-gróðurs lendur,
sem íslenzk tunga og svipur geymist hjá.
Og megi ykkur íslands heilladísir
og ættarfylgjur beztu vera hjá,
og skíni ykkur ljósið, bezt sem lýsir
og logar bæði nótt sem degi á.
Svo veiti ykkur framtíð beztan fagnað
og fegurð þá, er sveipa’ in hlýju tjöld,
sem Indíána-sumar sælu magnað
og sólu roðið íslenzkt haustsins kvöld.
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson.
Sjera Friðrik Friðriksson:
Starfsárin II.
Þegar fram á útmánuði vetrarins sótti, margfaldaðist
lífsyndið við framfarirnar í fjelaginu, >Úrvalið« varð
mjer æ samhentara og var í því áhugi mikill. Vngstu
deildar fundirnir urðu fjölmennari og kapp varð mikið
milli sveitanna, þær voru nú 10, og þar að auki tvær,
sem kallaðar voru >vinasveit«; í henni voru drengir
hvaðanæfa úr bænum, sem voru fyrir neðan 10 ára
aldur, niður að 8 ára, og »Kodasveit« með drengjum
þar fyrir neðan. Þessar »sveitir« höfðu sjerstakan stað
í salnum; var alveg furðanlegt, hve stiltir þeir gátu
setið og hve vel margir af þeim gátu tekið efiir. —
Jeg hafði líka deild fram á Seltjarnarnesi, og hjelt
þar fund kl. 2 á hverjum sunnudegi. Það var hress-
andi gönguför, og varð jeg oft að ganga hratt, til
þess að geta náð á fund V-D kl. 4.
I febrúar fjekk jeg brjef frá sjera Þorsteini Briem,
þar sem hann tilkynti mjer að hann hefði stofnað
K. F. U. M. í Hafnarfirði, með 16 piltum, sem áttu
að fermast um vorið, og bauð mjer að koma og líta
á þá; þeir hefðu fundi á þriðjudögum, Jeg fór svo
þangað og hafði mjög ánægjulegt kvöld heima hjá
sjera Þorsteini, í Brekkugötu 7, og komu drengirnir
þangað. Frú Valgerður Briem stóð fyrir beina og