Óðinn - 01.07.1935, Blaðsíða 40

88
Ó Ð I N N
Frú Geirlaug Jóhannesdóttir,
Sauðárkróki.
Fyrir tveimur og hálfu ári andaðist vestur á Sauð-
árkróki kona á fertugsaldri frá eiginmanni og fullu
húsi af börnum. ]eg man, að mjer varð hverft við,
þegar jeg heyrði,
að frú Geirlaug væri
dáin. Ung og glæsi-
leg kona, góð og
umhyggjusöm hús-
móðir, ástrík eigin-
kona, fögur fyrir-
mynd um móðurlega
ástríki, yndi og un-
aður allra, er henni
kyntust; slík var hún,
er svo snemma æf-
innar fjell fyrir dauð-
ans sigð. Um lvo
tugi ára hafði hafði
hún lifað í hjóna-
bandi. Tæplega tví-
tug að aldri var hún
gefin Jóni Björnssyni, skólastjóra á Sauðárkróki.
Átti hún með honum 8 börn, og var hið elsta
þeirra 17 vetra, er hún ljest. Hún átti mest-
allan sinn aldur heima í sama þorpinu. Fædd var
hún hjer norður í Eyjafyrði, upp til dala, fátækra
rnanna, en í fóstur tekin í barnæsku af þeim góð-
frægu hjónum Sigurgeir Danielssyni og Jóhönnu
konu hans, í Núpufelli. Fluttist hún með þeim til
Sauðárkróks, þar sem þau dvöldust síðan. Mjer er
hún fyrir minni ung mær, glöð og hress í hug, fríð
sýnum og fagurlimuð, hve mikla eftirtekt hún vakti,
af því að hún bar af öðrum meyjum, en hún var
ekki ein þeirra, sem vildi láta bera á sjer, heldur dró
sig jafnan í hlje, en Guð hafði gefið henni svo mikla
andlega og líkamlega atgervi, að það fór ekki hjá
því, að henni væri öðrum fremur athygli veitt, þar
sem hún fór í flokki. Atgervi hennar var óvenjulegt.
Hún skildi það, að manneskjurnar eiga að þjóna,
ekki drolna. Hún vildi vera, en ekki sýnast. Hún
vissi, að líf fórnarinnar er auðugra og fegurra heldur
en líf, sem heimtar með drambi, að sjer sje þjónað.
— Á vorum tímum er sjaldgæfara að heimta meira
af sjálfum sjer en öðrum. Það er erfiðara að lifa líf-
inu þann veg, að láta aðra hafa fyrir sjer, en fórnar-
lundarinnar fólk er sælla en hitt. »Alt mitt er þitt«
eru góðrar móður orð við börn sín, og þau sýna sig
í verkunum. »Alt þitt er mitt« eru orð þeirra, sem
eru framir fólar. Þaðan stafar böl mannheims, frá
þeim hugsunarhætti og lífstefnu, sem býr undir merki
ágirndar og öfundar. — Góð kona, sönn móðir, Iifir
og starfar í öðrum anda, og þess vegna er hún heim-
inum svo mikils virði. Það er hún, sem vermir lífið
með fórnarlund sinni. Alt, sem lifir, tekur sinn vöxt
og þroska frá henni. — Þegar eiginkonan og móðir-
in deyr, er fátt um frið þeim, sem eftir lifa, þar sem
hún var, nema sá mikli friðargjafi fái viðtöku í því
ranni. »Aldrei er svo svart yfir sorgarranni, að ekki
geti birt fyrir eilífa trú.« — Það var þessi trú, sem
gaf sárt þreyjandi eiginmanni Geirlaugar sál. frið og
huggun eftir missi hennar. Það var og þessi trú, sem
hún sjálf í blíðu og stríðu hjelt fast við. Og það var
þessi trú, sem veitti þeim hjónum báðum öryggi, var
þeim aflgjafi og friðar.
Ritaö við Eyiafjörð, í ágústlok 1934.
Kunnugur.
Geirlaug Jóhannesdótlir.
var og gekk að verki. Meðráðamaður hennar, Krist-
ján Tómasson, hreppstjóri á Þorbergsstöðum, sem
var mesti atorku- og sómamaður, aðstoðaði Björgu
með sínum hollu og góðu ráðum. Enda Ijet hann
sjer ekki ósjaldan þau orð um munn fara, að á fárra
kvenna færi mundi það vera að feta í fótspor Bjargar.
Að áeggjan Kristjáns Tómassonar hreppstjóra, tók
Björg sjer ráðsmann vorið 1874, Jósef Jónsson, ætt-
aðan og uppalinn í Árnessýslu, einn af svonefndum
Skarðsbræðrum í Gnúpverjahreppi. Gekk Björg að
eign hann 18. seplember 1875. Bjuggu þau Björg
og Jósef í Lækjarskógi áfram til ársins 1883, er þau
futtu að Hvammi í Hvammssveit, sem þá var búið
að leggja niður sem prestssetur og orðinn anneksía
frá Hjarðarholti. I Hvammi bjuggu þau í 11 ár, eða
til ársins 1894, er þau fluttu að Sælingsdalstungu í
sömu sveit. Þá fyrir fáum árum var brauðaskipun aftur
breytt í Dalasýslu, og Hvammur gjörður aftur að
prestsetri. Þá Björg og Jósef fluttu frá Hvammi.voru
þau orðin vel efnuð, voru með fjárfleiri búendum
sveitarinnar. í Sælingsdalstungu bjuggu þau í 4 ár.
Á þeim árum gengu efni þeirra mjög til þurðar, enda
voru mikil vetrar og vorharðindi öll þau árin, frá 1880
til 1900. Munu fæstir hafa »fært út kvíarnar* við
búskapinn á þeim árum.
Árið 1898 fluttu þau Björg og Jósef að Hofakri í