Verkamaðurinn - 24.11.1968, Blaðsíða 4

Sigfús Sigrurlijjartar*on:
Hvað finnst þér um þá hug-
mynd lesari góður, að verja jól-
un-um til þess að hugsa um það í
alvöru, hvort sé hægt að fá frið
á jörðu, og hvort hægt sé að út-
rýma fátækt og öllu því böli,
sem henni fylgir, úr mannheim-
um.
Það er hvort sem er skvaldrað
þau lifandis kynstur um frið á
jólunum, og þeir sem „betur
mega“ eru á þönum til þess að
koma jólagleði og jólasaðningu
inn fyrir dyr hinna snauðu.
Meðan öllu þessu fer fram
berast milljónaherir á bana-
ispjótum og milljónir manna
hafa hvorki í sig né á.
Far þú nú ekki að segja mér,
lesari góður, að öll þessi ósköp
stafi af því að heimurinn sé ekki
kristinn, og vandinn sé ekki ann-
ar en sá að kristna hið syndum
spillta mannkyn.
Ef þú eegir mér þetta, þá
bendi ég þér bara á, að í nær
tvö þúsund ár hefur verið barizt
fyrir því að kristna mannkynið.
Að nafninu til hefur þetta tekizt
með margar milljónir manna,
en einmitt þær milljónir hafa
atað hendur sínar blóði og glæp-
u:m, svo að efasamt verður að
teljast að þær ókristnu komist
þar í hálfkvisti.
Nei, ætli 'hitt sé ekki nær
sanni, að óraunhæft skvaldur
um frið, „frið á jörð“, „frið
hjartans“, „frið guðs“ og hvað
þær nú allar heita þessar tegund-
ir friðarins, sem boðaðar eru í
Jesú nafni á jólunum, hafi bein-
línis orðið til þess að menn
hafa látið undir höfuð leggjast
að hugsa um hvað gera þurfi til
þess að fá frið á jörð í bökstaf-
legri merkingu, — það er að
'segj a til þess að koma í veg fyr-
ir styrjaldir og alla þá viður-
styggð sem þeim er samfara.
Þetta er sagt með fullri virð-
ingu fyrir þeim fögru hugsjón-
um, sem kenndar eru við Jesú
frá Nazaret, og um leið og það
er sagt skal tekið fram, að fjöld-
inn allur af „þjónum Krists“
vill vel, og starfar eftir beztu vit-
und, en flestir hafa þeir vanið
sig á að horfa meira á „blómin
á eilífðarenginu“ og vængjaða
engla himnaríkis en grösin við
fætur þeirra, og vængjalausar
mannhræður, sem labba með
þeim troðnar slóðir þessa jarð-
lífs.
Eða þessi sérstaka barátta sem
háð er við fátæktina um jólin,
igetur nokkrum dulizt, að hún er
í raun og veru eins konar deyfi-
lyf, sem góðar sálir nota til þess
að öðlast „innri frið“ þó fá-
tækt, hungur og klæðleysi mæti
þeim á hverju götuhorni 51 viku
ársins, slíkt vill raska ró góðra
manna, en það gerir það síður
6 — Verkamaðurinn 50
ef þeir eru sér þess meðvitandi,
að hafa bætt úr neyðinni eina
viku, — jólavikuna.
En hverfum nú aftur að upp-
hafi.
Er ófriður og fátækt eitthvað
sem mennimir verða að sitja
með, nauðugir, viljugir?
Getur nokkur heilvita maður
efazt um að á hvoru tveggja
þessu eigum við mennirnir sök,
og að yfir hvoru tveggja þessu
getum við ráðið og hvoru
tveggja þessu getum við útrýmt,
ef við aðeins viljum. Það skiptir
engu máli í þessu sambandi
hvort við emm kristnir eða ekki
kristnir, það sem máli skiptir
er, að við séum vitbornir heiðar
legir menn.
Fátækt og ófriður er hvort
tveggja ávöxtur á einu og sama
trénu, tré misskiptingar og rang-
lætisins.
Einstakir menn og einstaka
stéttir og einstaka ríki hafa leyft
sér þann ósóma að kasta eign
sinni á þær auðsuppsprettur,
sem við öll verðum að lifa á.
Þess vegna eru sumir fátækir
og sumir ríkir og þess vegna
berst þjóð gegn þjóð, stétt geg'n
stétt og maður gegn manni. Ef
þér er það alvara að vilja frið og
farsæld öllum til handa, þá ber
þér sem vitibomum manni, að
vinna að því að útrýma þeim
skipulagsháttum úr mannheim-
um sem þessum ófögnuði valda.
Hin eina raunhæfa barótta,
sem háð er fyrir friði og gegn
fátækt er baráttan fyrir skipu-
lagsháttum sameignar og bræðra
lags, fyrir skipulagsháttum sósí-
alismans.
Hvað finnst þér um að taka
virkan þátt í þeirri baráttu, ætli
það sé ekki vænlegra til árang-
urs en Vetrarhjálpargjafir og
bænir til guðs, hann kvað hvort
sem er ekki hjálpa öðrum en
þeirn sem hjálpa sér sjálfir.
Eigum við ekki að reyna að
hjálpa okkur sjálfir?
Sigfús Sigurhjartarson. Kristján frá Djúpalæk.
✓
I marz 1952 lézt fyrir aldur fram einn mikilhæfasti og
gáfaðasti baráttumaður, sem íslenzkir sósíalistar hafa átt,
Sigfús Sigurhjartarson.
Við birtum hér á síðunni eina smágrein eftir Sigfús, en
hún birtist upphaflega í Nýju dagblaði á aðfangadag jóla
1941.
Einnig birtum við hér kvæði, er Kristján skáld frá Djúpa-
læk orti við andlát Sigfúsar og birtist þá í tímaritinu Rétti,
en hefur ekki komið á prent á ljóðabókum skáldsins.
Vinnr líísins
Vor hérvist er próf í sköpunarinnar skóla,
skammt eða langt, um ógreiðar, þröngar brautir.
Lífið er framsókn, þróun og vaxtarþrautir,
og þvi er skyldan svo brýn
að reisa hið fallna, fjötur þess bundna slita,
svo fói þoð notið sín.
Hvort vissuð þér lífið, cldinn, sem brann í hans augum?
Hver ætlar að hann verði lagður í gröf og byrgður?
Honn bjó hér sem gestur, góður, því er hann syrgður
genginn, af hryggum lýð.
Sé mannslifið hending, helvegur, sem við göngum,
til hvers er þá allt vort strið?
Hvert sáðkorn, er féll i lífsins ódáins akur
á óskilinn rétt til vaxtar, i Ijósinu bjarta.
Hann virti það lögmál, vann því af öllu hjarta.
Það vóru hans ævilaun
að vita frelsið á vegi til loka sigurs
og verða stærstur i raun.
III.
Ei hefur SA tóm að skreyta sliður sins skjóma
skrýtinni dul, er rýtings á von í bakið.
Málið er sverð vort, nú skal það mundað nakið
í nauðvörn af svikinni þjóð.
Bóndinn frá Þverá bjargaði Grimsey með ræðu.
Hvað bjargaði Agli? Ljóð.
Dauðinn er blekking, dag elur nótt hver í skauti,
úr Dumbhafi risa eyjar með fagnandi gróður.
Hví skyldi þá efast um ástríkan vin og bróður
þess alls, sem er lífi gætt.
Það ferst ekki neitt. Hann lifir, um eilifð lifir
hvert lif, sem er eitt sinn fætt.
e II.
Hann stóð mcðal vor í striði nokkurra ára
og stjórnaði sóknum, vörnum og undanhaldi.
Kyrrði hinn frama, kjark í þann blauða taldi,
i krafti sins hetjumóðs.
Þó vissi ég engan í orustu gæta þess betur,
að ei væri sært til blóðs.
Sverð hans var orðið, sannleikans þunga magnað
samslungið djúpu, rökskyggnu, hlýju viti.
Hvöt skyldi vera öðrum, sem aldrei þryti,
einlægni hans og tryggð
við málstað hins sanna, mannkynsins von um fagurt
mannlíf í hverri byggð.
Liðsveitir dauðans fá ekki varizt að falla,
er friðelskar þjóðir, verjendur lifsins mætast.
I vaxandi styrk þeirra raka draumarnir rætast
í ríkjum hins frjálsa manns,
á meðan vábrimið hrynur stríðara, stærra,
að ströndum vors föðurlands.
Treystum vorn frændgarð, brjóstvörn, er lifstrú brynjuð
gegn boðendum dauðans einhuga, máttug standi.
Landvættir Islands gæta þess enn í grandi,
sú goðsögn er ekki dauð.
Hún er svört þessi nótt, það er svalt undir dag á fróni,
en sól þess er morgunrauð.
I IV-
Vér skulum þakka allt, er var sannleik unnið.
Afram skal sótt gegn því, sem vor biður í hvarfi.
Vinur lifsins gekk vor á meðal að starfi.
Hvort vissuð þér betri gest?
Hann fæðist þar næst, sem leiðtoga lengst var beðið
og lífinu þörf er mest.
KRISTJÁN FRÁ DJÚPALÆK.
ara