Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Qupperneq 3

196
hann, hver vera skyldi Englands konungur eftir hann.
Konúngur rétti Vestsaxa-jarli hendina og mælti: „fér,
Haraldur frændi, trúi eg fyrir ríki mínu“. Eftir það
talaði hann nokkur orð við Harald, meðtók sakra-
mentið af hendi Stíganda og gaf upp öndina.
Orð hins deyjanda konúngs tóku vandann frá
þeim, er kjósa áttu hans eftirmann. Hann hafði sjálf-
ur kjörið einmitt þann mann til að bera krúnuna eftir
sig, er alt landsfólkið vildi kosið hafa. það stóð held-
ur eigi lengi á kosningu. Haraldur studdist á exi sína,
og tók í móti höfðingjum þjóðarinnar, er þeir færðu
honum kórónuna. Hann hlaut að vita, að þetta mundi
fyrir koma, en þó var eins og hik kæmi á hann, að
taka í móti tigninni. Til eru gömul veggjatjöld, kend
við Bayeux-borg á Frakklandi, og að öllum líkindum
lítið ýngri en viðburðir þeir, sem hér eru umtalsefni;
á þeim tjöldum er mynd af Haraldi, er virðir fyrir sér
kórónuna með áhyggjusvip, og dregur að sér hendina
aftur, er hann hafði rétt fram til að handsama kórón-
una. Og hann hlaut að finna til þess“ að vandi fylgdi
hér vegsemd,, og það því fremur, sem mælt er, að dýr-
ir eiðar hafi verið því til fyrirstöðu, að hann tæki
móti kórónu þeirri, er England rétti að honum. f>að
er eigi ljóst, hvernig, þeim eiðum var háttað. Sagna-
ritarar frá Normandíi segja, að Haraldur hafi unnið
eið að þvi, að hann skyldi styrkja Vilhjálm hertoga í
Normandii til konungdóms á Englandi, og enskir rit-
höfundar bera eigi á móti þvi. Svo er sagt að Har-
aldur hafi eitt sinn farið skemtiför yfir til Frakklands,
og hafi þá greifi einn, er þar réð fyrir á landi, tekið
Harald höndum og haft hann í varðhaldi; greifinn var
lendur maður Vilhjálms. En er Vilhjálmur frétti það,
þröngvaði hann greifanum til að láta Harald lausan.
Var Haraldur um hríð með Vilhjálmi og átti góða
13*