Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Síða 5

197
með honum af næstu þjóðum, og páfinn sjáJfur lagði
blessun sína yfir þenna leiðangur. Ef förinni hefði
verið heitið í einhverja aðra átt en til Englands, mundi
hún eflaust hafa orðið fyr, en hér var yfir hafið að
sækja, og á Normandíi var lítill sem enginn skipastóll.
Til þess að flytja herinn yfir til Englands þurfti fjölda
skipa, og þau varð hertoginn fyrst og fremst að út-
vega sér. J>etta var gjört sumarið 1066, og mátti þá
einatt heyra axarhögg í skógum á Normandii og ham-
arshögg í höfnum niðri. Um þær mundir hafði Harald-
ur konungur öruggar varnir sunnan á Englandi.
Mörg af skipunum voru gefin af rikismönnum
þjóðarinnar, bæði andlegrar og veraldlegrar stéttar,
og þótti Vilhjálmi þær að vísu góðar, en sú bezt, er
Matthildur kona hans gaf honum. fað var skip „til
þess að flytja Vilhjálm og hamingju hans“ yfir hafið;
skipið hét „Móra“, og í stafni þess var líkneskja úr
gulli, táknandi úngan mann, er blés í horn og bendti
yfir til Englands.
það fer ýmsum sögum um það, hve mörg skip
Vilhjálmur hafi haft, segja sumir um 700, aðrir um
3000, og hinir þriðju, að þau hafi verið þrefalt eða
fjórfalt fleiri. Mismunurinn er eflaust kominn af því,
að sumir hafa talið öll skip, bæði smá og stór, en aðr-
ir að eins stórskipin. En þessi stórskip voru þó eigi
annað en stórir, þiljulausir bátar, með einu siglutré og
einni smákænu. þ>að er ljóst af frásögninni, að skip
þessi hafa einungis verið ætluð til flutninga, og eigi
getað komizt til jafns við hin afarstóru skip, er þeir
Sveinn tjúguskegg og Knútur ríki höfðu, þegar þeir
herjuðu á England.
Meðan Vilhjálmur bjóst til fararinnar, hafði hann
hugann meðfram á kirkjulegum málefnum. Hann, sem
var verndari dýrðlínganna, hinn vopnaði trúboðari, er
að því var kominn að fara til Englands til þess að