Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Qupperneq 8

200
náði fullum þroska um akrana. Má vera að sumt, sem
um þetta er sagt, sé nokkuð orðum aukið, en þó eru
allar likur til, að Vilhjálmur, slíkt mikilmenni sem
hann var, hafi verið fær um að hafa góðan aga á
öllu því margbreytta herliði, er þar var saman
komið.
Almennt er sagt, að lið það, er Vilhjálmur flutti
yfir á England, hafi verið 60,000 manna, en sumir
segja að eins 14000. Mismumurinn er að líkindum
kominn af því, að sumir telja alla menn er vopn báru,
en aðrir að eins þá, er þúngvopnaðir voru,
Meðan floti Vilhjálms lá i Dives mynni og beið
byrjar, en Haraldur hélt vörð sunnan á Englandi með
sínu liði, segja menn að Haraldur hafi sent njósnar-
menn yfir á Normandi. Einn af þeim mönnum var
tekinn og leiddur fyrir Vilhjálm. Lét Vilhjálmur hann
jafnskjótt lausan, og bað hann færa Haraldi kveðju
sína og segja honum, að hann skyldi eigi eyða fé sinu
handa njósnarmönnum yfrá Normandí; hann skyldi
sjálfur sækja Harald heim, fyr en hann varði, og láta
hann sjá og reyna hver dugur væri i Nor-
mönnum.
Nú var liðinn mánuður og ekki kom sunnan-
vindurinn; þá bjóst Vilhjálmur að taka sig upp og
flytja herinn í annað bygðarlag. Hann sá fyrir, að
vistir mundu þrjóta með öllu, ef hann sæti a sama
stað lengur en þá var komið. Hér við bættist og, að
lið Haraldar hinumegin við sundið skorti vistir og
jafnskjótt tvístraðist það, en floti Haraldar, sem lá þar
fyrir landi, sigldi burt; varð þá England mjög varnar-
lítið þeim megin, og þá þótti Vilhjálmi mest undir
því komið, að vera sem næst Englandi, til þess að
geta gjört þar landgöngu þegar færi gæfist og þar
sem litlar væru varnir fyrir. Vilhjálmur flutti því næst
liðið fram hjá Signu-ós og norður með ströndum á