Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Qupperneq 14

206
var fram komið, og annaðhvort snúinn aftur til sama
lands, eða farinn í sjóinn. „l?að hefir verið vesæll
spámaður“, sagði Vilhjálmur, „er eigi gat vitað fyrir
fram hvernig eða hvar hann mundi deyja, og heimsk-
ur væri sá, er vildi leggja nokkurn trúnað á það, er
slíkur maður segir“.
Meðan Vilhjálmur var með herinn í sinu landi,
eða í landi höfðingja þess, er áður var nefndur, bar
hann önn fyrir því, að landsfólkinu væru engar ónáðir
gjörðar, hvorki í ránum eða öðrum ójöfnuði. En þeg-
ar til Englands var komið, þá var alt öðru máli að
gegna. f>ar leyfði hann mönnum sinum að ræna sem
þá lysti, því að honum þótti það mestu skifta, að til
orustu gæti komið með þeim Haraldi sem allra fyrst.
En hins vegar vildi hann komast hjá að halda lengra
á land upp til þess að berjast, og verða þannig við-
skila, ef illa færi, við vígstöðvar sínar svo ágætar sem
þær voru. Hann vildi fá Harald niður til sjávarins
og fá hann til að ráða á herbúðir sinar, eða til að
berjast við sig á sléttlendinu, því að þá taldi Vilhjálm-
ur sér sigurinn vísan. það er enginn efi á þvi, að
hernaður Vilhjálms um allar nærsveitir við Hastings,
miðaði mest megnis til þess, að lokka Harald til þess
að koma sem fyrst mönnum sínum til hjálpar. Sagn-
ir frá þeim tímum geta þess bæði, að gótsi lands-
manna var rænt og flutt til herbúðanna, og að hús
voru brend. Flýði landsfólkið víðsvegar undan með
það litið af eigum sínum, er bjargað varð, og lét fyr-
irberast í kirkjum og á kirkjugörðum. Lét Vilhjálm-
ur hertogi hlífa, sem mest mátti verða, öllum þeim, er
flúið höfðu á þá griðastaði, en annarstaðar var alt í
hershöndum. Til þess að frelsa landið af hernaði
Vilhjálms hætti Haraldur konungur lífi sínu og ríki.
Bæði þá er Vilhjálmur lendti við England, og
þá er hann lét setulið eftir í Hastings, hlaut honum