Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Qupperneq 15

207
að vera með öllu ókunnugt um hvað Haraldi konungi
leið norður í landi. f>að gat svo farið, að eigi kæmi
fyrir hann að berjast við Harald; um orustuna við Stafn-
furðubryggju, eða hvernig hún hefði lyktað, gátu menn
ekkert vitað tveim dögum síðar suður í Sussex; það
gat svo farið, að Vilhjálmur yrði að berjast um yfir-
ráð á Englandi við Tosta og Harald harðráða. En
þeir tveir mótstöðumenn (Haraldur og Vilhjálmur)
voru eigi lengi í óvissu um það, hvað hvorum þeirra
leið. Vilhjálmur fékk fregnir af Haraldi frá manni
einum búsettum á Englandi, en ættuðum af Normandíi.
Sá maður gaf Vilhjálmi það ráð, að snúa sem fyrst
heim aftur í ríki sitt, hann færi hinar mestu ófarir ef
hann dveldist á Englandi, það væri ofætlun fyrir hann
að beijast við Harald, er nýbúinn væri að sigrast á
fjandmönnum sínum; Tosti og Haraldur harðráði væru
fallnir, og nú segði sagan, að Englands konúngur væri
á leiðinni suður eftir landi með ioo þúsundir vígra
manna; það væri óðs manns æði að berjast við sigur-
sælan her, er fellt hefði Harald Sigurðarson, hinn
mesta herkonung á Norðurlöndum. Ef hertoginn, sem
að undanförnn hefði farið gætilega, vildi eigi sitja kyr
í herbúðum sínum, heldur hætta sér fram til orustu,
mundi hann gjalda þúnglega sinnar framhleypni.
Heilræði það, sem nú var nefnt, sýnir, að maður-
inn var velviljaður en með öllu ókunnugur Vilhjálmi
hertoga. Hertoginn svaraði, að hann hefði eigi ætlað
sér að fara erindisleysu yfir sundið, að þó hann hefði
eigi nema 10,000 manna, hvað þá 60,000, mundi hann
eigi snúa aftur og halda heim til sín, hann ætlaði sér
að hefna sín á fjandmanni sínum; í herbúðunum
ætlaði hann sér eigi að sitja, heldur leggja til orustu
við Harald hvað sem liðsmun liði. Hann þakkaði
manninum heilræðin, en lét hann á sér skilja, að hann
hefði getað sparað sér þau. Hann kvaðst kominn til