Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Síða 17

209
normennskum; reyndist það þá, að Haraldur hefði
betra málstað skyldi hann láta Harald í friði vera;
en að öðrum kosti sk)ddi hann þegar í stað láta það
laust, er hann hefði hönd á lagt, til þess að spara alt
það mannfall og alla þá eymd, er hann mundi verða
valdur að, ef hann vildi eigi sleppa konung-
dómnum.
Við þessa orðsending varð Haraldur svo reiður
að við sjálft lá, að hann legði hendur á sendimanninn.
f>ó stilti hann sig, og sendi mann á fund Vilhjálms til
þess að leiða honum fyrir sjónir rétt þann, er hann
hefði við að styðjast til konúngdóms á Englandi.
Sumir segja, að Haraldur hafi boðið Vilhjálmi vináttu
sína og góðar gjafir, ef hann vildi fara með friði af
landi burt, en vildi hann eigi það ráð þekkjast, held-
ur hitt, að láta vopn skifta með þeim, þá kvaðst hann
mundu koma og berjast næsta laugardag. Vilhjálmur
kaus þann kost að betjast, og sendi heim aftur mann
Haraldar með góðum gjöfum.
Svar Vilhjálms og fregnin um hernað hans og
allan þann skaða, er hann gjörði í landinu, hafði á
Harald þau áhrif er Vilhjálmur vildi: að koma honum
til orustu við sig. Haraldur var nú eins áfram um
það að berjast eins og Vilhjálmur. Hann vildi hefna
þess óréttar og þess skaða er Vilhjálmur hafði gjört,
og það sem fyrst, áður meira lið kæmi handan yfir
sund til styrktar við hann. þ>að var áform Haraldar,
að halda áfram sem fyrst, mæta Vilhjálmi og láta
skríða til skarar með þeim. Einn afbræðrum Harald-
ar konúngs hét Gyrðir; hann gaf konúngi það ráð,
að leggja eigi til orustu við Vilhjálm, en láta fyrir-
berast í Lundúnum og verja þá borg, ef þess gerðist
þörf; kvaðst Gyrðir mundu halda liðinu til móts við
Vilhjálm og berjast við hann; konúngur skyldi eyða
Tímarit hins íslenzka Bókmentafélags. V. 14