Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Qupperneq 20

212
sér svo fyrir, að viðureign þeirra Vilhjálms liktist
fremur umsát um borg en orustu á víðavángi, og það
gjörði Haraldur með því að setjast þar að, sem bæði
var gott vígi af náttúrunnar völdum og af mannvirkj-
um þeim, er hann lét gjöra, þó í skyndi væri. J>ar
sem Haraldur settist að, hagar svo til, að fram úr há-
lendinu að norðan gengur háls, eða hár ás, eins og
nes, fram á láglendið fyrir sunnan og su'ður undir Hast-
ings, — á því láglendi voru smá ásar og mýrasund á
milli viða blaut og ill yíirferðar — en sjálfur hálsinn
þar sem Haraldur bjóst fyrir, er örmjór upp við há-
lendið, en breiðkar allur að framanverðu ; viðast hvar
er hann brattur uppgöngu og erfitt til aðsóknar, enda
hafði Haraldur umgirt hann á alla vegu með þrísett-
um stauraröðum og grafið djúpan skurð að utan.
Sunnan og vestan til á ásnum er óBrattast og hægast
uppgöngu, en þar skamt frá og laust við ásinn er
einstakur hóll, hár og keilumyndaður, og má þar heita
gott vígi, eins og reynslan sýndi.
Vígstöðvar þær, sem nú voru nefndar, voru ein-
mitt á þeirri leið, er Vilhjálmur varð að fara norður í
land. Haraldur hafði sett upp merki sitt uppi á há-
ásnum, þar sem honum fer að halla til suðausturs, og
þar beið konúngur og hans menn átekta Normanna.
J>að verður ekki annað ráðið af sögunum, en að Har-
aldur hafi komið og setzt að á orustustaðnum á föstu-
degi, en orustan vita menn með vissu að hófst morg-
inn eftir á laugardegi. Hvorirtveggja sendu njósnar-
menn frá sér í ýmsar áttir; er og sagt, að þeir, sem
Haraldur sendi, hafi flutt honum þá fregn, að í liði
Normanna væru fleiri prestar en liðsmenn. Njósnar-
menn vissu eigi, að Normenn höfðu þann sið að raka
skegg sitt. Haraldur brosti og kvað presta þessa
mundu reynast örugga liðsmenn.
í>að er sagt, að Vilhjálmur hafi litlu áðurjen or-