Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Qupperneq 24

216
ar þessir og þeirra eftirkomendur mynduðu hina ensku
aðalsmannastétt á miðöldunum.
Allur her Vilhjálms hertoga var í þremur stór-
deildum, eins og áður var sagt, og þrisettar fylkingar
í hverri stórdeild, eftir vopnabúnaði. Fremstir stóðu
bogmenn og slöngumenn; þar næst þúngvopnað fót-
göngulið, og aftast hestliðið. Létt vopnaða liðinu var
ætlað að rjúfa fylkingar Englendinga, þúngvopnaða
liðinu að rífa niður víggirðingar þeirra, og greiða veg-
inn fyrir hestliðinu. þ>ótt engin væri mótspyrna var
mjög erfitt ríðandi mönnum að riða upp brekkurnar á
Senlakshálsi, en með öllu ófært, þegar þar voru þrí-
settar girðingar og menn Haraldar í móti. þetta var
þeim vel kunnugt, hvorum fyrir sig, Vilhjálmi og Har-
aldi. Haraldur hafði svo um búizt, að Vilhjálmur gat
eigi komið við hraustasta liðinu, riddurunum, fyr en
fótgöngulið hans hafði lengi barizt og fengið mikinn
mannskaða.
Englendingar höfðu, eins og Normenn, verið
snemma á fótum þenna dag. Stóð alt þeirra lið und-
ir vopnum og beið þess, að Normenn veittu aðsókn.
Haraldur konúngur reið um fylkingar og talaði til
manna sinna. Lagði hann rikt á við þá, að standa
þétt, maður við manns hlið, því að alla þá stund væru
þeir ósigrandi; en ef fylkingar riðluðust, þá væri alt
farið; þeir berðust fyrir ættjörð sína og ættu hendur
sínar að verja, en Vilhjálmur væri þangað kominn af
öðru landi, til þess að brjótast þar til valda; þess
vegna yrði hann á að sækja, en þeir að verjast. Fyrir
þá sök kvaðst hann hafa valið einmitt þessar vígstöðv-
ar og ekki aðrar. Normenn hefðu frækna riddara, og
ef þeim tækist að brjótast 1 gegnum girðingarnar,
mundi erfitt veita að reka þá út aftur, en ef Englend-
ingar stæðu fastir fyrir og fylkingar rofnuðu eigi, þá
mundu Normenn ekki vinna á; langspjót þeirra mundu að