Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 30

IIO
B.: Bjóddu þá heldur hundi köku
en heyrnarlausum sálum stöku.
A. : En hvernig læt eg, það ert þú,
sem þarna situr. Heyrðu nú.
Til hvers hefur þú ævi alla
Iðunnar bljúgur lagt á stalla
tómstundir þínar, þrek og dug,
þolgæði, von og allan hug,
ljái hún þjer ei ljóðasnild
lýðum að stytta nokkur kvöld?
B. : Fjöldinn skilur ei skáldsins mál;
skilur þar heljardjúp á milli.
Fjöldinn vill aðra eyrnafylli
andlausa, sneydda lífi og sál.
Hann veit ei, hvaða mál hann mælir,
myrðir þjóðerni sitt og skælir,
tal hans er bara um trúlofanir.
Hann tyggur það upp, er skirpa Danir;
múlbundinn upp við jórturjötu
japlar hann á því sí og æ.
Andi hans liggur eins og hræ
við þjóðarinnar þyrnigötu.
A.: Sáryrði þín jeg sízt vil lasta,
sönn mun og einlæg gremja þín.
Þó má ei steini þungum kasta
á þessa menn. Um forlög sin
ákvæðisvald þeir ekki hafa.
Orsakar nauðsyn batt á klafa
heiminn og alt, sem er og lifir,
öllu hún ræður, drotnar yfir.
Fjöldinn er misjafn sem þú segir,
samt mun ei kosta varnað honum.
Svo get jeg að þú sjálfur eigir
sæti þitt þar, og fer að vonum.
En hafir þú krapta yfir aðra,
sem aldrei tala eða sífelt blaðra,