Eimreiðin - 01.05.1896, Qupperneq 3

8^
Svo var vinnufólkið, eða einkum vinnukonurnar, sem Margrjet
var sett yfir. Sambúðin við þær gekk ekki sem ánægjulegast. Hún
var nokkuð ung til þess, að þeim þætti sjálfsagt að virða hana sjer-
lega mikið — ekki nema 18 ára. Og svo var því einhvern veginn
svo varið, að eptir dvölina syðra samþýddist hún þær ekki eins
vel og áður. Aður hafði sjóndeildarhringur hennar verið alveg
hinn sami og þeirra. Aður hafði henni þótt gaman að öllu, sem
þeim þótti gaman að — jafnvel að því að kveða rímur. Aður var
hún að hugsa um það sama og þær, hafði ánægju af þeim og þær
af henni. Nú var orðin breyting á þessu öllu. Þeim þótti hún
ómannblendin, jafnvel þóttafull — og það hefðu þær þó svarið
fyrir að hún Manga gæti nokkurn tíma orðið. Henni þótti þær
leiðinlegar, stundum ógeðslegar. Þeim þótti hún tepruleg, hneyksl-
uðust mjög á því t. d., hvað opt hún þvoði sjer um hendurnar,
hvað lítið sem á þær hefði fallið — þetta væri þó ekki nema rjett
og sljett bóndadóttir, þótt aldrei nema hún væri dóttir hans Sig-
valda d Hóli og hefði verið tvo vetur á kvennaskólanum 1
En lakast var þó, hvað samkomulagið við föður hennar var
stirt—og það því fremur, sem hún vissi, að hann unni henni
mikið. Sannast að segja þurfti nokkra athygli og umhugsun til
þess að komast að þeirri niðurstöðu, að honum þætti sjerlega vænt
um hana. Hann var henni allt af svo óþýður og stirður. Hann
hafði vakað yfir henni með einkennilega kuldalegri ást, frá því er
hún missti móður sína í barnæsku. Hann hafði sjeð ofsjónum yfir
öllum innileik, allri blíðu, sem hún ljet öðrum í tje. Og hann
lagði fæð á alla, sem hún hændist að öðrum fremur, eins og þeir
væru að ásælast það, er hann einn ætti með rjettu. Hann hafði
helzt viljað hafa hana allt af hjá sjer, og það leyndi sjer eltki, að
það var í honum verulegt óyndi veturna, sem hún var að heiman.
En hann var svo geðstirður, að hann hafði ekki getað fengið af
sjer, að leggja sig neitt í framkróka með að hæna hana að sjer;
enda hafði það ekki tekizt. Honum korn ekki einu sinni til hugar,
að þess ætti að þurfa. Var hann ekki faðir hennar? Hafði hann
ekki unnið fyrir henni, alið önn fyrir henni, safnað fje handa
henni? Var hún þá ekki skyldug til að elska hann meira en alla
aðra menn? Eins og hann bar ekki það skyn á heilsufræðina, að
honum dytti í hug, að sólarleysið í bænum hans væri neitt óholit
fyrir heimafólk hans, eins hafði hann ekki heldur til að bera þá
6*