Eimreiðin - 01.05.1896, Qupperneq 13

93
skáldskapurinn var. Og hann hafði einmitt verið svo hræddur
um, að hún gæti ekki talað um neitt, nema ef vera skyldi matar-
tilbúning og fatasaum; og í þeim efnum var hann svo einkar fá-
fróður. Hún var að líkindum ekki sjerlega vel að sjer i íslenzkum
skáldskap, fyrst hún kunni ekki , Stökur’ Jónasar. En hann þóttist
heyra, að hún hefði tilfinning fyrir ljóðum.
Rjett í þessu var hrópað hrottalega frammi í bæjardyrunum:
»Hvar í fjandanum ertu að slæpast, Manga?«
Það var faðir hennar, sem var að kalla á hana svona blíðlega.
Hún tók tafarlaust viðbragð og þaut út um dyrnar eins og örskot.
En með þessu var ísinn brotinn milli þeirra. Eptir þetta sat
hann sig aldrei úr færi með að brjóta upp á einhverju umtalsefni,
og feimnin fór af henni smátt og smátt, unz hún hvarf með öllu.
En svo ónáðaði faðir hennar þau venjulega á svipaðan hátt eins
og í þetta fyrsta skipti. Þau fóru því að hyllast til að tala saman,
þegar hann var að heiman, sem var opt, því að hann hafði í
mörgu að snúast.
Framan af hafði hann stöðugt á reiðum höndum eitthvert
fallegt kvæði að sýna henni, eins og hann hefði búið sig undir
að tala við hana — enda hafði hann líka gert það. Og svo röbb-
uðu þau um það. En mest var það samt hann, sem rabbaði, og
hún, sem hlustaði á.
Svo fór talið stundum að hneigjast að fornsögunum íslenzku.
Margrjet kannaðist allvel við sumar þeirra. Læknirinn spurði hana,
hvort henni þætti ekki vel sagt frá í Laxdælu, þegar Höskuldur
Dalakollsson hefði verið kominn með konungsdótturina heim til
sin. Margrjet kannaðist ekkert við það, og vildi ekki um það tala,
þegar hann var búinn að minna hana á það, sem þar var um að
ræða. En um Kjartan og Guðrúnu og Hrefnu vildi hún tala, og
haíði kastað mikilli fæð á Ingibjörgu, systur Ólafs Tryggvasonar,
kenndi henni um allt ólánið. Og svo hjeldu þau frá einni sög-
unni til annarar, og tíndu' fyrst úr allar ástirnar, eins og menn
tína aðalbláberin, en láta önnur ber liggja, þar sem nóg er afþeim.
Svo hneigðist talið smátt og smátt að fleiri og fleiri fornmönnum,
sem riku tilfinninga- og framkvæmdalífi höfðu lifað. En allt af
var ástin ljúfasta umtalsefnið, og optar sveigðist talið eitthvað að
henni en að nokkru öðru.
Margrjeti var ósegjanleg unun að þessum samræðum. Þær
voru svo ólíkar þvi, er hún hafði áður átt kost á að tala við menn