Eimreiðin - 01.05.1896, Síða 17

97
að Margrjet giptist, meðan hann liíði. Það fór fullvel um hana
hjá honum, og það stóð ekki öðrum nær en henni, að vera honum
til aðstoðar á elliárum hans, fannst honum. Og svo taldi hann
sjer trú um, að það væri stakasta óráð fyrir hana, að fara að giptast
þessum lækni, sem hún þekkti ekkert. Embættismannakonur væru
ekki heldur lifandi vitund betur giptar en bændakonur, hefðu engu
minni búsáhyggjur og auk þess margt annað umstang. Og svo
væri ekki þessi piltur einu sinni orðinn embættismaður, þar sem
hann hefði ekki rjett til eptirlauna, og óvíst, hvort hann yrði það
nokkurn tíma.
A jólanóttina átti að halda aptansöng í kirkjunni, sem Hóll
átti kirkjusókn að. Sigvaldi ætlaði til kirkju og hafði sagt Mar-
grjeti að koma með sjer. Hún átti mjög annrikt aðfangadaginn
við ýmsan undirbúning undir hátíðina. Hún var ekki í sem beztu
skapi. Hana langaði ekkert til að fara — læknirinn hafði nokkrum
dögum áður sagt, að hann mundi ekki fara. Og svo þótti henni
stúlkurnar stirðar í snúningunum og jafnvel venju fremur svörular.
Bóndi nokkur úr sýslunni, nokkuð langt að, hafði komið um
daginn. Sigvaldi hafði tekið honum mæta vel, eins og hans var
vandi, og hafði fengið hann til að staldra við fram undir kveldið,
til þess að verða þeim samferða á aptansönginn. Þegar þau voru
allt að því ferðbúin, kom það upp úr kafinu, að læknirinn ætlaði
að slást í förina. Sigvalda gramdist það; en svo búið varð nú að
standa.
Veðrið var gott, þegar þau lögðu af stað. Tunglið varpaði
draumablæju sinni yíir dalinn, hjúpaði hann í sínu mjúka dauf-
hvíta ljósi, stráði demanta-miljónum á hjarnið umhverfis mann og
sljetti úr ójöfnunum — nema hvað svartir skuggar frá hamrabeltum
öðrum megin við dalinn reyndu að teygja sig ofan eptir hliðinni,
en náðu skammt og ollu því einu, að ljósið sýndist skærara. Frost
var allmikið, en logn og himininn skafheiðríkur, að undanteknum
skýjabakka, sem lá í norðri fyrir dalsmynninu og teygði þar úr
sjer, langur og ömurlegur, eins og menn segja, að Þorgeirsboli
geri, þegar hann neytir loptsnáttúrunnar og bruggar mannanna
börnum óvenjulega ill meinráð. Og bakkinn kom því við einstöku
sinnum, að senda gust frá sjer inn dalinn. Og hvað lítill sem
hann var, sá'gustur, þá var eins og hann hefði sjerstakt lag á, að
smeygja sjer inn undir hökuna og svo ofan á bera bringuna; og
kæmist hann þangað, þá leyndi það sjer ekki, hvað napur hann var.
7