Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 25

konuna fram, sagði henni að skila til læknisins, að Margrjet bæði
hann að finna sig.
Hann gat ekki fengið af sjer að vera viðstaddur, meðan lækn-
irinn talaði við hana, heldur lokaði sig einan inni í hinum enda
baðstofunnar. Þar gekk hann um gólf og var í mjög æstu skapi.
Hvað það var óþolandi, að hafa orðið að láta undan með
lækninn. Hvað hann mundi hælast um hjartanlega. Hvað hann
mundi hlæja að honum og hæðast að honum illyrmislega. Sá
mundi nú víst nota tækifærið til að láta vel að Margrjeti. Ef til
vill voru þau nú að stinga saman nefjum um hann og draga dár
að honum.
Þessum hugsunum var hann að velta fyrir sjer, kvaldi sjálfan
sig með því að blása þær út sem allra mest og útlista fyrir sjálfum
sjer sem allra greinilegast, hve mikinn ósigur hann hefði beðið,
hvílíka háðungarför hann hefði farið. Svo lauk hann hurðinni
upp eptir nokkra stund, stakk höfðinu fram í gættina og sagði:
»Er hann farinn?«
»Farinn? — hver?« spurði fólkið frammi í baðstofunni.
»Læknirinn, á jeg við. Er hann farinn fram?«
Nei, hann var ekki farinn.
Og Sigvaldi lokaði hurðinni aptur að sjer og fór að ganga
um gólf af nýju.
Skyldi hún nú annars ekki vera of veik bæði til þess að
skemmta sjer við að draga dár að honum og til þess að taka
nokkrum blíðu-atlotum af lækninum? — Hún draga dár að honum!
Það var svo líklega til getið! Hún hafði helzt lagt það í vana
sinn um ævina, eða hitt þó heldur, önnur eins dóttir og hún
hafði allt af verið. — Utlitið hennar var annars ekkert efnilegt áðan.
Þetta föla andlit allt í einu orðið blóðrautt og augun einhvern
veginn svo óviðkunnanlega gljáandi. Og hvað röddin var breytt
— orðin einhvern veginn slitin sundur, eins og þau kæmu í óregl-
ulegum gusum. Og svo bylti hún sjer einhvern veginn svo óþolin-
móðlega og eirðarlaust, meðan hún var að tala við hann.
Aptur kom sköllótta höfuðið fram í gættina og spurði:
»Er hann farinn?«
Nei, hann var ekki farinn.
Hún skyldi nú deyja! Það skyldi nú vera rjett að því komið,
að hann ætti að sjá á eptir henni ofan í gröfina. Hann skyldi eiga
að standa uppi barnlaus og einmana á elliárum sínum. Aleinn!