Eimreiðin - 01.05.1896, Qupperneq 26

io6
Honum þótti ekki lifandi vitund vænt um nokkra manneskju í
veröldinni nema hana — það fann hann bezt nú. Honum stóð á-
sama, þótt allar aðrar manneskjur væru kornnar út í hafsauga, ef
hann að eins fengi að halda henni eptir. Og svo skyldi hann eiga
að missa hana! —En sú vitleysa líka af honum, gömlum og reynd-
um manninum, að láta svona, þó að dóttir hans fengi dálítið sótt-
veikiskast. Eins og þetta mundi ekki allt lagast bráðlega!—Já, en
miklu vægari hafði sóttin verið í fyrstu í mörgum, sem hann
mundi að höfðu dáið. Því skyldi Margrjet þá ekki eins geta dáið?
»Er hann farinn?«
Já, nú var hann að fara fram göngin. Og hann hafði beðið
að skila til húsbóndans, að senda tafarlaust til hjeraðslæknisins eptir
meðali, sem hann vantaði, en vildi reyna við Margrjeti.
Sigvaldi sagði einum vinnumanninum, sem einmitt var staddur
inni í baðstofunni, að fara tafarlaust og fá að vita nákvæmara um
meðalið hjá lækninum, leggja á eina hestinn, sem var á járnum,
og ríða allt hvað af tæki. Hann skyldi sjá það við hann í ein-
hverju, ef hann yrði nú einu sinni fljótur.
Hafði læknirinn ekki sagt neitt meira? — Nei, ekkert meira.
— Ekki neitt um Margrjeti? — Nei, ekki neitt um Margrjeti. Jú,
einhver hafði heyrt hann segja, að hann kæmi bráðum inn aptur.
Hann hafði verið frámunalega alvarlegur.
Læknirinn kom inn aptur, gaf Margrjeti inn og gerði aðrar
ráðstafanir henni víðvíkjandi. Sigvaldi stóð hjá þeim í þetta skipti,
horfði í gaupnir sjer, leit við og við til Margrjetar, og sagði ekki
eitt einasta orð.
Sjúklingnum þyngdi eptir því sem á leið daginn. Sigvaldi
var lengst af inni hjá henni, undi illa annars staðar. Honum fannst,
hann þurfa að horfa á hana, þó að hann gæti ekkert að hafzt,
hefði ekki einu sinni lag á, að hagræða henni neitt í rúminu.
Læknirinn kom allt af við og við inn, en ekkert orð töluðu þeir
Sigvaldi saman.
Sendimaðurinn kom aptur fyr en við var búizt, og kom jafn-
nær. Hann hafði ekki komizt lengra en að ánni, því að hún var
að ryðja sig. Hann hafði haft tal af ferjubóndanum, og auðvitað
hafði hann sagt með öllu óferjandi. Hann var einbeittur mótstöðu-
maður Sigvalda, einn af áköfustu formælendum brúarlagningarinnar,
enda átti brúin að verða fyrir hans landi. Og hann hafði stungið
því að sendimanni, að hann skyldi skila til Sigvalda gamla, að