Eimreiðin - 01.05.1896, Qupperneq 30

IIO
hafði verið á henni miðri. Og svo sogaðist bæði brúin og dóttir
hans í kaf.
Hann hrökk upp með andfælum og hjartverk, settist upp í
rúminu og reri fram og aptur, eins. og hann þyldi ekki við fyrir
kvölum. Var það ekki hatramlegt, að þessi brú skyldi stöðugt
vera að kvelja hann, vakandi og sofandi? Og hann fór aptur að
hugsa um hegninguna og varð aptur reiður, eins og kveldinu áður.
Svo flaug honum allt i einu i hug, að þetta kynni líka að
vera hegning fyrir eitthvað annað. Hann hafði nú t. d. ekki ævinn-
lega verið dóttur sinni góður. Yms atvik, sem hann var búinn að
gleyma fyrir löngu, ritjuðust nú upp fyrir honum, urðu eins ljós
eins og þau hefðu gerzt daginn áður. Þar á meðal eitt frá þeim
árum, er dóttir hans var ofurlítið barn. Einn morgun hafði hann
legið í rúminu eptir að hún var komin á fætur; hann langaði til
að sofa og reiddist við hana, af því að honum þótti hún hafa of
hátt. Hann kallaði á hana, ekki óþýðlega, og hún kom að rúm-
inu hans i grannleysi, án þess að eiga sjer nokkurs ills von. Þá
gaf hann henni löðrung og hún fór að hágráta. Þetta atvik brenndi
hann einna sárast innan, einkum óttaleysið, traustið á andlitinu á
henni, þegar hún kom að rúminu.
Já, hann hafði allt af verið henni vondur — allt fram að því
augnabliki, sem hún lagðist í rúmið með helsóttina í blóðinu —
og hún hafði allt af verið honum góð. Hann átti ekki skilið að
eiga hana, og þess vegna ætlaði guð að taka hana af honum. Og
ef til vill var hann sjálfur beinlínis valdur að dauða hennar. Hvað
hafði ekki læknirinn sagt um bæinn! Og gat það ekki líka vel
verið, að ofstopinn í honum hefði veikt hana meðfram og gert
hana óhrausta?
Hún rumskaðist og stundi — stundi svo sárt, að honum rann
kalt vatn milli skinns og hörunds — og talaði einhverja vitleysu.
Hann varð alveg friðlaus, reri sem ákafast og fór að biðja guð,
bað eins og barn, sem á von á strangri hirtingu:
»Nei, nei, nei — guð almáttugur — taktu hana ekki, taktu hana
ekki, taktu hana ekki — jeg skal aldrei, aldrei gera það optar —
jeg skal allt af, allt af vera henni góður — jeg skal gera allt, allt,
allt, sem hún vill — allt, allt, allt, sem þú vilt — ó, taktu hana
ekki, taktu hana ekki, faðir vor, þú sem ert á himnum!«
En bænin friðaði hann ekki grand. Hann fór að hugsa um
lækninn, sem hann hafði gefið svo afdráttarlaust og háðulegt afsvar