Eimreiðin - 01.05.1896, Qupperneq 60

140
langfremst og hin ágætasta skáldsaga, sem komið hefur út á Englandi i
mörg ár. Hallur hefur ferðazt á Islandi og þykir honum vera ættar-
svipur mikill með Islendingum og Manarbúum. Hann hefur ritað litla
bók um Mön, um eyjuna sína; er hún rituð af miklu fjöri og ættjarðar-
ást og hefur hænt margan mann að eynni. Hallur var nýlega sendur
til Kanada til að semja við menn um ný lög vikvíkjandi eignarrjetti
höfunda á ritum, og var honum tekið eins og hann væri sendiherra
Englands. Manarbúar eru farnir að sýna ferðamönnum staði, þar sem
persónur i sögum hans hafa búið, líkt og Skotar gera, þegar um Walter
Scott er að ræða. Má af öllu þessu marka, hver bjargvættur og land-
vættur Hallur er fyrir Mön, og mun nafn hans þar seint fyrnast.
Næst mun jeg segja meira af sögu Manar, sem er fróðleg oss ís-
lendingum, en jeg skal geta þess, að prófessor Steenstrup i Höfn hefur
villzt á Mön og Anglesey í hinu mikla og ágæta riti sinu Normannerne,
af því þær hjetu báðar sama á latínu: Mona.
Milli 40 og 50 rúnasteinar hafa fundizt á Mön, og er á þeim
öllum islenzka eða norska. Átti Guðbrandur Vigfússon í rimmu útaf
þeim við aðra rúnafræðinga, Isaac Taylor og W. P. Kermode, sem er
Manarbúi og manna bezt að sjer i Manarrúnum.
Eyjarskeggjar. eru mjög svipaðir Islendingum i 3'firbragði og yfir-
litum, sami blendingur af norrænu og keltnesku blóði og lunderni og
lifnaðarháttum. Má oss Islendingum renna blóðið til skyldunnar, er vjer
athugum þessa smáþjóð, sem hefur haft mál sitt, stjórnarskipun sina og
lög i þúsund ár eins og vjer, þó margt misjafnt hafi yfir þá dunið.
Peir eru, eins og vjer, að rýmka um frelsi sitt, en ekki veit jeg til að
Englandsstjórn hafi neitað einu einasta lagafrumvarpi, sem afgreitt hefur
verið frá Manarþingi, á þessari öld. Konur hafa t. d. kosningarrjett á
Mön, þó ekki hafi þær hann á Englandi, en líklega væri Danastjórn
ekki lengi að hugsa sig urn að neita slíkum lögum frá alþingi íslendinga.
Jón Stefánsson.
Eiðurinn.
Kossinn (framh.).
’Það leið ei nema lítil stund’,
og lítil gerðist saga;
en þennan stutta, þögla fund
þau þreyðu um alla daga.
Þó heila æfi, hug og mund
þau hvort þar öðru gæfi,
þá leið ei nema lítil stund,
en ljúfust stund á æfi.