Eimreiðin - 01.05.1896, Síða 61

Það var þitt sæla sumarskin,
þú sólin dýrðar-bjarta,
sem skein svo frítt hjá fyrsta vin
og fól sig innst í hjarta.
Þar geymir æfin alla tíð
þá æskuminning sína,
að hafa sjeð þig, sólin blíð,
og sælugeisla þína.
Þau hefðu setið kinn við kinn
við kossa munar-óminn;
en lífið gleymda gægðist inn
með gamla, kalda róminn;
og kossinn hinnsta hljótt hún fær
á heita, þyrsta munninn. —
Svo stóð hún upp, hin unga mær,
því út var stundin runnin.
Þá gætti hún að og vatt sjer við,
hvort vitni klæðin bæri:
hún leit á arrna, leit á hlið,
ef lítið brot þar væri.
En þar var hvergi hóti breytt,
og hárið jarpa, langa,
það hafði varla haggazt neitt
á herðum eða vanga.
Svo tók hún blek og bók í mund
og byrjar sína göngu;
hún varð að standast föður fund
og föðuraugun ströngu.
Hve sporin voru hál og heit,
það hjörtun beggja fundu;
en á þá bók hann allt af leit
að entri hverri stundu.
Þar gekk hún tigin, grönn og há,
sem gyðjur Suðurlanda,
og hvorki fór hún hraðar þá
nje hægar en að vanda.