Eimreiðin - 01.05.1906, Qupperneq 11

9'
margir skrifað fróðlegar greinir um veikina og meðferð hennar.
Einn af þeim allramerkustu, sem skrifað hefur um pestina, er Die-
merbrock, og er bók hans talin fyrirmynd annarra um það efni.
Hið bezta ráð, sem hann þekkir og framar öllu öðru gefur til að
komast hjá pestinni, er »skyndilegur flótti með guðsótta og sein
afturkoma«, og má af því ráða að fyrir pestveika menn hafi lítið
verið að græða á bókinni.
Peir sem næstum eingöngu stunduðu pestsjúklingana voru
rakararnir, sem á þeim tímum og lengi fram eftir fengust við
allar sáralækningar, þó flestir þeirra væru harla ómentaðir.
í byrjun sóttarinnar gekst vanalega bæjarstjórnin eða sérstök
nefnd, sem til þess var valin, fyrir ýmsum ráðstöfunum til að
hamla útbreiðslu veikinnar. Ákveðinn fjöldi af rökurum var feng-
inn til að gegna hinum sjúka, og af alefli reynt að einangra hina
fyrstu sjúklinga. I'eim var safnað saman í sérstökum pesthúsum
og vopnaðir verðir settir við allar dyr, en nákvæmar gætur hafðar
með öllum nýjum tilfellum út um bæinn. Stundum voru þá bæði
læknar og rakarar svo hræddir við veikina, að enginn þeirra þorði
að snerta sjúklingana nema með glófum og verkfærum, og um
suma er það sagt, að þeir létu sér nægja að standa álengdar og
horfa á sjúklinginn í kíki og leggja síðan ráð á hvað gjöra skyldi.
Pannig kom það fyrir, að hinir einangruðu sjúklingar urðu að liggja
í einni þvögu í pesthúsunum svo að kalla hjálparlausir, og var
kastað inn til þeirra mat og öðru, sem þá vanhagaði um, en
þegar fór að grafa í bólguhnútum þeirra, er sagt að sumir rakar-
arnir hafi kastað hnífum inn til þeirra, til þess að þeir gætu sjálfir
skorið í kýlin og hleypt út greftinum. Vanalega fengust þó ýmsir
góðfúslega eða fyrir háa þóknun til að hagræða sjúklingunum.
Bæði læknar, rakarar og aðrir, sem umgengust sjúklingana,
reyndu að verjast sýkingu með því að klæðast sérstökum fötum.
Voru það vanalega skósíðar vaxdúkskápur með hettu, er huldi alt
höfuðið að undanteknum augunum, sem gátu horft í gegn um lítil
gleraugu, er saumuð voru í hettuna að framanverðu. En á hönd-
unum höfðu menn vetlinga eða glófa. Petta virtist þó ekki hafa
neina þýðingu, fremur en aðrar sóttvarnarráðstafanir og veikin
breiddist óðfluga mann frá manni, úr einu húsi í annað, svo eng-
inn fékk við ráðið. Fyrst framan af voru þau hús, þar sem pest
var komin, merkt með rauðum krossi til viðvörunar og settur
strangur vörður við; en eins og nærri má geta, var mjög óhlýðn-