Eimreiðin - 01.05.1906, Blaðsíða 41

121
talað við sjálfan sig í einverunni, á því máli, sem bezt svarar til
hugskotsraddarinnar. Hann reynir að friða sjálfan sig með því
eina, sem fyrir hendi er — orðum sjálfs sín.
Einhvern tíma hlýtur sá dagur að koma, að menn eins og
Jón Hinriksson verða taldir dýrgripir þjóðarinnar og máttarstoðir
menningarinnar í landinu, þeirrar menningar, sem hér hefir lifað
og landinu gagnað, meðan eigi var öðru til að dreifa en heima-
fengnum bagga.
Pegar Jóni sleppir Hinrikssyni, tekur við yngri kynslóðin.
JÓN ÞORSTEINSSON að Arnarvatni er honum næstur að
aldri, þeirra ljóðasmiða, sem hér verða taldir, og er hann þó
mörgum árum yngri. Hann yrkir í nýjum stíl, hefir góð tök á
málinu og góða þekkingu, en á því var löngum misbrestur hjá
gömlu skáldunum, þó að þess gæti lítið í þeim sýnishornum, sem
ég hefi valið hér að framan. Hann getur leikið sér að háttum
og rími og er þessi sextánmælta vísa vottur þess:
Nú hríðar. Hrakveður I
Hljóð æsast. Ljóð dæsa.
Sál voluð. Sól falin.
Sjór hvelfist. Jór skelfur. —
Eli’ hrekur. Von vakir.
Vér lifum. Guð er yfir.
Önn lánast. Unn hlýnar.
Alt gleymist. Mig dreymir.
Mundi Páll Ólafsson hafa komið öllu léttara niður á tærnar,
ef honum hefði verið steypt fram af sextánmála hæðinni?
Vísan, sem hér fer á eftir, sver sig í þjóðlegu ættina rím-
listarinnar:
Bærir fangið felmtruð jörð. Slær á vanga hríðin hörð
Færir þang um æginn. hærulanga daginn.
Stælt vísa kemur næst:
Slyng er tóa að grafa göng. Kringum mó við hraunahröng
Glingrar spói um mýrahring. hringlar snjóugt beitilyng.
Pegar heyskaparmaðurinn hefir verið við heyþurk sumarlangan
daginn í heiðskíru sólskini og hafgolu, þá er honum illa við mósk-
una í norðaustrinu, sem stundum kemur í ljós eftir miðjan aftaninn.
fá verður honum vísa á munni:
Nú skal vefja vefinn stefja,
vilk’at tefja, dauf er bið:
austan sefja er að hefja
eins og refjar niður við.