Eimreiðin - 01.05.1906, Blaðsíða 52

i32
vitað ekki aftur tekið. Enda væri rangt að gera það að hégóma-
máli, sem er heilagur sannleiki. En þó að þessu sé þannig varið,
þá er hitt þó jafnvíst, að yngisfrúrnar unna gamla skarinu —
»theóretiskt« eða á hugrænan hátt, þó þær séu ekki praktiskar í
ástum sínum.
UNNUR BENEDIKTSDÓTTIR, frá Auðnum, yngismær alt
að þessu, en nú komin í húsfreyjustöðu, hefir kveðið þuluna þá,
sem hér fer á eftir, og sýnir hún tilfinningar þær, sem íslenzk, óspilt
skáldmær ber til móður sinnar, óríkrar dalbúakonu, sem lifað hefir
með rjúpum og álftum við sumarblíðu öðrum þræði, en hins vegar
vitað af hríðum og harðfenni. Unnur hefir ort fjölda kvæða, sem
prentuð eru í Ingólfi og Nýrri sumargjöf. Og er þeim vísað þangað,
sem vilja kynnast henni.
Nú kemur þulan.
SEGÐU PAÐ MÓÐUR MINNI.
Bíddu, bíddu bláa ský! hún, sem þúsund hefur
bjarta morguntraf. hlotið tregasár,
Vindsvalur þér vængi gaf; alt þó öðrum gefur:
vorgolan hlý ástarbros og tár,
hægt þér lyftir hnjúkum af, líf og gleði
himinborna ský! ljúfu geði,
Meðan sólin svaf krafta og æfiár.
sat ég út við haf. Meðan tárið tefur
Hafið stundi hægt og þungt tært á rósarkinn
hamraborgum í. láttu blakta um ljórann inn
Brjóst mitt ungt þá bifðist þungt, ljósa sumarfeldinn þinn.
blælétta ský! Henni segðu harminn minn.
Fljúgðu heim, Löngun mína
heim yfir hrannageim. láttu skína
Lítinn bæ líkt og geisla um gluggann inn.
langt frá sæ Enn þá man ég æsku mína,
laugaðu í dögg og blæ, engu blómi skal ég týna.
sumardögg og svalablæ. Enn þá finn ég ástarmjúka
Móðir mín þar sefur — arma strjúka
morgunljósið vefur enni mitt, sem blíðvindi
enni hennar, brjóst og brár; af bládýpi rynni.
blítt og rótt hún sefur, Öll þau hjartans hlýindi