Eimreiðin - 01.05.1906, Qupperneq 27

107
veikur, en tókum af honum höfuðið, ætti hann að deyja og jarðast. Lík-
kista var þá gerð úr eintrjáningi, svert með sóti og erfið svo haldið:
fengum einhverja matarögn hjá móður okkar, höfðum skeljar fyrir diska,
sýru fyrir brennivin og svo svölluðu ýsubeinsmennirnir og við með þeim.
Alls konar húsdýr smíðuðum við úr ýsubeinum, því trjáviðarskortur var
svo mikill, að tæpast var hægt að fá nógu stóra pjötlu í kaupmennina
og bátana. Síðasta snipsið af kollhettuklútunum okkar var haft í segl,
sögðu þó drengirnir að þau ættu að réttu lagi að vera hvít Alt fólkið
varð að ganga nakið, en við tálguðum á það pils og prestakjóla. Kietta-
stall fallegan höfðum við fyrir kirkju handa sjálfum okkur, messuðum þar
og gjörðum jarðarfarir. Til prestsskapar þurfti ekki annan undirbúning
en þann, að prestsefnið var fsert í tvö pils, annað krækt um mittið, hitt
um hálsinn, en við, sem lögðum honum til skrúðann, vorum fáklæddir til-
heyrendur. Prestur tónaði, söng og þuldi þulur, því nóg kunnum við af
því dóti. — Við klifruðum í kletta og klungur — þar var ég fremst í
fiokki —, óðum í ánni allsnakin, seinna í sjónum. Á vetrum rendum við
okkur á leggjum — framfótaleggjum úr stórgrip eða bóglegg úr vænum
kindum. Boruðum gat gegnum þá með hnífunum okkar, drógum þvengi
þar í gegn og bundum upp um ristar og leggi. — Skauta áttum við ekki,
ekki heldur sleða, en höfðalags-rúmfjölina hennar móður okkar fengum
við lánaða og hentumst á henni stall af stalli niður svellbunkana í dauð-
ans angist og ofsa gleði. Einhverju tildruðum við ofan á skíði, settumst
svo 3—4 þar á, hátt uppi í brekkum, létum svo hlaupa með feiknahraða
eftir harðfenninu niður á láglendi, snjórinn þyrlaðist framan í okkur, svo
ekkert sá fyrir skarahríðinni; en þar var líf og gleði á ferðum. Sá, sem
fremstur sat, hafði staf til að stýra með. Hin tóku bara því, sem að
höndum bar, og eigi sjaldan misti stjórnandinn stjórnina, krakkarnir ultu
af hér og þar, en skíðin hlupu alla leið. Eins konar árar bjuggum við
okkur tii: rákum járntitti neðan í spýtustauta, stungum niður broddunum
og rérum okkur svo áfram, ef hallalaust var svellið og mjúkt. Fótskriðu
rendum við okkur langar leiðir og vorum fim. Gaman var að vera úti
á svellunum, þó kalt væri okkur stundum. Snjóhús mokuðum við stór
og mörg, holuðum innan stóra skafla með göngum, búri, eldhúsi og bað-
stofu, gjörðum rúm þar inni, þegar snjórinn var vel þéttur og mikill
eftir stórhríðar og storma, sem enginn hörgull var á í dalverpinu okkar.
Þegar frostlaust var, þá fengu snjókerlingar að verða til, þá var og
snjór hnoðaður í klumpa, og úr þeim svo skornir ýmsir hlutir. Af boga
skutum við matbaunum, hann smíðuðu drengirnir. Gaflokum skutum við
einnig, höfðum nálarbrot fyrir odd og bréfvæng aftan í skaftinu. Gaflok
hef ég ekki séð nema okkar. Aðrir útileikir okkar voru þessir: Glíma,
bændaglíma, skollaleikur, kóngsleikur, hnappleikur. Hann var svo: leik-
endur héldu allir hver aftan í annan, nema einn, sem var laus og
átti að ná húfunni af »hnappnum«, sem var sá aftasti; næði hann húf-
unni, var »hnappurinn« dauður; en sá fremsti átti að verja hann og
ásækja þann, sem laus var, svo hann kæmist ekki aftur með að »hnappn-
um«. Öll halarófan fylgdi þeim fremsta, hvernig sem hann snerist og
»hnappurinn« með, annars mátti hann sjálfur ekki verja sig né »hnapp«
sinn: húfuna. Leikur þessi var nærri orðinn mér að bana. Við vorum
í hnappleik á sléttum síkisbakka við ána. Eg var 7—8 ára, þótti of lítil