Eimreiðin - 01.05.1906, Síða 42

122
Sízt er það undarlegt, þó að skáldin í Mývatnssveit yrki um
náttúrufegurð, því að hún er í sveitinni margvísleg og mikil á
sumardaginn.
TÍBRÁ.
Nú heillast ég af hillingum
og hugarfanginn verð,
því fyrir tíbrár tryllingum
ég titra einn á ferð.
fað er svo hátt og hrífandi
að horfa á þessa dýrð,
að sálin mín er svífandi
í sinni eigin rýrð.
Pað litarskraut á löndunum
og ljósabrigðin þín!
En stirnir í á ströndunum
þar steinninn blautur skín.
það glampar snögt á geislana,
sem goluandinn ber
í bogna öldueyslana,
er ausa þeim með sér.
það blánar fram með fjöllunum,
þar fjarlægð gengur heim,
en vorsins grænka á völlunum
sig vefur upp að þeim.
Og litiu bláu bylgjurnar
við bakka græna kjá,
en dreymir sízt um dylgjurnar,
sem deyja eftir á.
En oft er ljósið ljósanna
sú lífsins móðir blíð,
er kyssir rauðmunn rósanna
og roða slær á hlíð.
Hún veitir frelsið fjöllunum
og fegurð hverjum hól,
og vorsins grænku völlunum.
Hún vefur alt í sól.
Jón þorsteinsson og Jón Hinriksson eru nágrannar, en lausir
alveg við nágrannakrit, og er það til sanninda því máli, að þeir
hafa kveðið ljóðabréf hvor til annars. Eg get ekki skilið við Jón
á Arnarvatni án þess að færa til nokkurar vísur úr bréfi hans,
meðfram fyrir þá sök, að þar minnist hann á mannfélagsmál, og
hefir hann þar sýnt í barm sinn, að því leyti sem skoðanir hans
snertir. Annars liggur hann á skoðunum sínum í pólitík o. þ. h.
... Hún er sjálf svo hundsleg flík,
haus af kálfi, dreyrug brík,
nauðabjálfi, nakið lík,
Norðurálfu pólitík.
Friðaranda fer á mis,
fyllir land með grátleg slys,
getur fjanda, eykur ys
eldibrandur Helvítis.
Betra er oss að búa hér,
bjartir fossar, njólasker,
landið hossar horskum ver,
hlær með koss á vörum sér.
♦ Fífilbrekka, gróin grund*
garðar, flekkir, heiðblá sund.
Sumar gekk með sól við mund,
sá ég ekki fegri stund.