Eimreiðin - 01.05.1906, Qupperneq 47

127
Indriði er orðvar maður og lítillátur, og góðmáll við náungann
og um hann. En komið getur það fyrir að hann láti í veðri vaka,
að til séu einfaldir menn á jörðinni:
Maðurinn, sem úti er, heilanum úr höfði sér
undrun vekur mína: hann er búinn að týna.
Páll sýslumaður Bjarnason Vídalín hefir skrifað í blöðin um
ferðalög með pósti yfir landið og lætur mikið yfir, hve þeir láti
sér ant um þá menn, sem með þeim fara. — Indriði bóndi Por-
kelsson fór með pósti í hitteðfyrra suður í Rvík og gekk leiðin
skrykkjótt stundum. Pósturinn reið hann af sér oft og var Indriði
þá einn um sína hitu. Og eitt sinn brást það, að Sveinn nokkur,
sem var í förinni og úr Skagafirðinum, stæði við það að hitta Indriða
hjá beitarhúsum, þar sem hann mælti þeim mót. Indriði hafði
skíði Sveins og batt þessa vísu við skíðin, þegar honum þótti
fyrir von komið, að Sveinn kæmi til beitarhúsanna:
Leiðir héðan lötra eg einn, Póstur fyrst, en síðan Sveinn
langt frá vina bygðum. sviku mig í trygðum.
Eó hefir I. sagt mér, að þetta, um svik póstsins, sé skáldskapur.
Indriði er minnihlutamaður í pólitíkinni. — Pegar blaðið Norðri
hóf göngu sína í vetur, sendi Sigurður í Garði hér í dalnum Ind-
riða eitt eintak í þeim vændum, að hann gerðist kaupandi, ef
honum litist á blaðið, því að Sigurður var útsölumaður. Indriði
sendi honum aftur reifastrangann og þetta með:
Send er gæran Sigurði, í hana vill ei’ Indriði
sem ég fékk að skoða; úlfinum sínum troða.
Pessar tvær vísur, sem næstar eru hér á undan, eru teknar til
dæmis um skotfimi höf. og beinskeyti.
Eg gæti sett hér IOO lausavísur höf. jafngóðar þeim, sem
hér eru taldar, ef rúm leyfði. En það er ekki gerandi þess
vegna. Eg ætla þó að auka einni við, sem hann kvað á mjög
ungum aldri:
Guð hinn blíði góða tíð senn hin fríða fjallahlíð
gaf um síðir lýði; fer að skrýðast víði.