Eimreiðin - 01.05.1906, Síða 50

130
Svo djörf og ítur þú áfram þýtur
í Ægis skaut,
sem gyðja svífi og söngvutn hrífi
burt sorg og drunga af jarðar brá.
f*ú sveitir klýfur og sálir hrífur
þar söngelsk hjörtu í brjóstum slá;
þó einn sé strengur í óðar hörpu
þú öllum tónum ert viss að ná.
Eg söngljóðin vanda þér vildi til handa,
mín vina góð,
sem tálmun hleður og hlær og kveður
þinn hreystióð.
Mér lágu ungum svo oft á tungu
þau orð, sem féllu í stuðla og söng,
en hvergi betur um vor né vetur
en við þín straumofnu klettagöng.
Pað var sem sál mín þar samhljóm fyndi
og sorginni kvæði þar Líkaböng.
Pú kennir ei’ ára, svo altaf er bára
þín ung og söm.
Og fossar dynja, svo flugbjörg stynja
við fótstíg röm.
Pú vefur armi að björtum barmi
og blómum klæðir hvern hólm og sker.
Og fjör og yndi tneð einu lyndi
þar Eden byggja í faðmi þér.
Og skyldi Adam þar yrkja og verja
með Evu sinni — það kysi ég mér.
Hve frjálsleg er bráin þín, fegursta áin
vors fagra lands,
og blómsturlindar um bakka mynda
þér brúðarkrans;
og sporðar blika í blástraumskviku,
sem bugðast og vefst um hólma og sker,
und viðarfléttum í fylgsnum kletta
þar fuglinn hreiðurbú gerir sér.