Eimreiðin - 01.05.1906, Síða 53

133
hef ég geymd í minni.
»Leiðist mér langdegi«.
Líf mitt þreytir óyndi
síðan ég kvaddi sóldali —
»segðu það minni,
segðu það móður minni«. —
Eigi er um það að villast, að hér er kvenlega tekið á hugmyndum
og hendingum og farið mjúkum höndum um gamla hrukkótta and-
litið. En í djúpi tilfinninganna dillar undir þjóðlegur þuluhljómur,
indæll og þó ömurlegur.
Unnur er yngst þeirra skálda hér í sýslu, sem hér verða sýnd.
Hún er vel mentuð kona og hefir lesið mikið. Þess hefir hún
notið, að hún er dóttir Benedikts á Auðnum, sem jafnan hefir
verið bókum kafinn og fjölfróður maður í ýmsar áttir. Hún hefir
sloppið við erfiðisstörf að mestu leyti og hefir hún á ýmsar lundir
alist þann veg upp, að hún gæti orðið hillingaskáld, eða »róman-
tíker« — hvort sem húsmóðurstaðan hlúar að henni, til þess að
halda áfram á þeirri leið, eða gerir hana að matselju mannssálar-
innar. Pví segi ég það, að »rómantísku« skáldin mega heita
munaðarvöruskáld, eða skáld, sem flytja mannsandanum munaðar-
varning, en raunveruskáldin flytja honum, að því er kalla má,
nauðsynjar lífsins.
Spjaldvefnaður sá, sem skáldgáfa Unnar hefir með höndum,
er ofinn úr fínum þráðum og mjúkum strengjum. Og svona fer
ég með hana: læt hana reka lest —- skáldalestina.
í*ær konur hafa verið til hér í sýslu, sem farið hafa lesta-
ferðir og dregið matvöru í bú sitt, og verið þó góðar húsfreyjur
alt að einu. Eg get trúað því um Unni, að hún verði og góð
húsfreyja, þó að hún reki lestina þessa heim á leið — heim til
Fjallkonunnar.
Ritað í febr. 1906.
Vilhjálmur Tell og land hans.
Engan stað hlakkaði ég eins mikið til að sjá á ferð minni suður um
meginlandið, eins og stöðvarnar kringum Vierwaldstattervatnið í
Sviss, sem sagnirnar um Vilhjálm Tell eru við tengdar. Þegar ég var
í Kaupmannahöfn á árunum 1896—8 og fékk þar tilsögn í þýzku, komst
ég yfir eitt eintak af skáldritum Schillers og barðist með ærnum harm-