Dagblaðið Vísir - DV - 23.07.1983, Blaðsíða 18

18
DV. LAUGARDAGUR 23. JULl 1983.
Það oí smntkur greifi som á oyno Moinau, som iiggur i Uboriingor-vatni i Mið-Evrópu. Myndin sýnir hallargorð groifans, som or skrýddur blóm-
skrúöi oins og reyndar hver einasti smáreitur eyjunnar.
Undraeyjan Mainau
— skyggnst um í einum sérkennilegasta blémagarði heims
Þýska eyjan Mainau er frægur lysti-
garöur, einn sá frægasti í Evrópu stóö í
feröamannapésanum mínum. Og þar
sem ég fróðleiksþyrstur Islendingur-
inn var á ferö syöst í Þýskalandi gat ég
ekki með nokkru móti sleppt því aö
berja augum þennan lystigarö. I vatn-
inu Uberlinger sem aö liggja þrjú lönd
(Þýskaland, Sviss og Austurríki)
stendur þessi alþjóðlega eyja. Hún er
kirfilega tengd viö Þýskaiand meö brú
einni mikilli og er því engum vafa und-
irorpiö að eyjan tilheyrir Þýska sam-
bandslýðveldinu. En þó að heimamenn
séu ekkert aö flíka því er eigandinn
sænskur og greifi í þokkabót. Greifafrú
Sonja og greifi Lennart Bemadotte,
stóð í fyrmefndum pésa og var ekkert
nánar fjallað um ætt þeirra né upp-
runa.
Ekki er alit þýska
Á eyjunni sjálfri eru öll skilti leiö-
beiningar og matseðlar á þrem tungu-
málum svo aö allan þann tíma sem ég
dvaldi á þessari blómaeyju var ég ekki
viss í hvaða landi ég væri nú staddur.
Tók þessi óvissa nokkuö á taugarnar
því alltaf var veriö aö ávarpa mann á
nýju tungumáli og loks var ég farinn
að tala einhvers konar sambland af
þýsku, frönsku og ensku. Gekk þessi
ruglingur svo langt aö ég fór aö tala
frönsku viö samferðamann minn sem
þó er alíslensk. Og segir ekki meira af
mínum persónulegu tungumálaerfið-
leikum.
Við komum akandi á sólariausum
degi í júní. Eftir að hafa lagt á flenni-
stóru bílastæði og greitt fýrir þaö f jór-
um sinnum meira en venja er til í
Þýskalandi héldum viö af stað gang-
andi út i eyjuna góðu. Ég haföi viðaðað
mér nokkrum fróöleik um eyjuna og
hóf nú að þylja yfir samferöamanni
mínum ýmis gullkorn.
Viðskipti, að venju
Saga eyjunnar verður rakin allt aft-
ur til tíma Rómverja, en sagan frá
þeim tíma og fram til 1500 er keimlík
allri sögu Suöur-Evrópu. Illa siðaöir
stríösglæpamenn skiptust á aö stela
eyjunni hvor frá öörum. Sjálfum sér til
skemmtunar, en alþýðu eflaust til mik-
illar hrellingar. Núverandi eigandi
greifinni Lennart fékk hana í arf frá
sænsku drottningunni Viktoríu, en f jöl-
skylda hennar haföi þá átt eyjuna frá
Sæhári.
Páfugi.
sextándu öld.
Undir stjóm greifans Lennart er svo
þessi eyja orðin heljarmikiö fýrirtæki.
420 manns í vinnu viö eyju sem er 45
hektarar aö stærð. Rétt eins og hvert
annaö stórfyrirtæki með garöyrkju-
menn, fjármálastjóra, byggingar-
menn, þjónustufólk, verði og jafnvel
blaðafulltrúa. Velta fyrirtækisins var
ekki gefin upp, né hagnaöur af því.
En í kringum hvað snýst þetta allt
saman. Jú, garöinn fræga, 45 hektara
unaðsreit. Yfir milljón túlipanar og
enn fleiri rósir, auk sýnishoma af svo
til öllum blómategundum sem vaxa á
þessarijörö.
Sem sagt, hingað vomm viö komin.
Þaö fyrsta sem mætti okkur voru
stærðardýrastyttur, litskrúðugar
mjög. Fyrst var þar ugla, þá fiskar
óþekktrar tegundar syndandi í blóma-
hafi og loks páfuglinn. Var hann
stærstur af þeim öllum. Einir 3 metrar
á hæð og stéliö feiknalangt. Var þetta
hiö undarlegasta blómahaf á aö líta.
Við nánarí aögæslu komumst viö að því
hvemig þetta er hægt. Þaö er búin til
grind úr sterku vímeti sem er svo fyllt
af mold. Síðan er blómunum plantaö í
þetta. En ekkert skal ég um þaö segja
hvernig blómunum sumum líkar vistin
með rótina upp í loft og krónuna niöur.
Allt var þama ákaflega snyrtilegt aö
sjá, rennisléttar grasflatir, hávaxin
tré og svo stöku blómarunnar.
Rómantískir dýragarðar
Rétt hjá þessum blómadýrum rák-
umst viö á önnur dýr. Þau reyndust
vera spreUlifandi enda ekki úr blóm-
um gerð. Þar vom dverghestar, kanin-
ur og fleira. Ekki skildi ég nú þennan
ragling alveg. Var kannski blómagarö-
urinn orðinn að dýragarði? Sennilegra
finnst mér þó aö þetta hafi verið gert
meö ungviöið í huga. Börnin gætu horft
á dýrin meðan foreldramir dáðust að
blómaskrúöinu. Kom þaö og í ljós er
við héldum göngunni áfram aö hvar-
vetna þar sem merkileg fyrirbæri var
aö finna á eyjunni þar fundust lika lif-
andi dýr. Á einum staö apakettir, öðr-
um stórir páfagaukar, þriöja fuglar,
bæði stórir og litlir.
Áfram héldum við og gengum meö-
fram vatninu. Var það bæði friösælt og
fallegt. Eldgömul tré beggja vegna
gangstigarins. Nóg var af haganlega
smíðuðum bekkjum svo við fengum
okkur sæti og horfðum á vatnið stóra.
Ég verö að játa að ég er haldinn ein-
hverri ónáttúru sem lýsir sér m.a. í því
að þegar ég sit á fögrum vatnsbakka í
meira lagi rómantískur í hugsun, fara
fljótandi plastpokar, dauöir fuglar,
spýtnarusl og brúnleit drullufroöa af-
skaplega í taugarnar á mér. Þannig aö
þaö varö aö ráöi aö hætta snarlega öllu
vatnaglápi, snúa upp á eyju aftur og
geyma rómantíkina til betri tíma.
Vegur hinna villtu rósa
Ekki höfðum viö lengi gengiö þegar
ég kom auga á feiknastóra flugdreka
og vöktu þeir furöu mína hér á þessum
stað. Þegar viö komum nær sáum viö
að þeir vora kirfilega festir viö jörö og
ætlaöir sem sólskýli fyrir þreytta
göngumenn. Við höföum veitt því at-
hygli aö á leiö frá vatninu upp aö drek-
unum smækkuöu grasslétturnar og aö
sama skapi jukust rósarunnarnir.
Ekki höfðum viö lengi gengið þegar viö
komumst aö því að viö vorum kom-
in á þann merkisveg. Veg hinna viUtu
rósa. Gengum viö nú með hæfilegri
lotningu framhjá hverjum rósarann-
anum á fætur öörum. Gular, rauðar,
hvítar og bleikar rósir í þúsundavís.
Var eins og þessir rósarannar væru í
keppni um hver gæti nú orðið stærstur
og skartaö flestum og fegurstum rós-
unum. Eg staðnæmdist oft og einu
sinni ætlaöi ég aö telja rósirnar á ein-
um slíkum runnanum. Nær ég haföi
talið 140 rósir og sá að aðeins lítill hluti
var talinn, gafst ég upp. Er mér næst
aö halda aö þær hafi ekki veriö færri en
500 og allt að 1.000 á sumum rannun-
um. Var ekki laust viö að manni fynd-
ist þetta svolítið óréttlátt. Allar þessar
rósir hér við eina götu, miklu fleiri en
til eru á öllu íslandi. En eins og oft vill
veröa í keppnum eins og þessari, sem
þessir rósarunnar háöu innbyrðis, var
hugsaö meir um magn en gæði. Voru
rósimar yfirleitt fölar og ræfilslegar
ásýndum. Og áfram gengum viö. Virt-
ist þessi villirósavegur engan endi
hafa og svei mér ef ekki skaut upp smá
óttatilfinningu. Nú væri maður lentur
inni i martröð og yröi að ganga rósa-
veginn til eilíföamóns. En viö sluppum
út úr rósarunnunum ómeidd en nokkuö
móö. Skal ég ekki draga í efa sann-
leiksgildi þess að rósirnar séu vel yfir
milljón á þessari eyju, gott ef ekki tvær
milljónir. Vorum viö sammála um aö
nú værum viö búin að sjá allar þær
rósategundir sem til væru og þyrftum
þvi ekki oftar aö eltast við örfáar rósir
á okurveröi í blómabúöum uppi á Is-
landi.
Afrískur himnastigi
En viö voram ekki lengi búin aö
ganga þegar nýtt undur mætti okkur.
Undarlegur stigi, á annað hundrað
tröppur. Eftir honum miöjum rann lítil
vatnsspræna og báöum megin viö hana
voru allskonar blóm, burknar, kaktus-
ar og villigróður sem ég hef ekki áður
séð. Ekki sá ég aö stigi þessi heföi
neinn tilgang annan en aö á hann væri
horft. Fyrst niöri og horft uppeftir hon-
um, og svo rölta upp og horfa niðureft-
ir honum. Minnti þetta fyrirbæri mig á
einhverja draumsýn sem mér vitraðist
í æsku, þá er mig dreymdi afríska
konungshöll. En þetta var mjög snot-
urt á að líta og höfðu börnin gaman af
að sulla í litlu vatnskeri sem var neöst
við stiga þennan. Þarna munduðum
viö myndavélina aö hætti alvöru túr-
hesta. Sá ég engan ganga þarna
framhjá án þess aö nota myndavélina
sína, ýmist .mikiö eða mjög mikið.
Væri fróðlegt að vita hvað margar
myndir era til af þessum stiga, dreifð-
ar víðsvegar um heiminn.
Undanhald samkvæmt
áætlun
En áfram héldum við þessari för
okkar um ævintýraeyjuna. Næst varð
fyrir okkur stígur einn lítill og hlykkj-
óttur með trjágróöri miklum á báðar
hliðar. Sýndist hann liggja uppávið og
fórum við því í þá áttina. Ekki var
hann nefndur neitt svo ég viti en eftir
að ég var kominn upp á hæðina ákvað
ég meö sjálfum mér að kalia hann
kvikindisstíg. Annað eins safn af
maurum, vespum og allrahanda skor-
kvikindum hef ég sjaldan séð. Þótt-
umst við góð aö sleppa óbitin í gegn, og
er sennilega því að þakka aö við vorum
alltaf dugleg aö úða í okkur B vítamíni.
Er upp var komið höfðum við allgott
útsýni yfir það svæði sem við höfðum
áöur rölt um Þegar við höfðum gapaö
nægju okkar út í loftið, svo sem sönn-
um klifurköppum sæmir, héldum viö
lengra inn í eyland þetta. Fyrr en varði
vorum viö stödd í litlum en ógurlegum
garöi. Þar voru kaktusar allt að mann-
hæðarháir, meö hárbeittar nálar. Hér
var betra að fara varlega og hrasa
ekki í beðin. Heföi mér skrikaö fótur
væri ég varla til frásagnar nú. En
minnug þess aö sá vægir sem vitiö hef-
ur meira hörfuðum við út úr þessum
eyöimerkurgarði. Vorum við þá komin
inn í sjálfan hallargaröinn.