Dagblaðið Vísir - DV - 23.10.1984, Blaðsíða 12

12
DV. ÞRIÐJUDAGUR 23. OKTOBER1984.
Útgáfufélag: FRJÁLS FJÖLMIDLUN HF.
Stjórnarformaöurogútgáfustjóri: SVEINN R. EYJÓLFSSON.
Framkvæmdastjóri og útgáfustjóri: HÖRÐUR EINARSSON.
Ritstjórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERT B. SCHRAM.
Aðstoðarritstjórar: HAUKUR HELGASON og ELÍAS SNÆLAND JÓNSSON.
Fréttastjórar: JÓNAS HARALDSSON og ÓSKAR MAGNÚSSON.
Auglýsingastjórar: PÁLL STEFÁNSSON og INGÓLFUR P.STEINSSON.
Ritstjórn: SÍÐUMÚLA 12—14. SÍMI 686611. Auglýsingar: SÍÐUMÚLA 33. SÍMI
27022.
Afgreiðsla, áskriftir, smáauglýsingar, skrifstofa: ÞVERHOLTI11. SÍMI 27022.
Sími ritstjórnar: 686611.
Setning, umbrot, mynda-og plötugerð: HILMIR HF., SÍDUMÚLA 12.
Prentun: Árvakur hf„ Skeifunni 19.
Áskriftarverð á mánuði 275 kr. Verð í lausasölu 25 kr. Helqarblað28 kr.
Hjól lýðræðisins snúast
Blöðin eru aftur komin út eftir langt hlé, full af marg-
víslegum upplýsingum og sjónarmiðum. Margir munu
vera fegnir komu þeirra, því að Islendingar eru þjóða
duglegastir blaðalesendur. Sennilega eru dagblöð hvergi
í heiminum eins mikilvægur þáttur í lífi fólks og einmitt
hér.
Þegar saman fer blaða- og útvarpsleysi, er eins og
myrkur færist yfir þjóðfélagið. Menn reyndu að lýsa inn í
þetta myrkur með litlum, fjölrituðum fréttablöðum og út-
varpsstöðvum, sem spruttu upp víða um landið, en voru
síðan stöðvaðar að undirlagi stjórnvalda.
Steingrímur Hermannsson forsætisráðherra og Jón
Helgason dómsmálaráðherra settu í gang Þórð Björnsson
ríkissaksóknara og Hallvarð Einarsson rannsóknarlög-
reglustjóra. Þessir fjórir framsóknarmenn létu leggja
hald á senditækin „í þágu rannsóknarinnar”.
I þessu fólst ekki upptaka á tækjunum, enda hefur eng-
inn úrskurður verið kveðinn upp um, hvort stöðvar þessar
væru „ólöglegar”. Það er aðeins fréttastofa Ríkisút-
varpsins, sem kveðið hefur upp slíkan úrskurð án dóms
og laga, þvert ofan í eðlilegar starfsreglur.
Hinn tímabundni útvarpsrekstur einstaklinga varð
strax mjög vinsæll. Skoðanakönnun, sem birt verður hér í
blaðinu á morgun, leiddi í ljós, að þrír fjórðu hlutar þjóð-
arinnar voru ánægðir með stöðvarnar og að tveir þriðju
hlutar hennar töldu, að ekki hefði átt að loka þeim.
Rekstur þessara útvarpsstöðva varð einnig til þess, að
opnað var fyrir tvo helztu fréttatíma Ríkisútvarpsins.
Þeir fréttatímar hafa komið að töluverðu gagni, þótt
fréttamenn hafi greinilega verið mjög vilhallir í frétta-
flutningi af málum, sem komu þeim við.
Þetta kom ekki aðeins í ljós í orðavali þeirra í fréttum
af málum annarra útvarpsstöðva, sem voru í samkeppni
við þeirra útvarp. Þetta kom líka greinilega fram í
fréttavali og fréttameðferð í sambandi við vinnudeilurn-
ar, enda eru fréttamenn aðilar að verkfalli BSRB.
Nú hefur þessi einokun blessunarlega verið rofin af
dagblöðunum. Lesendur þurfa ekki lengur að gera sér að
góðu hlutdrægni fréttastofu Ríkisútvarpsins og hinar
mjög svo vanstilltu BSRB-fréttir, sem voru skrifaðar í
heiftúðugum stíl Völkischer Beobachter.
Ýmislegt hefur lærzt í löngu dagblaðaleysi. Eitt er, að
dagblöðin þurfa betri aðgang að stórvirkari fjölritunar-
tækjum til að verjast tíðum vinnudeilum í prentiðnað-
inum. Hinar fjölrituðu DV-fréttir voru merki þess, sem
koma skal í slíkum vinnudeilum í framtíöinni.
Annað merkilegt, sem kom í ljós, var, að ýmsir aðilar
áttu furðu auðvelt með að koma í skyndingu á fót faglega
unninni útvarpsdagskrá og höfðu vald á tækni til að koma
henni til eyrna meirihluta þjóðarinnar. Getan er til, ef
þingflokkur Framsóknar leyfir.
Ef til væru fleiri útvarpsstöðvar en ríkisins eins, mundi
flæði upplýsinga verða mun meira og öruggara en verið
hefur, auk þess sem ósennilegt hlyti að teljast, að allar
þær mundu stöðvast í vinnudeilum. I því hlýtur að felast
mikið öryggi fyrir fólkið í landinu.
En nú eru dagblöðin alténd aftur komin í hendur fólks.
Aftur er völ á fleiri og fjölbreyttari fréttum en hægt er að
koma við í útvarpi. Aftur er kostur á margvíslegum
skoðanaskiptum í kjallaragreinum og í öðru formi blað-
anna. Hjól lýðræðisins eru aftur farin aö snúast á eðlileg-
anhátt. JónasKristjánsson
Nýja tónleikahúsiö í Lyon, ettt af tugum tónleikahúsa sem risið hafa í Evrópu á síðasta áratug.
Hvert er hlutverk
„ríkisins” í að
styðja byggingu
tónlistarhúss?
öllum finnst okkur sjálfsagt að
„ríkið”, sem er vald þjóðarinnar
sameiginlega, styðji og sjái um
menntun, tryggingakerfið, sjúkra-
hús og skóla. öll erum við orðin því
svo vön að „ríkið” millifæri stórar
upphæðir fram og til baka milli at-
vinnuvega að sennilega þykir fáum
neitt athugavert við að nú nýlega til-
kynnti ríkisstjómin að til stæði að
millifæra röskar 400 millj. til út-
gerðarinnar, sem eftirgefinn sölu-
skatt af aðföngum, eins og það var
kallað.
Þegar aftur kemur að smávægileg-
um stuðningi við listir kveður oft við
annan tón bæði hjá „ríkinu” og al-
menningi. Það er svo undarlegt með
þessa bókmenntaþjóð, sem í aldir
lifði á því eina stolti að í fomöld
hefðu forfeðumir samið glæstar bók-
menntir, að hún lætur samt athuga-
semdalaust Þjóðarbókhlöðu standa
hálfkaraða ár eftir ár og þessi bygg-
ing, sem kostar brot úr einni skyndi-
millifærsluvitleysu atvinnuveganna,
er látin til hliðar. Breytir þar að því
er virðist engu hið hátíölega loforð
um þjóðargjöfina frá 1974 um bygg-
ingu þjóðarbókhlöðu né heldur það
sem við byggingamenn vitum e.t.v.
manna best að fátt er jafnhrikalega
dýrt eins og að vera lengi að byggja.
Menntakerfið, sem okkur öllum
finnst sjálfsagt að sé f jármagnað úr
okkar sameiginlega sjóði, á að stuðla
að því að gera okkur sjálfstætt fólk
og Islendinga. Er það ekki forsenda
þess að viö séum sjálfstæð þjóð?
Ekki gerir sjónvarpið eða mynd-
bandavæðingin okkur sjálfstæðari
þjóð eða hvað? Samt sjáum við ekki
eftir því að hafa eytt á að giska 1500
milljónum í sjónvarp og myndbönd.
Fomskáldin sungu kvæði sín á
gullöld, síðan kváðum við rímur og
ÁRMANN Ö.
ÁRMANNSSON,
FORMAÐURSAMTAKA UM
BYGGINGU TÓNLISTARHÚSS
vikivaka, en æðri tónlist þróaðist síð-
ar á Islandi en annars staðar í Evr-
ópu vegna einangrunar og fátæktar.
Þó svo að nútímatónlistin hafi
e.t.v. enn ekki fest rætur í íslenskri
menningararfleifð vilja þeir vera
sjálfstæð þjóð með fullri reisn og
finna sína tónlist.
Af því að taka aðeins við áhrifum
utan frá getur þjóðinni stafaö ekki
minni hætta en af einangrun fyrri
tíma. Þar að auki er ekki hægt að
bera nútímann saman við neina fyrri
tíma. Sérstaklega vegna flæðis
alþjóðlegra áhrifa, þar sem gjarnan
flæðir best sem lægst miðar, þurfa
Islendingar að gera sér nú þegar
grein fyrir að sjálfstæði okkar sem
þjóðar er í enn meiri hættu en efna-
hagur. Sjálfsagt eru þeir, sem eiga
sér þá heitustu ósk að rásin okkar
númer 2 verði óbreytt allan sólar-
hringinn, ekki sammála mér í þörf á
tónleikahúsi. Eg vona Islands vegna
að hinir séu fleiri sem gera sér grein
fyrir mikilvægi listflutnings og list-
sköpunar sem þátt í menningarlífi
þjóðar. Þeir munu væntanlega vera
mér sammála um að eitt af því sem
sárast vantar hér er tónlistarhús.
Það er þjóðinni ekki vansalaust að
eiga ekkert boðlegt hús til flutnings á
list listanna, tónlistinni.
I musteri markaðsbyggingar á allt
að bera sig. Islendingar, enda þótt
allir séu smákóngar og Sjálfstæðis-
flokkurinn sé stærstur flokka, lifa
samt í blönduðu hagkerfi og vilja
hafa það svo. Sjúkrahús, skólar,
listasöfn, leikhús, bókasöfn og tón-
listarflutningur eiga að vera þjóðar-
innar allrar. Þess vegna á það að
vera hlutverk „ríkisins” að reisa
tónleikahús og það strax. Nútíminn
þolir enga bið.
Ármann ö. Ármannsson.
„Það er þjóðinni ekki vansalaust að eiga
ekkert boðlegt hús til flutnings á list list-
anna, tónlistinni.”