Dagblaðið Vísir - DV - 17.04.1986, Qupperneq 16

16
DV. FIMMTUDAGUR 17. APRÍL 1986.
Spurningin
Hvað finnst þér um árás
Bandaríkjamanna á
Líbýu?
Guðrún Albertsdóttir húsmóðir:
Þetta er erfið spurning, en líklega
verður að gera eitthvað til að þagga
niður í Gaddafi.
Margrét Steingrímsdóttir skrifstofu-
stúlka: Hverju á að svara? Hverju á
að svara Gaddafi?
Hildur Gunnarsdóttir, vinnur hjá FÍI:
Ég fordæmi hana.
Sigurður Sigurbjörnsson: Þetta er
tvíeggjuð árás, ég get hvorki for-
mælt henni né lagt blessun mína yfir
hana.
Elín Hauksdóttir sendill: Það veit ég
ekki, en það er af og frá að ég.sé
hrædd um að Líbýumenn fari að
sprengja hér.
Sæmundur Hermannsson ökukenn-
ari: Ég held að hún nái ekki
markmiði sínu, að stöðva hryðju-
verk, en hún getur hins vegar stefnt
heimsfriðinum í hættu.
Lesendur Lesendur
Lesendur Lesendur
Hvar em mörkin á milli
rannsóknaifréttamennsku
og niðuirifsstarfsemi?
„Ekki veit ég fyrir hvaða flokk Páll Magnússon vinnur...
Guðmundur Hagalín Guðmundsson,
nemi Odense Teknikum, Danmörku,
skrifar:
í þessari grein langar mig að gera
að umtalsefni ákveðinn þátt í ís-
lenska sjónvarpinu og stjórnanda
hans. Stjórnandi þessa þáttar heitir
Páll Magnússon. Ékki skil ég hvern-
ig stendur á því að það er látið líðast
að þessi maður stjórni spurninga-
þætti í íslensku sjónvarpi. Ég hef
velt þessu fyrir mér og kemst alltaf
að sömu niðurstöðu, að íslenska
þjóðin sé við það að glata sjálfsvirð-
ingu sinni og beri ekki virðingu fyrir
nokkrum sköpuðum hlut.
Dæmið er þátturinn í sjónvarpinu
þar sem sátu fyrir svörum Jón Bald-
vin Hannibalsson, formaður Al-
þýðuflokksins, og Steingrímur
Harmannsson forsætisráðherra.
Þegar maður sest við sjónvarpið og
veit að formaður stjórnmálaflokks
situr fyrir svörum vill maður fá að
heyra hans skoðun og tillögur um
íslenska framtið, sér í lagi þar sem
við stöndum nú frammi fyrir því, nú
frekar en kannski oft áður, að ís-
lenska þjóðin standi saman í gegnum
þá efnahagsstjórnun sem hún þarf
að glíma við í dag.
En hvað fengum við að heyra frá
Jóni Baldvin, nákvæmlega ekkert,
því spyrjandinn virtist ekki hafa
þroska til þess að ræða stjórnmál,
en orðbragð og alls konar kjaftæði
út í loftið virðist vera það sem hann
kann og getur, og vera hræddur við
að lenda inn á braut stjórnmálaum-
ræðunnar. Og þau skipti sem Jón
Baldvin hafði losað sig við fáránleg-
ar og tilgangslausar spurningar og
reyndi að komast inn á alvarlegri
braut þá var hann stoppaður af með
tómu bulli þar til svo lítið var eftir
af tíma hans að öruggt mætti teljast
að Páll og hans hjálparmenn, sem
virtust vera jafn hæfileikasnauðir og
hann sjálfur, lentu í rökræðu um
stjórnmál. En það er það sem spyrja
á stjórnmálamenn um í sjónvarpi.
Ekki eyða dýrum útsendingum í það
sem sóðalegustu slúðurdálkar dag-
blaða geta séð um.
Annars keyrði þátturinn ekki um
þverbak að mínu mati fyrr en forsæt-
isráðherra var kominn í stólinn.
Hugsa sér, þeir fóru að spyrja um 1,5
milljón króna ferðakostnað og um
það var þvælt fram og til baka og
var Páll nú eiginlega kominn í rök-
þrot og reyndi í örvæntingu sinni að
þjófkenna Albert Guðmundsson,
fyrrverandi fjármálaráðherra, sem
þó ekki var í þessum þætti. Ekki
veit ég fyrir hvaða flokk Páll Magn-
ússon vinnur þvi mér tókst ekki að
sjá þáttinn þar sem þeir sátu fyrir
svörum, Svavar Gestsson og Þor-
steinn Pálsson, en ekki á ég von á
því að hann hafi verið viturlegri
hafi Páll Magnússon stjórnað hon-
um.
Við íslendingar skulum spyrja
okkur hvað við ætlum okkur með
sjálfstæði okkar og hvort við ætlum
okkur yfirleitt að vera sjálfstæð þjóð
þegar við förum að endurskoða ferða-
og risnureikning þeirra manna sem
við höfum kosið til að veita þjóð-
félaginu forystu. Aðhald er nauðsyn-
legt, því er ég ekki á móti, en þeir
menn, sem hafa kosið sjálfan sig til
þess að veita íslenskum stjórnmála-
mönnum aðhald í sjónvarpi íslend-
inga, verða að hafa það vit til að
bera að skynja mörkin milli aðhalds
og virðingalausrar niðurrifsstarf-
semi.
Páll Magnússon svaraði Guðrúnu
Helgadóttur þannig í þætti, er fjall-
aði um laun þingmanna, að það ætti
að vera þáttur í starfi þingmanns að
kynna starf sitt þegar Guðrún benti
honum á að hún sæti launalaus fyrir
svörum í sjónvarpssal. Oft ratast orð-
mörgum satt á munn.
Vegna þessarar ábendingar Páls
vil ég fá það birt opinberlega hvað
Páll Magnússon hefur í laun á ári
fyrir þá aðstöðu sem hann er í. Eru
blaða- og fréttamenn yfir aðhald
hafnir. Ég vil fá að vita hvort starfið
er borgað betur, starf óbreytts þing-
manns á íslandi eða starf við sjón-
varpið sem miðar að því að rífa niður
og lítilsvirða þingmenn okkar Is-
lendinga, hvar í flokki sem þeir
standa. Ég vil vita um heildarlaun á
ársgrundvelli.
Að lokum vil ég beina orðum mín-
um til útvarpsráðs.
Við erum nokkur eftir er tilheyrum
íslensku þjóðfélagi og drögum skýrar
línur milli þess hvort við erum sest
niður fyrir framan sjónvarpið og
ætlum að horfa á léttan og skemmti-
legan þátt eins og þátturinn „Á
líðandi stundu“ er eða hvort við er-
um að fara að horfa á þátt þar sem
ræða á eingöngu við forystumenn
íslenskra stjórnmála um þjóðmál.
Og við erum ennþá eftir nokkur í
íslensku þjóðfélagi sem berum virð-
ingu fyrir Alþingi okkar og þing-
mönnum hvar í flokki sem þeir
standa og við eigum heimtingu á að
vandað sé til sjónvarpsþátta þar sem
þjóðarumræða á að fara fram en fer
út í það að svívirða alþingismenn
persónulega undir kjörorðinu aðhald
og rannsóknarblaðamennska.
Margréti þykir, eins og mörgum fleirum, dýrt að fara til tannlæknis.
Frjálsar hendur
Margrét Kristjánsdóttir skrifar:
Nú eru nokkrir mánuðir liðnir
síðan tannlæknar tóku sér vald til
þess að hækka gjaldskrár sínar úr
hófi fram og voru þó taxtar þeirra
æmir fyrir að því er flestum fannst.
Er þetta komst í hámæli vörðu
tannlæknar sig með því að hækkun
þeirra værri gerð í samráði við tvo
lögfræðinga, þá Guðmund I. Sig-
urðsson og Benedikt Sigurjónsson.
Þegar málið komst í íjölmiðla
tóku borgaryfirvöld (Davíð Odds-
son) sig til og hindruðu tannlækn-
ana í þessu. Urðu tannlæknar að
endurgreiða „opinbera geiranum“
fúlgur fjár. Neyddust sem sagt til
að „geifla á saltinu".
En því skrifa ég þetta bréf að sjálf
lenti ég í því að borga tanrdækni
meira en helming mánaðarlauna
minna (sem raunar eru lág) fyrir
tannviðgerðir og fékk neitun er ég
fór fram á Iækkun eftir lækkun á
taxtanum til Reykjavíkurborgar.
Mér tókst m.ö.o. ekki að fá endur-
greiðslu.
Því vil ég spyrja áðurgreinda lög-
fræðinga: Á ég ekki rétt á endur-
greiðslu eins og opinberi geirinn?
Mismunandi
smekkur
Haukur skrifar:
Mig langar að svara Maríu og Re-
bekku sem skrifa í DV þann 8. apríl
og segja að Herbert Guðmundsson sé
lélegur söngvari og syngi innihald-
litla texta. Ekki hef ég nú mikið pælt
í textunum en ég reikna með að þær
séu að fara þar með bull eins og allt
annað í þessari grein.
Ég heyrði í Herbert í Upp og niður
á sunnudag og fannst hann vægast
sagt meiriháttar.
Sem betur fer hafa ekki allir sama
smekkinn og finnst mér lélegt að vera
að segja frá sínum smekk í lesenda-
bréfum dagblaðanna og er ástæðan
fyrir að ég skrifa að ég og þeir sem
ég þekki erum alveg ósammála þessu
og finnst mér músík Hebba mjög góð
og grípandi og eigi sannarlega skilið
að komast á framfæri erlendis. Ekki
veit ég hvort Herbert er besti söngv-
ari okkar, við eigum svo marga góða,
og er ég ábyggilega ekki maður til
að dæma það; en hann er allavega
með þeim allrabestu og vonast ég til
að fá að heyra í honum um ókomna
framtíð. Óska ég honum til hamingju
með nýju plötuna.
Ég heyrði í Herbert í Upp og niður á
sunudag og fannst hann vægast sagt
meiriháttar.